İmanım, Dur, Gitme. Beni Bırakma!

İmanım, dur, gitme Beni bırakma!



İmanım, dur, gitme Beni bırakma! Beni bu yaban ellerde yalnız koyma

Daha tanışalı çok olmadı, ben kendimi sende buldum, ben CAN’ımı seninle sevdim
Böyle apansız çekip gitme


Dünya sensiz çekilmez bir yer Hayat zor, hayat boş Hayat denince akla zevk, sefa, eğlence gelir olmuş Örfler adetler unutulmuş Saygı desen kaybolmuş


Evler zindan Kurtar beni bu zindandan Yollar karanlık, bir yol bulsam da yolunda olsam Yollara düşsem de katıksız kalsam Aç kalsam, susuz kalsam Ama sensiz kalmasam


Sen beni bırakmasan? Hep yanımda olsan Yalnız kaldığım gecelerde arkadaş, dertli olduğum anlarda dost, çaresiz kaldığım günlerimde umut, aşksız kaldığım zamanlarda yâr…


Bu yürek hep kanar, kanar da saran olmaz Sen gidersen bu kan durmaz Yürek acır, yürek yaralı Ruhum acır, ruhum karalı Karanlıklara esir etme beni


Sana susuzum ben, açım sana Beni yalnız bırakma bilmediğim bu diyarlarda Dayanağım sen ol bu uçurumlarda


Sen yoksan hiç bir yere gidemem
Sen yoksan önümü göremem
Sen yoksan kalbimi dinleyemem
Sen yoksan ruhumu hissedemem
Sen yoksan, sen yoksan, ben de yokum
Ben kendimi sende buldum
Güneşim olur musun?


İman ateşinizin hep yanması, ömrünüz boyunca sönmemesi duasıyla