Öfkeliyim Aslında Kendime

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Saygısız bir insan olmak istemezdim, kendime olan saygım gün geçtikçe tükeniyor ve sağlıklı ilişkiler kurmakta yıllar sonra tekrar zorlanıyorum,sendeliyorum

Sebebi yaşadığım hayal kırıklıkları mı çıkaramıyorum

Kimsenin önemini kazanmak istemiyorum, onda önemimin tükendiğinden bugüne

Peki o bütün bu fedakarlıkları,kendi hayatımdan alıntılar yapacak kadar sarfettiğim fedakarlıkları hakediyor mu?Belki bir bir zamanlar

Şu yaşımda yüreğimin yorgun düşmesi ağarıma gidiyor

Kendime olan saygımı yitirmek istemezdim

Bugün farkındayım ,sanırım yitirilmemin sonucu yitirdim çogu şeyi

Bugün farkındayım, sanırım vazgeçilmemin sonucu vazgeçtim çoğu şeyden

Karamsar bir insan olmak istemedim hiç

Kimi zaman oldum ve o zamanlara döndüm

Hep olumlu, hep iyimser olamıyorum artık

Sanırım ,daha çok yüklerle tekrar 15’ime döndüm

O yıllarda ,deneyimlerimin yaşattıgı histen değil, yaşayacaklarımdan ürperirdim

Fakat bugün yeniden 15’imdeyim ve yine korkuyorum daha bir derinden

Bugün korkularımla yüzleşmek silemiyor tarifsiz endişeleri

Elimde değil

Korkuyorum ,sanki tekrar bu denli yıkıntılar yaşayacakmışım gibi

Ve belki yaşadıklarım bir hiç gibi gözükecek gelecek yıkıntılar karşısında

Bu ihtimal ürpertiyor ruhumu

Umudumu yitirmek istemedim hiç

Ve kavradığım tek şey istemediğim sonuçlarla karşı karşıya kaldım

Umudumu yitirdim

Yavrusunu yitiren bir anne gibiyim bugün

Belki ürkmeseydim, hiçbir korkum gerçek olmayacaktı!

Kendime olan güvenimi kaybetmek istemedim hiçbir vakit

Yaşadıklarıma memnuniyetle gülümsemek, ‘iyi ki’ demek,’keşke’ dememek istedim hep

Ama yıllar sonra memnuniyetlerimin yerini hoşnutsuzluklar,’iyi ki’lerimin yerini ‘keşke’ler aldı

Anladım ki, ‘keşke’ demeden olgunlaşılmıyor

Ve anladım ki, hoşnutsuzlukları tatmadan memnuniyetlere değer biçilmiyor

Başkalarını üzmek istemedim hiç, hep empati kurdum ,düşündüm fakat sonuçta üzdüm!

Yıllar sonra anladım ki, kimseyi kendinden çok düşünmeyecek, korkularının üzerine gitmeyeceksin

Ne olursa olsun,aklının en kuytu köşelerinde kum tanesi kadar da olsa korkun ,onu silmeye,gömmeye çabalayacaksin,yoksa kaçınılmaz olanla karşılaşacaksın

Yıllar önce aklımın kuytu köşelerinde gözlerini açmış kum tanesi kadar olan korkularım bugün büyük ,ağır kaya parçalarına dönüşmüş bir yığın ihtiyar olmuş

Ve farkındayım zamana bırakmamalıyım,çabalamam gerektiğinin bilincindeyim

Onları tekrar parçalayıp izlerini derinlere gömmeliyim veyahut nice asırları kapsayan 15’ler yaşarım!Şimdi seçim benim

Düşüncelerimin ,kendime olan saygımı yitirmeme izin verdiği için kızgınım !

Hislerimin ,başkalarını önemsiz kıldığı için öfkeliyim !

Tek bir seçeneğim var; beynime ve yüreğime hükmetmek, sağlam bir köPage Rankingü kurmak

Bunu başarabilecek gücü derinlerde hissedebiliyorum, soludugum her havada içime çekiyor gücüme güç katıyorum!

Biliyorum başaracağım

Alıntıdır

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Öfkeliyim Aslında Kendime Saygısız bir insan olmak istemezdim, kendime olan saygım gün geçtikçe tükeniyor ve sağlıklı ilişkiler kurmakta yıllar sonra tekrar zorlanıyorum,sendeliyorumSebebi yaşadığım hayal kırıklıkları mı çıkaramıyorum Kimsenin önemini kazanmak istemiyorum, onda önemimin tükendiğinden bugünePeki o bütün bu fedakarlıkları,kendi hayatımdan alıntılar yapacak kadar sarfettiğim fedakarlıkları hakediyor mu?Belki bir bir zamanlarŞu yaşımda yüreğimin yorgun düşmesi ağarıma gidiyor Kendime olan saygımı yitirmek istemezdimBugün farkındayım ,sanırım yitirilmemin sonucu yitirdim çogu şeyi Bugün farkındayım, sanırım vazgeçilmemin sonucu vazgeçtim çoğu şeyden Karamsar bir insan olmak istemedim hiç Kimi zaman oldum ve o zamanlara döndüm Hep olumlu, hep iyimser olamıyorum artık Sanırım ,daha çok yüklerle tekrar 15’ime döndümO yıllarda ,deneyimlerimin yaşattıgı histen değil, yaşayacaklarımdan ürperirdimFakat bugün yeniden 15’imdeyim ve yine korkuyorum daha bir derinden Bugün korkularımla yüzleşmek silemiyor tarifsiz endişeleriElimde değilKorkuyorum ,sanki tekrar bu denli yıkıntılar yaşayacakmışım gibiVe belki yaşadıklarım bir hiç gibi gözükecek gelecek yıkıntılar karşısındaBu ihtimal ürpertiyor ruhumu Umudumu yitirmek istemedim hiçVe kavradığım tek şey istemediğim sonuçlarla karşı karşıya kaldımUmudumu yitirdimYavrusunu yitiren bir anne gibiyim bugün Belki ürkmeseydim, hiçbir korkum gerçek olmayacaktı! Kendime olan güvenimi kaybetmek istemedim hiçbir vakitYaşadıklarıma memnuniyetle gülümsemek, ‘iyi ki’ demek,’keşke’ dememek istedim hepAma yıllar sonra memnuniyetlerimin yerini hoşnutsuzluklar,’iyi ki’lerimin yerini ‘keşke’ler aldı Anladım ki, ‘keşke’ demeden olgunlaşılmıyor Ve anladım ki, hoşnutsuzlukları tatmadan memnuniyetlere değer biçilmiyor Başkalarını üzmek istemedim hiç, hep empati kurdum ,düşündüm fakat sonuçta üzdüm! Yıllar sonra anladım ki, kimseyi kendinden çok düşünmeyecek, korkularının üzerine gitmeyeceksinNe olursa olsun,aklının en kuytu köşelerinde kum tanesi kadar da olsa korkun ,onu silmeye,gömmeye çabalayacaksin,yoksa kaçınılmaz olanla karşılaşacaksın Yıllar önce aklımın kuytu köşelerinde gözlerini açmış kum tanesi kadar olan korkularım bugün büyük ,ağır kaya parçalarına dönüşmüş bir yığın ihtiyar olmuşVe farkındayım zamana bırakmamalıyım,çabalamam gerektiğinin bilincindeyimOnları tekrar parçalayıp izlerini derinlere gömmeliyim veyahut nice asırları kapsayan 15’ler yaşarım!Şimdi seçim benim Düşüncelerimin ,kendime olan saygımı yitirmeme izin verdiği için kızgınım ! Hislerimin ,başkalarını önemsiz kıldığı için öfkeliyim ! Tek bir seçeneğim var; beynime ve yüreğime hükmetmek, sağlam bir köPage Rankingü kurmak Bunu başarabilecek gücü derinlerde hissedebiliyorum, soludugum her havada içime çekiyor gücüme güç katıyorum! Biliyorum başaracağım Alıntıdır