Yaralarımdan Sev Beni

Yaralarımdan Sev Beni Yazısı - İclal Aydın Yazıları - Yaralarımdan Sev Beni Köşe Yazısı

Eski yazılarıma bakıyorum bazen Bazen bana gönderiyorlar, bazen okuyorlar, bazen imza günlerinde kesip sakladıkları o yazıyı imzalatıyorlar


Bazılarında değiştiğimi görüyorum, bazılarında hâlâ aynı düşündüğümü


Benimli birlikte büyüyen, yaş alan okuruma yenisi ekleniyor, ne mutlu bana Kimisi yeni yeni keşfediyor bizim çoktan keşfettik bitirdik, gitti dediklerimizi Uzun bir kuyruğun sonunda kısacık bir selamlaşmayla, saniyelere sıkışmış bir ilişki aslında imza günü denilen o buluşma Samimiyetinden şüpheye düşebilmek mümkün Yazar, okurun gözleri önünde yaşıyormuş gibi gelse de okurun yaşamında neler olup bitiyor bilemiyor Ama bizi ortak yapan birbirimizden habersiz yaşadıklarımız Perşembe günü Kocaeli Kitap Fuarı’nda eski bir yazımı getirdi gencecik bir genç kız Bir bilgisayar çıktısı 2005 yılında yazmışım O zaman o 13 yaşındaymış Şimdi ise 19 Seçtiği yazı ise şuydu


***



Kadın ayakkabısını çıkardı Sızlayan ayaklarını ovuşturarak koltuğa oturdu “Bu ayakkabıları neden giymediğimi unutmuşum ama giydikten iki saat sonra hatırladım“ dedi gülerek Ayak bileğinin arkası su toplamıştı ve gün boyunca çıkaramadığı ayakkabılar su toplamış bölgeyi iyice örselemiş, açık bir yara haline getirmişti


Kadın saçlarını kulağının arkasına attı Akşam olmuştu Pencerenin önüne dizilmiş çiçeklerin arasında birkaç mum yanıyordu Dışarıda esen sert rüzgârın sesi odanın içindeki anlık sessizliğin üzerine düştü


Koltuğun önündeki eski ahşap sehpada pempe gül desenli eski bir fincanın içindeki kahvenin dumanı tütüyordu Adam kadının ayaklarını ellerinin arasına aldı


Mumun alevi titredi


Ayak bileğindeki o küçük açık yaraya baktı adam Sonra öpmeye başladı Bir kedinin yavrusunun yarasını iyi etme çabası gibi bir şefkatle ve dakikalarca öptü adam o yarayı


***



“Nasılsın?“ diye soruyordu genç kadın attığı mesajda


“Korkuyorum“ diye geldi yanıt Bir an bu içten itiraf karşısında ne yazacağını bilemedi genç kadın Kimseye, hiç kimseye ufacık bir zaafını göstermeyen adam ilk defa böyle bir kapı açıyordu çünkü “Korkuyorum“ diyordu “Bana yardım et Tut elimden, ya düşersem“ diyordu “Korkma“ diye yazdı genç kadın “Her şeyin bir telafisi var Düşsen bile kalkarsın Eğer istersen yanında ben varım Belki istemesen de ben varım Elini uzat yeter Korkunun açık kalan kapısını kapama bana Bırak seni korktuğun yerden tutayım“


***



Cenazenin yavaş yavaş dağılan kalabalığına bakıyordu kadın Kalabalıktan hiç kimse bilmiyordu yolcu edilen kişi onun için ne ifade ediyordu Yağmur başlamak üzereydi Cami iyice boşalmıştı Oturduğu bankta boş gözlerle etrafı seyretti bir süre Sonbahar bitiyordu İçindeki zehri daha da çoğaltacak olan koca bir kış vardı önünde Ellerine baktı başını eğip sonra ayakkabılarına Beraber almışlardı geçen kış “Hayat böyle işte“ diye düşündü Kimin aklına gelirdi o ayakkabılarla bu cenazeye gelinecek Yanına biri oturdu kadının Yorgunlukla başını çevirip kim olduğuna baktı bir an Aynı mutsuzlukla bakan bir çift gözle karşılaştı “Bana söylemişti“ dedi yanına oturan genç kız “Sizi çok sevdiğini bana yıllar önce söylemişti Sadece isminizi bilmiyordum Babamın sevmekten bıkmadığı kadın bana emanet bıraktığı bir dost sayılır değil mi?” Şu anda yanında oturan ve büyümesini uzaktan, gizlice, hep üçüncü kişi olarak seyettiği genç kızın bu sözleri kadının içindeki zehir şişesini devirdi sanki Sanki yakarak ağzından, burnundan, gözlerinden dışarı boşaldı o zehir Sadece elini tutabildi genç kızın “Nasıl tanıdın beni?“ diyebildi sadece


***



Boğazım ağrıyordu Burnum tıkalıydı ve yükselen ateşim bütün vücuduma bir titreme yayıyordu Baş ucumdaki lambayı yaktım Boğazımdaki gıcık yüzünden öksürmek istiyor ama yanımda yatan kızımı uyandırmaktan çekiniyordum Sanki yatağa biri çizmiş gibi elleri yanaklarında, fındık burnu ve kiraz dudaklarıyla tatlı tatlı uyuyordu Ona bakarken baktığımı hissetmiş gibi açtı gözlerini “Ne oldu anne?” diye sordu “Hasta oldum ben” dedim “Gene mi” dedi gözlerini kırpıştırarak “Gene” dedim gülmemi tutamayarak “Göster ağrıyan yerini öpeyim anne, öpeyim geçsin canım” dedi Minik elleriyle görünmez yaralarımı okşarken gözlerim acıdı


***



Kim birini yaralarından sevmeye başlasa böyle olmaz mı zaten Acımaz mı sevilenin gözleri


Acıyan gözler güçlenen yüreğin yüzdeki yansımasıdır aslında Çeliğe su vermek gibi


Birini yarasından sevmek yüreği suya kavuşturmaktır Yürek çeliğe işte böyle dönüşür



İclal Aydın