Düş Bozumu

"bir düş bozumu bu;


çocukluğumun gözlerinden damla damla kanayarak düşen"




Kendi yokluğumdan kaçıyorum kimseye fark ettirmeden,


yine kendime yakalanacağımı bilerek


Çıldırasıya susuyor çocukluğum kan çanağı uçurumların kıyısında




Sessizlik rüzgarla bir olup yüzüme vuruyor gecikmişliğimi;


düşüyorum gözlerinden…!




Gittiğinden beri aralıksız ölüm yağıyor kente,bembeyaz


Çocukluğum üşüyor parmaklarımın ayazında…


Yoksun!


Bir uçurtma daha asılı kaldı gökkuşağının alaca kanadında


Ki bastığım toprak daha kara şimdi,daha utangaç


Öyle ki koynuna almaktan çekinir oldu gölgemi…




Gözlerimde hâlâ ıslaklığı var dudaklarının cümlelerce


ve dudaklarımda Sahra kuraklığınca suskunluğun


Kefensiz tabutsuz gömdün sesimi senli bir bensizliğe,bilmiyorsun!




Şimdi alabildiğine haykırmak istesem de seni sevdiğimi


gölgemden başkası duymaz beni…




Kendime kıvrılmış bakışlarla seyrediyorum seni ötelerden




Gökyüzünden kırlara inmiş yıldızlara benziyor saçlarındaki ateşböcekleri


Bir yağmur sonrası gecenin ıslaklığında toprak kokusu oluyor tenin;




hani o beton yığınları arasında hiç hissedemediğim…




Hep bir çığlık olmak isterdim diline yapışan…


Öyle bir çığlık ki başkaldıran kardelenler gibi


soğuğa ve bir günlük ömrüme inat


delicesine bir yaşama isteğiyle yanmalıydım iliklerime kadar


Oysa şimdi her sevişme bir intihar,


her gece diğerinden daha karanlık


Tanıdığım insanlar dertlerini doldurup içime,


ağzımı bağlayıp attılar beni bir köşeye


Çok kereler ölümü düşledim ve çok kereler döndüm ipin ucundan…




"Her gün yeni bir şeyler göz açmakta zamana


ve yeni bir şeyler tükenmekte,çaresiz


Bense her yeri eskilerle doldurdum senden sonra;


başkalarının yaşanmışlıklarında bulabilmek için kendimi


"Beni" aradıkça "sana" kaybolmuşum meğer…Bilemedim…!"




Bazen kendine küsüyor


uçurtmasını gökyüzüne çaldıran o yaramaz çocuk


Çoğu zaman kendine uyuyor gece;ben hâlâ bıraktığın gibi uykusuz




Her şeyi öldürüyorum kendimle birlikte


ve şafak vakti işliyorum cinayetlerimi


Eldiven takmıyorum ellerime;parmak izlerim yok çünkü




Oturup yıldızların arasına bir sigara yakıyorum bazen yaşama inat




Duman duman efkâra boğuluyor


yüreğimde gölgesiyle oynaşan o çocuk


Soluk yüzlü bir Ay'la konuşuyorum


ve sevişken bir karanlık oluyor dert ortağım


Gülmekle aldatıyorum kendimi çoğu kez;


ağlamaya cesaret edemiyorum


Yüzümü de göremiyorum aynalarda


Böyle karlı bir kış günü kaybettim onu;


sen sokaklarda ihanete atarken adımlarını ağırdan…




Şimdi sana yazdığım şiirlere kaldırımlardan mısra topluyorum;


hüzün süpürüyorum Kızkulesi'nin eteklerine doğru


Her pisliği,her ihaneti,her düşü ardımdan sürüklüyorum umarsızca…




Ve ne zaman kar yağsa (!)


kirli elleriyle çırılçıplak bir İstanbul tırmanıyor


Üsküdar'dan Sarayburnu'na


(Yine mi rötarlı trenlerin? Bil ki sana hâlâ küsüm Haydarpaşa!)




Öyle garip bir umman ki burası


her yan sarhoş kayıklarda gözyaşı içen yıldızlarla dolu


Gecenin koynunda


günahla çıldırış arası bir yerde sürükleniyor düşlerim…


Ve bir akrep bütün zehriyle kalbimin tam üstünde atıyor adımlarını




Batırırsa iğnesini sol yanıma,o vakit çocukluğum düşecek,


kan-ter içinde görülmüş kaçak düş misali avuçlarına


Sakın ola ki korkma! Çünkü en kusursuz cinayetimi getirdim sana…


Hadi göm yüreğimi çukurlarına…!


Göm ki masmavi gözleriyle


hiç yaşanmamış bir İstanbul doğsun bahar yüzlü sabahlara…



Alıntı