Etme..(M€Vlana)

Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun, etme

Başka bir yar, başka bir dosta meylediyorsun, etme




Sen yadeller dünyasında ne arıyorsun yabancı?

Hangi hasta gönüllüyü kastediyorsun, etme




Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru

Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme




Ey ay, felek harab olmuş, altüst olmuş senin için

Bizi öyle harab, öyle altüst ediyorsun, etme




Ey, makamı var ve yokun üzerinde olan kişi

Sen varlık sahasını öyle terk ediyorsun, etme




Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan

Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme




Bizim dudağımız kurur sen kuruyacak olsan

Gözlerimizi öyle yaş dolu ediyorsun, etme




Aşıklarla basa çıkacak gücün yoksa eğer

Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun, etme



Ey, cennetin cehennemin elinde oldugu kişi

Bize cenneti öyle cehennem ediyorsun, etme




Şekerliğinin içinde zehir zarar vermez bize

O zehiri o şekerle sen bir ediyorsun, etme




Bizi sevindiriyorsun, huzurumuz kaçar öyle

Huzurumu bozuyorsun, sen mahvediyorsun, etme




Harama bulaşan gözüm, güzelliğinin hırsızı

Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun, etme




İsyan et ey arkadaşım, söz söyleyecek an değil

Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun, etme


MevLana

Bu şiir hakkında bilgi vereyim gerçekten çok muhteşem bir öyküsü var




1244 yılında Konya’ya gelen Şemseddin Tebrîzî adlı bir zat, onun ilimle dolu dünyasında “aşk” ile yepyeni ufuklar açtı


Bu iki ilâhî âşık, bir müddet yalnızca bir köşeye çekilerek kendilerini tamamen Hakk’a verdiler Günlerce, gecelerce sohbetlere daldılar Birbirlerinde kendilerini ve Yüce Allah’ın eşsiz güzelliklerinin tecellîlerini gördüler Buluştuklarında HzMevlânâ 38, HzŞems 60 yaşlarında idiler


Artık Mevlânâ bütün zamanını Şems ile sohbete ayırıyordu Bu ilâhî aşkı idrâk etmekten âciz olanlar, HzMevlânâ’nın Şems’e olan ilgisini kıskanarak, ileri geri konuşmaya başladılar Bu sözleri duyan Şems üzüldü ve 1246 yılında Konya’yı terk edip Şam’a gitti


Şems gidince HzMevlânâ derin üzüntülere boğuldu Şems’i tedirgin ederek uzaklaşmasına neden olanlar da Mevlânâ’nın bu hâli karşısında pişmân oldular


HzMevlânâ bir mektup yazarak oğlu Sultan Veled’in de bulunduğu bir kâfileyi Şam’a gönderdi Şems mektubu okudu ve HzMevlânâ’nın dâvetini geri çevirmeyerek 1247 yılında Konya’ ya döndü


Şems’in dönmesine herkes sevindi HzMevlânâ artık gülüyor, ziyâfetler veriyor, sema’ meclisleri düzenliyordu Şems’le sohbet günlere ve gecelere sığmıyordu


Fakat bu huzurlu günler uzun sürmedi Dedikodular, çirkin sözler ve iftiralar yeniden başladı


1247-1248 yılında Şems aniden kayboldu Onu bir daha ne gören, ne de izini bulan olmadı


HzMevlânâ, Şems’i çok aradı Ayrılığın büyük acısıyla şiirler söyledi, gözyaşları döktü İki kere Şam’a gittiyse de izine rastlayamadı Şems’in bedenî varlığını bulamayan HzMevlânâ, onu mânâ yönünden kendinde buldu ve aramaktan vazgeçtive bu şiir yazıldı