Gün Batımı

Gün Batımı - Mahmut Konukoğlu
Benim için güneşin batması, acılarla dolu bir günün sona ermesinden ziyade doğacak yeni güneşin getireceği umutlardan bir parça koparmak arzusundan başka bir şey değildir


Her gün batımında patlamak üzere olan bir volkanın üzerinde hissediyorum kendimi Bazen tanımlayamadığım garip bir his, bazense içimin derinliklerine yürüyen bir korku sarıyor vücudumu Neden korkuyorum? biliyorum Kaybolacak yok olacak hayallerimin ,umutlarımın vahametinden korkuyorum


Her gün batımında bedenimi tamamıyla saran bu garip gücün ağırlığını hissediyorum Bütün güzelliği ile bütün ışıltısı ile gözlerimi kamaştıran bu gücün adını koyamamanın ezikliğini hissediyorum


Her gün batımında kızıllığı senle karanlığı kendimle sembolleştiriyorum Sen doğacak güzel günleri müjdeliyorsun bense kaybedilen günlerin hüznünü anımsatıyorum


Her gün batımında yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum Sanki büyük bir çölde tek başıma bir şeyler arıyorum Ama her kötü ihtimal gibi bende aradığımı bulamıyorum Bir şeylere ihtiyacım var Adını bilmediğim fakat tüm kalbimle varlığına inandığım bir şeylere


Her gün batımında uzaklara haykırıyorum Hem de boğazımı yırtarcasına Kendi sesimi duyamıyorum Boş ver diyemiyorum, ağlayamıyorum doya doya Kapıları vurup çıkamıyorum ve dönüp bakamıyorum arkama Her gün batımında tanıdık insanlar arıyorum etrafımda Fakat kimseyi bulamıyorum O çok sevdiğim , o çok güvendiğim insanlar yüzüme bile bakmıyor Düşenin dostu olmaz sözü bana gerçeği anlatıyor


Her gün batımında müzik dinliyorum değişik radyolarda’ Gülün diyor DJ mutlu umutlu olun İşte sizin için eğlenceli bir şarkı geliyor’ Söylemesi çok kolay gerçekten bazı şeyler dile kolay geliyor Fakat gerçek öyle zor ki Konuşmak bile yıpratıyor insanı Ama susmakta istemiyor canım


Her gün batımında şarkı söylüyorum seni anarcasına Düşüncelerim firar ediyorgönlümün zindanlarında idamlar yapılıyor, isyanlar çıkıyor Kendime acımaya başlıyorum Farkında değilim ama kendimden bir şeyler kaybediyorum Aklıma bir söz geliyor; ‘ Eğer sen bir elmayı seviyorsan, elamanında seni sevmesi şart mı’ ? yani eğer ben seni sevdiysem ne kaybederim benliğimden


Her gün batımında kitap okuyorum Onlarla konuşuyorum Masallar anlatıyorlar, güzel mutlu günlerden bahsediyorlar İçimdeki boşluğu onlarla gidermeye çalışıyorum ve kendime inanamıyorum


Her gün batımında penceremden dışarıyı seyrediyorum Bazen yağmur yağıyor bazen kar Bazense tık yok Tıpkı bana benziyor gökyüzü diye geçiriyorum içimden ve alınıyorum kendimden


Her gün batımında kendimle yüzleşiyorum cesurca Bana beni anlatıyorum ve geçmiş günleri anımsıyorum Anılarımla kol kola seyahatler düzenliyoruz geçmişe Sonra yaptıklarımı ve yapacaklarımı düşünüyorum Gözlerimin önünden bir film şeridi geçiyor ve çaresizliğimi bana tekrar haykırıyor


Her gün batımında hayal ediyorum Daha önce görmediğim yerlere gidiyorum İstediğim biraz daha huzur, biraz daha mutluluk Fakat hal hüzün kokluyorum Rüyalarımda bile acı çekiyor garip ama bundan haz duyuyorum


Her gün batımında yüksekten uçan bir uçağın penceresinden bakıyorum hayata Kendimi boşluğa bırakıyorum, paraşütüm açılmıyor Korkuya kapılıyorum ama ölümün sıcaklığını hissediyorum Büyük bir süratle yere çarpıyorum, ölmüyorum Çünkü inanılmazın şarkılarını söylüyor tüm damarlarım ve bu sevinçle coşuyor organlarım


Her gün batımında kuşları seyrediyorum hayran kalırcasına Özgürüz diye haykırıyorlar İmreniyorum, ancak kendimi yolunu kaybetmiş bir kuş gibi çaresiz hissediyorum Kanatları olmayan bir kuş neler yaşarsa bende onları yaşıyorum


Her gün batımında biraz daha mücadele ediyorum kendimle ve hayatla Kendimden utanıyorum ama sadece seni düşünüyorum her gün batımında





Mahmut Konukoğlu