Ben Varım Ama Sen Gittin Anne

Saçları iki belik örülmüş bir kız çocuğu vardı Duvar kenarın da oturmuş yanaklarından süzülen gözyaşlarının tuzuyla öksüz karnını doyurmaktaydıYamalı elbiselerinden sızan soğuk bedenini kuşatırken içini özlemleriyle uzanan bir ana kucağı sarıyordu




Ayakların da eskimiş naylon bir ayakkabıdiz altlarına kadar zoraki çekilmiş çoraplarıyla isyandan uzak minik bedenin de tevekkül eden masum bakışları arnavut kaldırımların da süzülmekteydiBirden irkiliverdi küçük bedeniUnuttuğu bir şeyi hatırlar gibi hızlı adımları minik bedeninde atarken gölgesiyle yüreği yarışır gibiydiAniden durduDiz çöktüğü ıslak topraklara bakan nemli gözlerle şubatın ayazına aldırmadan birkaç ot yoluverdiSağı solu eskimiş hırkasının kollarıyla sildi sonrada akan gözyaşınıbuz gibi mermerleri bir kadife teni okşar gibi okşadıParmak uçlarıyla gözlerinin önün de bir hayal çiziverdi sonra da toprağa bir çiçek çizdi ve kokladıÖyle bir kokladı ki içine kaçan kumlara bile aldırmadıAnacığına hediye edeceği tek hediyesiyse bir kendi bir de hayallerini süsleyen çiçek bahçesinden bir küçük karanfiliydi



İyiki doğdum doğum günüm kutlu olsun anne ama neden gittin ki özlüyorum seniSuçlu benmiyim dogmasam acaba ölmezmiydin ama göremeden gittin ya bu acı ağır geliyor anne banaYine bekliyorum gel olur mu otur bahcemdeki duvarımın dibine…Ben varım ama sen gittin anne Selam söyle göremediğim dedeme ve annanneme…Unutma ne zaman yagmur yağsa benden de bir gözyaşı toplar getirir sana



Sen seslen yeter ki bir yanım acır bende gelir otururum kalan yalnızlığımla yanına