Kim Bir Orduyla Tek Başına Savaşabilir?

KİM BİR ORDUYLA TEK BAŞINA SAVAŞABİLİR?

Rabia SULUK / DEĞERLERİMİZ



Anadolu’nun bir kasabasından kırk kadar kişi şehre alışverişe gider Ürünlerini satıp ticaret malı ve eşya alarak dönüş yoluna koyulurlar Ancak üç eşkıya yollarını keserek hepsini soyar Duyanlar onca kalabalığı, üç kişinin nasıl olup da soyduğuna hayret ederek kervandakilere yüklenirler Kervandan biri dayanamaz ve durumlarını şöyle açıklar: “Onlar üç kişi beraberdi Biz kırk kişi yalnızdık”


Modern çağ bizim bireysel yanımızı beslese de ataların sözünü akıldan çıkarmamak en iyisi: “Birlikten kuvvet doğar” Limanlara yaklaşırken tonlarca ağırlıktaki gemileri tutan koca halatlar, incecik iplikçiklerin bir araya gelmesiyle oluşur O iplikçiklerin her birinin kendi başına bir gemiyi limanda tutmaya çalıştığını hayal edin Kendinden kat kat büyük bir gemi karşısında ne kadar da çaresiz kalırlar, değil mi?

Meleklerin hocası, her türlü ilmi yutmuş, bir o kadar da hilebaz şeytanla, “iplikçik” gibi bedenlerimiz, gönül, akıl ve ilmimizle nasıl başa çıkarız tek başımıza? Ya da tam yakaladık derken başka bir suret, renk ve kuvvetlenmiş yeni bir virüs programıyla yeniden karşımıza dikilen nefsi, kendi başımıza nasıl alt ederiz? Birlikten ayrılmak, yalnız kalmak, binlerce sayıdaki düşmanla tek başına savaşmak gibi Kim bir orduyla tek başına savaşabilir ki?


SÜRÜDEN AYRILANI KURT KAPAR


Efendimiz (sav) şeytanın tek kalanla beraber, birlikte bulunanlardan ise uzak olduğunu bildirerek ayrılıktan bizleri sakındırır Cemaate yapışmamızı öğütler ve şöyle uyarır: “Şeytan, Müslümanların cemaatine katılmayıp, muhalefet eden kimse ile beraberdir” Başka bir hadisi şeriflerinde de birliğe şöyle çağrıda bulunur: “Sürüden uzak kalan koyunu kapan kurt gibi, şeytan da insanın kurdudur Bölünüp parçalanmaktan sakının, cemaat halinde birleşin, mescitlere koşun!” (Tirmizi)


Abdullah b Mesud (ra) buyuruyor ki: “Ey insanlar, sizin taat ve cemaate sarılmanız gerekir Çünkü onlar, Allah’ın kendisine sarılmanızı emrettiği ipidir Hiç şüphesiz cemaat ve taat içinde hoşunuza gitmeyen şeyler, ayrılık halindeki güzel bulduğunuz şeylerden daha hayırlıdır”


KENDİ BAŞIMIZA DAHA İYİ İŞLER YAPABİLECEĞİMİZ YANILGISI


Eğer kendi başımıza daha hayırlı işler yapabilmemiz mümkün olsaydı Allah Teala, kendisinin ipine hep birlikte sarılmamızı emretmezdi; birçok ayet ve hadisle bizi birlik ve beraberlik halinde bulunmaya mecbur kılmazdı (Ali İmran, 103) Bunun yanında kendi başına daha faydalı işler yapacağım diye topluluktan ayrılıp evine, bireysel hayatına çekilenlerin hemen hemen tamamına yakınını bekleyen son aynıdır: Kaybolmak! Bir arife sorarlar: “Yalnızlık mı, yoksa cemaatte bulunmak mı daha iyi?” diye Arif der ki: “Yalnızlık güzeldir ama imanı yalnızken muhafaza edebilecek kadar imanımız kamil değil” Arif bir insan dahi imanının kemalatını yalnız kalabilecek yeterlilikte görmezken biz, nasıl oluyor da kendi başımıza daha iyi şeyler yapacağımızı düşünebiliyoruz?


Genelde şeytan ve nefis hizmet içindeki bazı kişileri, “Bunca işin içinde kendini yeterince yetiştiremiyorsun, ilim öğrenemiyorsun” diye kandırır Ya da “O insanlar senin kıymetini bilmiyor, bir-iki beden onlara büyüksün türü gururunu okşayan, kibrini besleyen sözleri kulağına fısıldar durur Bazen de kişinin birilerine, bir şeylere kızmasını veya darılmasını cana minnet bilir, habire kötü düşünceleri körükler Sonra da sinsi kara yüzüyle, ellerini ovuşturup pusuya yatar adeta


Hayır topluluğundan ayrılan kişi, kendi başına daha iyi olmayı düşlerken her gün biraz daha boşluğa düştüğünü fark edemez Karanlık bir tünelde ilerlerken yalancı yansımalarla aldanır Omuzlarından kalkan yükün(!) hafifliğiyle başlangıçta kendini mesut görür “Oh”, der “Onca angaryadan kurtuldum” Kendini iyi bir halde ve yerde sanır Ama her gün biraz daha, bir zamanlar tutkunu olduğu güzelliklerden adım adım uzaklaştıkça uzaklaşır Üstelik önceleri bir ferdi olduğu arkadaş topluluğunun içinden gelen uyarılara da sağır ve kör kalır Ancak sonradan hayatına, ruhuna dolan huzursuzluklarla, sıkıntılarla cebelleşirken bulur kendini Bazısı bu huzursuzluklarının sebeplerini anlayamadan ömrünü öylece tamamlar Şanslı olanlar da değerlerine, dostlarına geri döner Döndüğünde aradaki boşluğu ve huzursuzluklarının nedenini çözer, hangi kıymetlere sırt döndüğünü anlar Bir zamanlar angarya gördüklerine, değersiz bulduklarına, kandırılıp kullanıldığı düşüncesiyle bıraktıklarına dört elle sarılır


Hangi olay olursa olsun, ne söylenirse söylensin hayır topluluğundan, salih dostlardan, hayır yolunda bir olunan arkadaşlardan ayrılmamak gerekiyor Eğer aklımızda şu olursa işimiz daha kolay olur: “Beni bu güzel topluluktan ayırmaya çalışan şeytan ve onun hilelerini tutturmasında kuvvetli yardımcısı olan nefsimdir Ayrılırsam, alevden ağzını açmış, içine düşmemi bekleyen o ezeli düşmanlara yem olurum Tek başına onlara karşı koyabilmem mümkün değil O yüzden beni bu hayır topluluğundan ayrı düşürmeye çalışan sebep hayrıma olamaz”


KİMSENİN YERİ DOLDURULAMAZ DEĞİL!


Şunu da aklımızın bir köşesinde tutalım: Kimsenin yeri doldurulamaz değildir “Ben gidersem işler kalır, onları benden daha iyi kimse yapamaz” düşüncesi, kendine lüzumsuz bir kıymet atfetmek olur Hayır topluluğundan oradakilere ceza vereceği düşüncesiyle ayrılan kişi, ancak kendini cezalandırmış olur Bütünde meydana gelen boşluk dolarken, ayrılan parça kendi başına pek bir anlam ifade etmez; zarar ettiğiyle kalır!


SEVDİĞİNİN HATIRINA SABRET!


“Hizmet ederken size iftira eden, hakaret edenler olacaktır Sevdiğinizin hatırına sabredin” Gavs-ı Sani (ks)