Bir Şizofrenin Günlüğünden

Bir Şizofrenin Günlüğünden



Babam öleli 12 yıl olmuştu ve ben 20 yaşına geldiğimde babasız olmaının acısını artık çok daha iyi anlıyordum

Annemle birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimize Mevsimlerden bahardı,sokaklarda parklarda dolaşıyordum

Bu bahar daha bir çoşkulu hissediyordum kendimi Birçok arkadaş edinmiştim Mehmet,Can Canı´ın kuzeni Merve ve daha birçoğu

Her gün belirli saatlerde buluşup eğlenceli dakikaler yaşıyorduk Onlarla o kadar eğleniyordum ki işe dahi gitmiyordum

Yine işe gitmediğim bir günde yalnız başıma dolaşırken arkadaşlarımla her zaman oturduğumuz parkta gördüm onu O kadar güzeldi ki

Bir süre çevresinde dönüp beni fark etmesini umdum ama bana hiç bakmıyordu Tam umutsuzluğa kapılmışken son bir cesaretle yanına yaklaştım ve

"Oturabilir miyim?" diye sordum Deniz mavisi gözleriyle bakıp ,küçük bir tebessümden sonra"Oturabilirsiniz" dedi Kalbim heyecandan deli gibi çarpıyordu

Ne söyleyeceğimi bilemiyordum Sonra kısık bir sesle,"Adım Vedat," diyebildim Bana dönüp "Nazlı" dedi Bir süre sonra telefonlarımızı birbirimize verdik

ve ayrıldık Akşam olanları anneme anlattım Annem gözlerimdeki mutluluğu fark edince çok sevinmişti


Arkadaşları bize davet ettim

İlerleyen günlerde Nazlı ile daha sık görüşür olduk Zaman ilerledikçe ona daha çok bağyaaıyordum O hayatıma girdikten sonra işe gitmeye bile başlamış,diğer

arkadaşlarımla da daha az görüşür olmuştum Arkadaşlar sitem edince kendimi affettirmeye, onları akşsam yemeğine davet ettim ve hazırlık yapmak için erkenden eve

gittimAnneme arkadaşlarımın geleceğini ve güzel bir yemek yapmak için hazırlığa başlamamamız gerektiğini söyledim Akşam gelip çatmıştı Kapı çaldı, hemen koşup açtım

Arkadaşlar gelmişti Onları salona alıp sofrayı hazırlamak için mutfaktaki anneme yardıma gittim Sofra hazırlandıktan sonra salona geçip onları içeri çağırdım

Arkadaşlarımı masaya alırken annemin bakşlarındaki korku ve şaşkınlık ifadesine bi anlam verememiştim Tam arkadaşlarımı tanıtıyordum ki annem büyük bir feryatla

masadan ayrılıp gitti Olanları bir türlü anlayamıyordum Arkadaşlardan özür diledim ve yemeğe başladık Yemeğin ve sohbetin ardından arkadaşlar gitti Annemin odasına olanları sorduğumda hiç cevap vermedi Sadece yüzüme bakıp ağlıyordu


Eve gelen misafir

Aradan 3 ay geçmişti Arkadaşlarla ve özellikle Nazlı ile görüşmelerimiz iyice sıklaşmıştı

Bir ara anneme sözü Nazlı´dan açıp onunla birbirimizi ne kadar sevdiğimizi ve evlenmek istediğimizi

anlattım Annem mutlu olmamdan gülüyordu Ama gözündeki korkuyu ve acıyı hissedebiliyordum Öbür gün iş

dönüşü eve geldiğimde bir misafir vardı Tanıştıkve annem o arada kayboldu O adam bana tuhaf sorular

sorup durdu 1-2 saat oturduktan sonra annem gelip misafiri yolcu ettiAnneme gelenin kim olduğunu sorduğumda

doktor olduğunu söyledi"Yoksa hasta mısın?" dedim Annem doktrun benim için geldiğini ve sadece genel bir

kontrol yaptırmak istediğini söyledi Sabah erken kalkıp hastaneye gittik ve bir çok testten geçirildim

Bir kaç saat sonra doktor gelip hiçbir şeyimin olmadığını söyledi ve annemi odasına çağırdıAkşam eve

geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan şişmişti Ne olduğunu sorduğumda, "Bir cenazeye gittim,çok etkilendim,"dedi

Artık Nazlı ile hemen hemen her gün görüşüyorduk Her geçen gün ona olan aşkım içimden taşacak gibi oluyorduEve erken

döndüğüm bir gün misafirler olduğunu gördümkimse beni fark etmedi Mutfağa gidip atıştırırken ister istemez konuşulanlara kulak misafiri

oldumKonu bendim ve annemin niye böyle üzgün olduğunu o an anladım Meğer hastane , doktor hep bu yüzdenmişMeğer ben şizofreni hastasıymışıım

adını bie bilmediğim bu hastalık beni hayal dünyasında yaşamama neden oluyomuş Misafirler gidene kadar ortaya çıkmadım

Annem onları geçirince beni arkasında gördü ve "Birşey duydun mu?" der gibi yüzüme bakıyordu Ona, "herşeyi duydum," dedim

Kadıncağızın gözleri dolmuştu ve bana sarılarak ağladı Ona üzülmemesini ve kendimi çok iyi hissettiğmi söyledim ama gerçekten korkmuştum

Bana arkadaşlarımı davet ettiğim gün hasta olduğumu anladığını söyledi Annemin anlattığına göre benim hiç arkadaşım yoktu Eve davet ettiğim

kişiler tamamen hayal ürünüydü Annemin hazırladığı sofrada sadece ben oturmuştum ve sanki arkadaşlarım varmış gibi saatlerce o hayali varlıklarla konuşmuştum

Ya Nazlı da hayalse?

Hiçbirşey umurumda değildi Her şey, bütün bir Dünya hayal olabilirdi ama ya NazlıYa o da hayalse? Bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu Annem birçok ilaç getiriyor ve bunların rahatlamam için olduğunu söylüyordu Ama ben zaten rahattım İşten ayrıldım ve aradan 3 gün geçtikten sonra dışarı çıktım Her zaman gittiğimiz parka gittimArkadaşlar yine

oradaydıAslında belki oradan hiç ayrılmamışlardıOnlarla konuşurken parktaki diğer insanların alaylı alaylı güldüğü fark ettimO gülen insanlara,"Siz gerçek değilsiniz!" diye bağırdım

Ama onlar sadece gülüyorlardıPeşimi bırakmalarını söyledimNereye gidersem onlarda benimle beraberlerdiİlaçlar beni iyice dağıtmıştıDüşüncelerimi toplayamıyordumArkadaşlar da yavaş yavaş benden uzaklaşıyorlardı Nazlı´yı aramaktan korkuyordum Çünkü ararsam Nazlı diye birinin olmadığını anlayabilirdim Bir gün dayanamayıp aradım ve her zamanki yerimizde buluştuk Ona bir yandan başıma gelenleri anlatırken diğer yandan da çevredeki insanları süzüyordum Yine bana gülmelerinden korkuyordum Eğer bana gülüyorlarsa bu Nazlı´nın olmadığını gösterecekti Evet çevredeki

insanlar yine bana alaylı bakıyorlardı ama bu defa gülmüyorlardı Nazlı olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu

Bir gün anneme Nazlı´yı eve getireceğimi söyledim Annemin gözleri kocaman oldu Yine bir hayali eve getireceğimden korkuyordu Ama ben kendime güveniyordum Nazlı bir hayal değil gerçekti

Annem isteksiz olsa da benim ısrarımla kabul etti Öbirgün Nazlı´yla buluştuk ve ona ,"Seni biraz sonra anneme götüreceğim," dedim Nazlı çok telaşlandı Hazırlıksız olduğunu söyledi ama ben ısrar edince kabul etti Artık geri dönüş yoktu Biraz sohbetin ardından eve doğru yola koyulduk Sokağa gelip eve yaklaştığımızda son bir kez kulağına eğilip "Seni çok seviyorum," dedim Eve geldik,kapıyı çaldım Annem

�帖地址: GiZeMLiKaPi http://wwwgizemlikapicom//showthreadphp?t=73335

kapıyı açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkardım ve Nazlı´yı içeri aldım Anneme bakıp gözlerimle Nazlı´yı işaret ederken kalbim duracaktı sanki Annemin gözlerindeki yaşı görünce olduğum yere yığıldım

Demek yine hayaldiAma annemin ağzından çıkan şu kelimeler benim için o an bir dua kadar kutsaldı; "Hoş geldin, güzel kızım,,,"