Güneşe Doğru

Güneşe Doğru yazısı - Şule Meryem Canpolat yazıları


Kaldırım taşlarının arasından fışkıran bitkiBir sürü taş içinde yalnızsın sen deKalabalık sandığımız dünyamızda yalnızız hepimiz deHele taşlaşmış kalpler içinde, katmerlenir yalnızlıklarAnlayışsızlıklar çoğaldıkça, çöreklenir kimsesizlikler


Akşam oluyor, gün batmaktaGüneşin altın ışıkları, taşları parlatıyorYürüdüğüm yol bir tüneli andırıyorGüneş ışıkları yolumu güzelleştiriyor bir andaDoyamıyorum yola bakmayaHep kartpostallarda gördüğüm manzaraya, akmaya


Bir an beynimde durdurmak ölümüVe uyanmak bu hoş manzarayla yeniden hayataBir an unutup, unutamadıklarımızı, uzanmak bizi saran ışıklı yolaSadece yürümekKaygıları atıp kenara, bir fidan gibi yeniden dikilmekHem de ortasına hayatınGülümsemek tüm zamanlara


Güneşin sarı ışıkları, sardı gönlümüDoğanın cömert akışı, dondurdu damarlarımıİlahi olanın sevgisi, kapattı bir anda tüm yaralarımıParkeler arasındaki bitki, sildi tüm doğru bildiklerimiKalakaldım, kendi yıkıntılarım arasındaHer şeyin bittiğini sandıkçaOysa yeni başlıyor hayat, bitmedi hiçbir şeyÖrdüğümüz duvarlarla, hayatı öldüren biziz


Zaman akıyor, günler geçmekteYollar ve güneş hiç bıkmadan bize bu akışı haykırıyorYürüdükçe, kalabalıklaşıyor içimdeki resimHer karede başka bir hayat canlanıyor


Sancı var yüreğimdeİçimi ezen bir şeyler varEzikliğim kadar halsiz, köşede yatan kedi deBilinçli ya da bilinçsiz bir an durup bakıyoruz ikimiz deSonra hiçbir şey olmamış gibi ayrılıyoruzAslında biz bunu çok yapıyoruzGörmeye alışık olduklarımızla, hep kendimize kaçıyoruzPaylaşamamanın acısıyla her gün daha katı bakıyoruz hayata ve insanlara


En güzel örneği, herşeye rağmen dimdik duran bitki veriyor bizeTaşların arasında bir başına kalmış olsa daOnun kadar hisli olmayı diliyoruz işte o anUnuttuklarımızı alıp yanımızaHatırlamak istiyoruz bir bitki kadar hassas olduğumuz zamanlarımızıSuya methiyeler dizip, aşk ile bekleştiğimiz günlerimiziNe kadar şendik oysaBir güzel söz ya da bakış yeterdi telaşa düşmemizeSevinç içinde, günleri bitirmemize


Neden bu kadar yalnızlaştık?Bu bir yazar yalnızlığı değilBencilleşen insanların, toplu hastalığıVeba kadar tehlikeliyiz şimdi hepimizHele düşmeye görsün birimizÜzülmemiz gerekenlere sevinir olduk öyle kiGerçek sevinçler bizi terketti


Güneşe doğru yürüyorumYol sarıyor bedenimiRuhum güneşe aralanıyorYol, güneş ve benKardeş oluyoruz bir andaSarılıyoruz elimizde olanlarla hayataGüneşle sözleşiyoruz, yarın akşam gün batarken buluşmayaHiç usanmadan yola vurulmayaBir gün yol olsa da ben olmayacağımBir gün güneş doğsa da, ben ışımayacağımBunları düşünüp hüzünle bakıyorum ruhumaOlması gerektiği halde, unuttuklarıma


Güneş batarken, hüznü de gömüyorum geceyeSezdirmiyorum bu halimi kimseyeHüzün ve sevinçİki anlamlı arkadaşSabahın sevinci sarıyor şimdiden ruhumuGüneş varsa umut da olacak daimaYeni güne merhaba demeden, iyi akşamlar diyebilmeli insanGelecek gelmeden, geçmişi silebilmeli her insanHatırlaması gerekenlerle, inadına yürümeli yeşeren yüreklerTaşlaşmışlığına aldırmadan dünyanın, birbirini sarabilmeli bilekler


Güneşe yürüyorum hayallerimleBeni hiç terketmeyen sevdiklerimle




Şule Meryem Canpolat