Ağlayan Ve Ağlatan Ekmek

Ağlayan ve Ağlatan Ekmek - Yaşam Hikayeleri
İnsanoğlu çoğu kere içinde bulunduğu nimetlerin farkına varmaz Bilhassa elde çokça mevcut olan nimetler hususunda zaman zaman vurdumduymaz hâle düşer Onları hoyratça kullanır Hattâ sorumsuzca israf eder Mahşerdeki hesabını zorlaştıracak davranışlar sergiler Oysa onların bize verilen bütün nimetlerin her biri o kadar değerlidir ki Meselâ bir kuru ekmeğe kimse dönüp bakmaz fakat bir de ona ihtiyacı olanlara sorun Aslında o ekmeği rahat bulanlar da ona muhtaç ancak bu ihtiyaçlarını giderirken zorluk çekmedikleri için değerini fark etmiyorlar Lâkin üzerimizdeki sayısız nimetleri fark etmemizi ve daima O’na şükür hâlinde olmamızı emrediyor

Bu ilâhî emri yerine getirebilmek için her nimetin öncelikle değerini ve hesabını idrak etmemiz şart Bu gerçeği bana her zaman hatırlatan yaşadığım bir hâdise var Onu hiç unutmam:

Bir akşam vaktiydi Annem dışarıdan eve gelmişti Bir yandan mantosunu çıkarıyordu bir yandan da için için ağlıyordu Sordum:

“–Niye ağlıyorsun anne?”

Ağlamaya devam ederek:

“–Kardeşingilden geliyorum” dedi

Tekrar sordum Daha fazla ağlamaya başladı Sonra hıçkırıklara boğuldu İyice merak ettim Acaba başına bir şey mi gelmişti Soruyor cevap alamıyordum Bir müddet sonra yüzünü-gözünü silip anlatmaya başladı:

“–Nasıl ağlamayayım oğlum! Gelirken yol kenarındaki çöpte hiç yenmeden atılmış bir ekmek gördüm İçim acıdı Hemen onu oradan çıkardım Belki bir kuş filân yer diye bahçeye ufaladım Bu sebeple ağlıyorum”

Ben yine bir şey anlayamadım Bu sebepten bu kadar çok ağlamaya o an için bir mânâ veremedim Dedim ki:

“–Anne hiç bunun için bu kadar ağlanır mı?”

Annem bana acı acı baktı Hayıflanarak:

“–O ekmeği atan gibi sen de bilmiyorsun oğlum!” dedi

Derin bir iç çekerek sözlerine devam etti:

“–Yaşayan bilir Bir lokma ekmeğin değerini onun yokluğunu çeken anlar Biz bu yokluğu yaşadık gördük oğlum Antep Harbi’nde ben 14 yaşında bir kızdım Evimizde hiç yiyecek yoktu O yokluk içinde geçinmeye çalışırdık Amcam da harpteydi Ona günde bir ekmek veriyorlardı O da ekmeğin hepsini yemiyor bizim durumumuzu bildiği için çantasına koyup eve getiriyordu Hava karardıktan sonra eve gelirdi Biz 24 saat hep o vakti beklerdik Amcamın getirdiği yarım ekmek gelince kapışarak yerdik

Mevsimlerden sonbahardı Bir gün baktım ki annem asma yaprağı sıyırıyordu Sonra ağzına atıp çiğniyor ardından da bırakıyordu Merakla sordum:

«–Anne ne yapıyorsun?»

Titrek sesiyle dedi ki:

«–Yok bir şey kızım»

Israr ettim Mecbur açıkladı:

«–Karnımı kandırmaya çalışıyorum Çok acıktım»

«–Anne akşam sen bizimle ekmek yemedin mi?» dedim

Gerçeği söylemek zorunda kalmanın mahcubiyetiyle kekeledi:

«–Hayır kızım ben akşam amcanın getirdiği yarım ekmeği size dağıttım kendim yemedim»”

Annem annesinin bu hâtırasını naklettikten sonra yine ağlamaklı oldu Derin bir iç çekerek:

“–Şimdi böyle bir hayat içinde yaşamış bir kimse olarak çöpte hiç el sürülmemiş bir ekmek görüp de nasıl ağlamayayım? Sen benim yaşadıklarımı yaşasan ağlamaz mıydın?” dedi

Bu sözler rûhuma işledi Meğer annem çöpte ağlayan bir ekmek sebebiyle demek ne kadar haklı bir sebeple ağlıyormuş

Ben ekmeğin olmadığı zamanı görmedim ama anamın gözlerinin nasıl dolduğunu gördüm

Bana çok hizmet eden özü doğru sözü doğru fedakâr cefakâr vefakâr anamın o günkü hıçkıra hıçkıra hüngür hüngür ağlaması hayatım boyunca gözümün önüne geliyor Ne vakit zamane gençlerinin; «Ekmeğin içini ben yemem» deyip de onu atması hattâ kaşığını ve çatalını silip de çöpe fırlatması gibi acı davranışlarına rastlasam veya buna benzer hâllerini duysam içim ürperir

Annemin yaşlı gözleri gelir hatırıma

Ben de için için ağlamaya başlarım