Kusura Bakmayız

Kusura Bakmayız





Sen düşünce ben kalkacak değilim Allah’ın bir kulu olarak, insan olarak görünmez bir bağla sana bağlıyım Sen ayakta durduğun sürece ben dimdik yaşama fırsatı bulacağım Senin kötülüğünü istemem ancak kendi canıma kastetmemdir




Gıybetin, yani bir başkasının arkasından konuşmanın, onun yanlışlarını, kusurlarını ortaya dökmenin ne kadar kötü olduğunu biliyoruz Çünkü hayatta en kırıldığımız, kendimizi kötü hissettiğimiz anlardan biri de başkalarının bizim arkamızdan konuştuklarını öğrendiğimiz anlardır


Ne kötü olduğunu başımıza geldiği zaman iyice anladığımız bu davranıştan kurtulmamız gerektiğine şüphe yok Hayatımıza ve kalbimize nasıl zarar verdiğini görüyoruz Bu illet yüzünden insanların arası açılıyor, hiç yeri yokken düşmanlıklar oluşuyor, yuvalar bile yıkılabiliyor


Buna rağmen onu terk etmede, yakamızdan söküp atmada zorlanıyor, kötülüğünü sürekli tekrarlamamıza rağmen ondan kurtulamıyoruz


Sonuçta bu bir şahsiyet meselesi oluyor Bir kişilik, insan olma meselesi Öyle ya, nasıl bir kişi başkalarının kötülüğünü isteyebilir, onların yanlış yapmasını, kusurlarının ortaya çıkmasını fırsat bilir ki!


Aynaya bakınca gördüğümüz insan, başkalarının arkasından dolaplar çeviren biriyken ona saygı duyabilir miyiz? Belki de aynaya çok bakmamak gerek! İşin kolayı bu


Fakat Allah ve Rasulü gıybetin kötülüğünü açık bir şekilde bildirmiş ve insan damarlarımız bunun kötülüğünü hissetmişken, bu davranıştan vazgeçmemek artık ayıp Kesin bir karar vermek gerek Şu andan itibaren kimsenin arkasından konuşmayacak, kimsenin kötülüğünü istemeyecek, içimizdeki ifrit isteklere kulak vermeyeceğiz


İşte ayet-i kerimeler, hadis-i şerifler, büyük sözleri Onlar yeterli rehber Kalbimizin böyle hastalıklardan kurtulması için önerilen tedavi usulleri, ilaçlar var Asıl mesele hasta olduğumuzu kabul etmek


Sinsi bir hastalık


Zaman zaman bir daha gıybet etmemeye karar veriyoruz Belki bir süre başarabiliyoruz da Ama gıybet öyle göstere göstere gelmiyor Bazen gıybet ettiğimizi, başkaları hakkında konuşurken fark ediyoruz İşte o anda gıybeti terk etmek çok zor oluyor O kadar garip bir şekilde insanı yakalıyor ki, konuşmaya devam etmek istiyorsunuz

Hem insan tek başına gıybet etmez ki İnsanlar size bakıyor “Arkadaşlar biz gıybet ediyoruz, hemen terk edelim!” deyince olmuyor İnsanlar bozuluyorlar Onların tepkilerini kendimize yediremiyoruz Kızgınlık, çekingenlik derken gıybet deryasında yüzüp gidiyoruz


Bunu bir bitireyim bir daha gıybet etmeyeceğim, diyoruz ama buna çocuklar bile güler Evvela ne pahasına olursa olsun gıybet ettiğimizi fark edince susmaya azmetmeliyiz Kesin olarak bir daha yapmayacağım demeli, Hz Ali efendimizin dediği gibi şeytan pes edene kadar direnmeliyiz


Sonra kimlerle arkadaş olduğumuza dikkat etmeliyiz Sürekli gıybet eden bir arkadaşla, bizi kötü şeylere alıştırmaya çalışan bir arkadaş arasında ne fark var? Biri elle tutulur kötülük, diğeri sözde Bizimle arkadaşlık etmek isteyen, başkalarının arkasından konuşmaması gerektiğini bilsin, ona göre gelsin


Susmak yeterli mi?


Acaba gıybet yalnızca sözlerle mi olur? Tarifine göre böyle görünüyor Ama söylenen sözün insanda bir öncesi, yani bir sözü söylemeden önce içimizde o söze kaynak olacak duygu, düşünce ve isteklerimiz yok mu?


Başkaları içimizi bilmez, sesimizi duyar ve sözü anlar sadece İçimizde alevlenen ateşi, kendimizi yiyip bitirişimizi nereye koymalı? Gıybet etmek istiyoruz Birilerine birilerini şikâyet etmeden, eleştirmeden rahatlayamıyoruz -buna rahatlamak denir mi, ayrı bir konu


Ne kadar zor bir iş bu Karakter lazım, şahsiyet lazım Bir sözü söylemek bir an, fakat bir sözü içinde tutmak, susmak hiç bitmiyor Göğsümüzü yakan, boğazımızı sıkan bir sancı gibi sürekli rahatsız ediyor İyi de bu sancıya yol açan sebebin kökü dışarıda mı ki, bizim dışarıya bir yumruk savurmamız gerekiyor? İnsanlar bizi kızdırıyor değil mi, aleyhlerinde konuşacağımız hatalar, yanlışlar yapıyorlar Peki, biz sütten çıkmış ak kaşık mıyız?


Farkında olmadan


Gıybeti kasıtlı olarak yapmamak veya fark edince terk etmek yeterli mi? Farkında olmadan yaptığımız gıybetlerden de sorumlu değil miyiz?


Kasten yaptıklarımız kadar olmasa da, gıybet olduğunu fark etmeden yaptıklarımız da aynı hastalığın sonucu Bu hastalık içten içe bizimle savaşıyor ve mahvetmeyi amaçlıyor


Bir insanın arkasından hoşlanmayacağı şeyler söylemenin mazereti olmaz Bir insanın arkasından, yanımızda olsalar yüzlerine söylemeye utanacağımız, utanmasak bile kalplerini kıracağımız sözler söylüyoruz


Bunları durduk yere söylüyor olamayız En azından bu sözleri söyleyecek hale gelmemize izin vermişiz demektir Keyifle birilerini çekiştirecek kadar kendimizden geçmişizdir Ahlâklı, karakteri sağlam bir insan kontrolü asla bırakmaz Yaptığımız kazanın bedeli Allah’ın gazabı olabilir


Her zaman uyanık olmalı, gıybet edecek kadar kendimizden geçecek hale girmemize müsaade etmemeliyiz ki, içimizde bir şeyler sürekli bize değerlerimizi, insan olduğumuzu hatırlatmaya devam etsin


Alıntı