Büyü

Yıl 2001, "Kasım'da Aşk Başkadır" Başrollerini Keanu Reeves ve Charlize Theron paylaşıyorlar Ender izlediğim aşk filmlerinden biri -dram severim genelde- soundtrackte de Enya 'dan "Only time" var Yanımda sevgilim Capitol'deyiz, son matinedeyiz


Kızla kaderim aynı, lenf kanseri bende henüz araştırılıyor, semptomlar aynı Biyopsiler ağır ağır takip ediliyor Filmi birincil derece de gözlerimi çeperlerine kadar açarak izliyorum Arada damla düşüyor gözlerimden, kanser olduğumu sanıyorum ya (ahmak ben!) filmde oynayan karakterin silueti kayboluyor, başrolde ben oynuyorum O gece aklıma yerleşiyor, evin yolunu tutuyoruz


Kısa bir aradan sonra, 21 Kasım 2001'de bu hastalığın teşhisi konuluyor (HIV+) Duygularım mı? Boş verin içinizi karartmayayım, arada Tom Hanks olurum,cinsiyetim female olduğu halde "Streets of Philadelphia" şarkısı arka fonda çalar, O'nun gözlerini kaybedişini hatırlarımBazen, Maria Callas'in aryasını dinlerken söyledikleri hafızamda kulaç atar "ben sevdiklerime acı getirdim" bense, aslolan acıyı bu ülkedeki önyargılı insanlar sayesinde yaşıyorum, bünyemde ihtiva ettiğim virüsten değil Bu nedenle belki umutlu bir idealist olamadım ama, yaşadıklarım ve yaşayacaklarım sayesinde bir nihilist oldum

Yıllar sonra


Düşünüyor önce insan, artık toplumdan biri olmadığını, ses ettiği taktirde onu itekleyecek bir dolu şey olduğunu Aile desteği, arkadaş omzu, sevgili eli,(benim hem arkadaşlarım hem sevgilim hep yanımdaydı gerçi, ama bu bir çok HIV+ için çok zor) çalışabileceği huzurlu bir iş, güzel bir gelecek, özlemlediği bir aile bunlar çok uzak görünüyor Bir anda sınıf düşmüş, statü değiştirmiş biri gibi hissediyor bir taraftan Çünkü don yemiş erik ağaçlarına benziyor


Sonra “yalnızlık” dipsiz bir kuyu gibi çöküyor insan yaşamına Çünkü herkesin kaçtığı meydanda O, ateş dansı yapıyor, içinden söylediği gamlı ezgilerle birlikte


Ama alışıyor "zaman" denen sihirli mucize yardım elini uzatıyor çünkü, dişlerini fırçalarken bile artık dökülen kan parçaları yüzünü ekşitmiyor Kanının O’na ettiklerini, ağır bilançosunu unutuyor Çünkü zaman, herkese açtığı kucağı bu kez sana uzatıyor


Dünyada hatta en yakın çevresinde neler görmüyor ki insan? Hayatında, ne badireler atlatıyor; Depremler, ayrılıklar, terör, yoksulluk, eşitsizlik, tecavüz, ihanet, dayak hatta ölüme bile alışan insan işte AIDS'e de alışıyor Zaten korkusu hiç bir zaman AIDS'e yakalanmak/ AIDS’le yaşamak olmuyor ki Duyulduğunda, yaşayacakları ve yüzleşecekleri O'nu korkutuyor Hesaplaşmak istemiyor çünkü haketmedikleriyle Görmek istemiyor layık olmadığı davranışları



Geriye kötü bir yalandan, hüzünlü bir hikayeden kalan paslı bir yap-boz çıkıyorGene de umut öpüyor, gülümsetiyor bir taraftan ve hayal ediyor; HIV/AIDS'in normalleşeceği günü, çünkü tüketeceği acısına ortak aramak istiyor, biliyor ki tanı anı, kabullenme sancısı, kimlik süreci, ayrımcı davranışlara tanık olmak, olacağını bilmek zor, iç kıyıcı ve meşakkatli Bu nedenle istemiyor çevresinde onu çizen ağaç dallarını Ayağını bastığında çimeni, toprağı, yaşamı hissetmek istiyor, dikenleri değil Parlayan güneşle ısınmak, dingin yağmurda ıslanmak istiyor İstemiyor öfkeli fırtınayı, çetin tipiyi



Benim virüsle tanışıklığım yıllar evvel saklandığı yerden bana nanik yapmasıyla kendisini gösterdi Ben O'na O bana alışık artık, ben O'nun konağıyım o ise benim işgalcim Tek derdim aileme ömür boyu açılamayacağımı bilmek ve yeni tanı almış insanların duyduğu derin ıstırap, O’nlarında belki ailelerinden ve sevdiklerinden saklayacakları bir sırları olacak artık


Ama her ne olursa olsun, her türlü olumsuzluğa rağmen alışıyor insan ve kendisini üzdüğüyle kalıyor

Yazar: Elif /pozitifyaşamderneği