Soykırım Suçunun Önlenmesi Ve Cezalandırılması Sözleşmesi

Soykırım Suçunun Önlenmesi - Soykırım Suçu - Soykırım Suçunun Cezalandırılması Sözleşmesi

Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Aralık 1948'de Birleşmiş Milletler Genel Kurulu tarafından kabul edilmiş ve Ocak 1951'de yürürlüğe girmiştir Sözleşme, avukat Raphael Lemkin tarafından Simele katliamı, Holokost ve Ermeni Kırımına atfedilen soykırım terimini yasal olarak tanımlamaktadır Sözleşmeye taraf ülkeler, soykırım suçunu önlemek ve cezalandırmakla yükümlüdürler Sözleşmeyi şu ana dek onayan ülke sayısı 140'tır

Soykırım tanımı


Sözleşmenin 2 maddesi, soykırımı şöyle tanımlamaktadır:


Ulusal, etnik, ırksal ya da dinsel bir öbeğin tümünü ya da bir bölümünü yok etme niyetiyle


(a) Öbek üyelerinin öldürülmesi;

(b) Öbek üyelerine fiziki ya da ruhsal açıdan zarar verilmesi;

(c) Öbeğin, fiziki varlığını tümüyle ya da kısmen sona erdirecek yaşam koşullarıyla yüz yüze bırakılması;

(d) Öbek içi çoğalmanın engellenmesi;

(e) Öbek bünyesindeki çocukların başka bir öbeğe aktarılması


eylemlerinden herhangi birinin işlenmesi


– Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Madde 2


Sözleşmenin 3 maddesi ise cezalandırılacak eylemleri sıralamaktadır


(a) Soykırım;

(b) Soykırım yapmak için gizli anlaşmalar yapmak;

(c) Soykırımda bulunulmasını doğrudan ya da dolaylı olarak kışkırtmak;

(d) Soykırıma teşebbüs;

(e) Soykırım eylemine ortak olmak


– Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi, Madde 3


Sözleşmenin temel amacı, Nazi Almanyası tarafından II Dünya Savaşı sırasında uygulanan soykırım gibi eylemlerin önlenmesidir Sözleşmenin ilk taslağı politik cinayetleri de içermekteydi ancak SSCB[3] ve birkaç ülke, politik görüşleri ve toplumsal duruşları birbirine yakın öbeklere karşı düzenlenen eylemlerin soykırım suçu kapsamına girmeyeceğini savunmuşlardır Bu koşul, varılan uzlaşmanın ardından taslaktan çıkarılmıştır

Taraflar


Bahreyn, Bangladeş, Birleşik Devletler, Filipinler, Hindistan, Malezya, Singapur, Vietnam, Yemen ve Yugoslavya; sözleşmeye, soykırım soruşturmalarına kendi ülkelerinin izni olmaksızın konu olmalarını engelleyen bir ek koşul koymuşlardır

İhlaller


Ruanda


1948 tarihli yasanın uygulandığı ilk durum, Ruanda'nın küçük bir kasabasının eski belediye başkanı olan Jean-Paul Akayesu'nun 2 Eylül 1998'de Ruanda Uluslararası Ceza Mahkemesi'ne çıkarılması ve soykırımla suçlanmasıdır Başsavcılığını Pierre-Richard Prosper'ın üstlendiği dava, Jean Kambanda'yı Ruanda geçici hükümetinin başına getirmiştir

Yugoslavya


Soykırım Sözleşmesi'ni ihlal eden ilk ülke Sırbistan olmuştur Uluslararası Adalet Divanı 26 Şubat 2007 tarihli kararında (Bosna Hersek - Sırbistan ve Karadağ davasında) Sırbistan'ın Bosna savaşı sırasında soykırım eyleminde bulunmadığına hükmetmiş ancak Belgrad'ı 1995 Srebrenitza soykırımına engel olamamakla suçlamıştır Karar, soykırım suçlularının Eski Yugoslavya Uluslararası Ceza Mahkemesi'ne teslim edilmemiş olduklarına özellikle dikkat çekmiştir