Bu Ümmetin Âsîleri

Bu ümmetin âsîleri



Ümmet-i Muhammed’den, günahı çok kimseler,

Eğer şefaate de kavuşmamış iseler,


Azap için, topluca, kadın erkek, genç ve pir,

Cehennem kapısının önüne getirilir


Cehenneme müvekkel, (Malik) adlı bir melek,

Vardır ki, hayret eder bu güruhu görerek


Der ki: (Siz Cehenneme, azaba gelmişsiniz

Fakat nasıl oldu ki, bağlanmamış eliniz?


Kara dahi olmamış birinizin yüzü hem

Sizden güzel kimseler görmedi hiç Cehennem)


Onlar, buna cevaben söylerler ki: (Ama biz,

Hazret-i Muhammed’in ümmetine dahiliz


Lakin işlediğimiz fazla günah ve isyan,

Sebebiyle, ateşe layık olduk biz şu an


Ey Malik, sen şu anda bırak da bizi bize,

Oturup ağlayalım şu fena halimize)


Malik dahi onlara, der ki: (Ağlayın, fakat,

Bu günkü ağlamanız, vermez size menfaat)


O böyle söylese de, olurlar yine giryan

Çok şiddetli ağlayıp, ederler feryat figan


Nice yaşlı erkekler, tutarak sakalını,

Der: (Boşa geçirmişim, ah dünya hayatını)


Nice kadınlar dahi, saçlarından tutarak,

Der ki: (Ah, rezil oldum günahlara dalarak)


Nice delikanlılar, derler: (Ah gençliğimiz!

En kıymetli günleri, hep boşa geçirmişiz)


O an, Hak teâlâdan bir nida gelir ki ilk:

(Birinci Cehenneme koy onları ey Malik!)


Bu nida üzerine, onlar çok ağlaşırlar

(La ilahe illallah) diye bağırışırlar


Kelime-i tevhid’i işitince Cehennem,

Onlardan, beşyüz yıllık öteye kaçar hemen


Yine Hak teâlâdan bir nida gelir derhal

Buyurur: (Ey Cehennem, bunları içine al!)


Böylece atılırlar Cehennem ateşine

Bir ateş ki, dünyada rastlanılmaz eşine


Ateş, o kimselerin yaksa da her yerini,

Yakmaya gücü yetmez alın ve kalplerini


Günahkâr olsalar da, mümindir çünkü onlar

Ve secde etmişlerdi Allah’a o alınlar


Onların içlerinde vardır ki biri fakat,

Hepsinden daha fazla ağlayıp eder feryat


Hak teâlâ sorar ki: (Ne oldu ki ey insan!

Herkesten daha fazla edersin feryat figan?)


O der ki: (Ya ilahi, çektin beni hesaba

Günahım fazla geldi, layık oldum azaba


Gerçi Cehennemine girdimse de şu vakit,

Lakin merhametinden kesmedim hala ümit


Bilirim, işitirsin feryat ve figanımı

Affedip, kaldırırsın belki bu azabımı)


Hak teâlâ, cevaben ona şöyle buyurur:

(Kim nasıl zannederse, o, beni öyle bulur


Madem benim hakkımda böyledir senin zannın,

Affettim ben de seni, kaldırıldı azabın)