Senden De Vazgeçtim

Çok şey istemiyorum hayattan; biraz huzur ve biraz da sadakat

Ama anladım ki bu bile haram bana Ne huzurum var ne de aşığım dediklerimin
sadakati

Rahat uykulara dalmayı, huzur içinde uyumayı öyle çok istiyorum ki Ama
eksiliyorum artık, tükeniyorum yavaş yavaş Beden aynı beden belki ama ya o
ruhum, Hele o dokunuşlar
Dokunuşlar aynı değil ki, aynı hislerle dokunamıyorum Kendi dünyamı kendim
bozuyor ve ardından yine kendi ellerimle kurmaya çalışıyorum Yıkıp kurmak
Elimden gelen sadece bu

Kendi hayatımı yıkıp yıkıp kuruyorum Canım çok yanıyor Canımın acısını
unutuyorum zamanla Hayır, hayır, unuttuğumu sanıyorum Kendimi kandırırsam,
çevresindekilerin de bu yalana ortak olacağını düşünüyor, kendimce oynuyorum
Hem kendi, hem de başkalarının yaşamlarıyla

Yoruldum artık Yıkılıp tekrar ayağa kalkmaktan yoruldum Kendi hayalimin sonunu
bulamıyorum Belki de bir sonu yok Yaşamı boyunca da o sonu sanırım
yakalayamayacağım İçimdeki çocuk her geçen gün biraz daha ölüyor

Omuzlarıma çökmüş bir ağırlık var Hani tam kendinizi iyi hissettiğiniz anda
gelip çöreklenen, gitmeyen, bitmeyen ve yitmeyen

"Ve hiç gitmeyen, bitmeyen, yitmeyen sadık dostum hüzün"

Sevdiklerim tek tek gittiler Bir ihanet, bir bir isyan, bir umutsuzluk
Hepsinin bir sebebi vardı ayrılıklarımın Sebebi de olsa vedalar hep hüzünlü
Bu bir oyun belki de ve o tiyatro sahnesinin senaristi yönetmeni hep başkaları
Ben ise sadece bir oyuncu olarak kalıyorum Hayatıma birileri giriyor
senaryolarını veriyorlar elime ve ben yalnızca oynuyorum Engel olamıyorum bir
çoğuna, gelip kendi oyunlarını oynatılyorlar bana Bazen bir şeyler öğrenirim
desem de hep bildik senaryolar, hep bildik adımlar

Vazgeçiyorum Sıkıldım ben artık bu oyunlardan, bu sevgi nedir bilmez
insanlaradan!!