Kızım Ve Zeyneblere

KIZIM VE ZEYNEBLERE



Bir hastane koridorunda


Adını soramadım bir kızla tanıştım


Bu çocuk sizin mi? diye geldi yanıma


Saçlarını okşayıp kızımın


Çok güzelmiş; lütfen kızınıza hayaller kurmayın


Ne olur, kurdu iseniz de anlatmayın dedi,/oturdu yanıma


Ben hiç evlenmedim, biliyor musunuz? Neden dedi?


Yok der gibi kafa mı salladım


Başınızı ağrıtmıyorum değil mi dedi?


Kızımın saçlarını okşuyordu elleri…


Tereddütle yok dedim/Estağfurullah


“Ailemin tek çocuğu idim


Öyle nazlanmıştım ki bilemezsiniz


Sahi; sizin başka çocuğunuz var mı? Dedi ekledi


Evet, iki oğlum var dedim


Oh, oh iyi dedi/ gözleri ile kızımı seviyordu, sessizce


Ailem biraz dindardı…


İnancımla yaşamam ve okumam tek hayalleri idi


İki hayallerini de aynı yıl verdim onlara


Üniversite ikinci sınıfta ara tatilde evime tesettürle gittim


Babam, beni görünce sevinçten kendin geçti,


Annem biliyordum kızım, çok dua ettim sana dedi


Öyle sevinmişlerdi ki! Önceden bilse idim;


O mutluluğu vereceğimi? Çoktan seçerdim tesettürü


Onun üzerine; kendim için tercih ettim diyemedim Anneme


Ne tartışmalarla tercih etmiştim oysa


Söyleyemedim anneme!


Çünkü: bana ait iki hayallerini de ellerine vermiştim


Her şey ben tatilden döndükten sonra değişti


Önce beni en çok seven meslek hocam dışladı


Her fırsatta çok çirkinleştiğimi söyledi, Annem geldi hep aklıma


Gericiliği niçin tercih ettiğimi sordu durdu!


En çokta beni, Ailen mi baskı yaptı kızım? Diye


Başımı okşaması incitti


Her geçen gün çirkinleşti dünyamda


Başka baskılarda gördüm


Her gün ağlıyordum…


Deli kız, şımarık kız gitmiş,


Ağlayan ve sorgulayan bir kız gelmişti dünyaya


Yaz tatilimi anneme; anne beni bu halimle fazla sevme diye geçirdim


Sen benim parçamsın kızım! Diyordu


Bilmiyordu ki! Onların hayalleri,


Benim inançlarımla çarmıha gerilmişti Sinsice


Bir üst sınıfa geçmenin heyecanı ile gittim okuluma


Bir görevli! Bacı bizi zor durma sokmayın ne olur


Diye: kovuyordu! Beni okulumdan, başı önüne eğilmiş bir şekilde


Bura benim okulum! Ondört yılımı verdim Ne hakla, ne hakla hı…


Beni ne hakla kovuyorsunuz? Diyemedim İlk seferinde


Öyle zoruma gitmişti ki! Saatlerce kapıda otura kaldım


Babamın okul hayalleri hücum etti üzerime


Ağladım saatlerce… Bavulumu toplayıp, terminale kadar


Hayalleri ile inancımı savaştırdım Ailemin ve benim


Durdum! İçimden, savaşmalısın


Bu ülke senin dedim Zaman senin dedim


Çok acı çektim Çok acı abi dedi ve sustu…”


— Ben gerisini biliyordum Ama kulaklarımı ona sunmuştum-


Parmaklarına dolayıp kızımın saçlarını,


Usuldan bırakıyordu, yukarı kaldırıp parmaklarını


İçini çekti derinden: “benimle aynı kaderi paylaşan yeni kızlar tanıdım


Okul kampusunda buluşup, beraber tepki veriyorduk


Beraber ağlıyorduk Ortak hayallere, aynı kaderde!


Artık, utanarak bizi kovan görevliler bile sertleşmişti


Babam bir gün telefonda; yaramaz bir şeyler yok değil mi? kızım diyordu


Bende yok babacığım derken Babam; kızım sen her şeyin iyisini bilirsin diyordu


Beni akşam televizyonda görmüşler oysa Oturma eyleminde


İkimizde saklamıştık haftalarca olan biteni birbirimizden


İki hayalinin birinden, vaz geç baba diyemiyordum


Zaten telefonda, sen her şeyin iyisini bilirsin demişti


Dönem sonuna doğru yirmi kız okuldan atılmıştık


Babama diyemedim Yaz tatili bitene kadar


Kızım bir yıl sonra doktor olacak, diye duyurmuştu fabrikada


Tekrar okula müracaatlar, mahkeme falan olmadı bir türlü


Çarmıha gerili hayaller ezdi beni!


Bir arkadaşından öğrenmiş babam, okuldan atıldığımı


Annemde mahallede çıkan laftan sözden anlamış


Disiplinsizlikten okuldan atıldı deniliyormuş


Hayallerine sahip çıkar gibi, sahip çıktılar bana


Çarmıha gerili hayaller ezdi oysa beni


Aynı sınıfta bir arkadaş, evlenmek istedi benimle


Bense bir kızım olur diye korktum, evlilikten


Ya kızım olursa


Ya ona yarım kalan hayallerimi bağlarsam


Ya oda benim çektiklerimi çekerken/ en çokta…


Benim hayallerim, yıkarsa onu!


Nasıl aynı işkenceye sokarım onu!


Kızım olur diye korktum abi… Evlilikten


Sen kızına hayaller kur Ama ne olur, ona anlatma abi!” Derken


Ağlıyordu, dudakları kızımı öpüp giderken


—Sonradan öğrendim adının Zeyneb olduğunu


Çarmıha gerili hayallerini ararmış burada


Doktor olamadığı hastaneye,


Her gün deli diye getirirlermiş onu


Hiçbir doktora anlatmazmış derdini


Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti!


Beklide bu idi tek görevi,


Kızı ile gelenlere anlatırdı derdini


Beni tedavi ettiğini bilmeden gitti


Ben kızıma sıkıca sarılarak ayrıldım


ZEYNEB’in doktor olamadığı hastaneden



Üzeyir Yiğit