Kendimi Kaybettim... Biri Beni Bulsun

Son günlerde kendimi o kadar kaybolmuş hissediyorum ki anlatamam Eskiden kendimin bir olay karşısında nasıl davranacağını hemen kestirirdim ve buna göre hareket ederdim Ama ne oldu bilmiyorum, artık hiçbir hareketim eskisi gibi değil Her şeyi farklı bir ben yapıyormuş gibi gelmeye başladı Her şey beni yoruyor, her şey bana ters gidiyor, sevdiğim her şey birer birer beni terk ediyor Üstelik öyle nizami bir sıra ile terk ediyorlar ki Spielberg bile daha iyisini kurgulayamazdı Artık zevk almıyorum gitar riff'lerinden, tenor eşliğinde keman sesinden Çok sevdiğim live performance heavy’ler bile kulağımı tırmalıyor Eski çocukluk aşkım ve sanatım olan mesleğime dönmek istiyorum bazen Sonra bunu düşünürken bile yorulup vazgeçiyorum Çünkü artık bazı şeyler için vakit hayli ilerlemiş Sanırım rutin hayatın pençelerine takılmış olmalıyım Hayat otosunun içinde bağıl hareket ediyorum İnemiyorum çünkü durmuyor, atlayamıyorum bir daha binemem diye…
Çok değer veriyorum inandığım insanlara Ama sonra bir de bakıyorum aslında o kadar da değerli değillermiş Meğer ben onlara değer verdikçe, onlar birtakım hesaplar olarak bana geri dönüyorlarmış nereden bilebilirdim? Üstelik nereden bilebilirdim çokta fazla önemsemediğim nesnelerin aslında gerçek bir insan olduğunu ve karşılıksız dost olabileceklerini… Şu an için bile bir P4 core2 cpu’ ya içimi dökebildiğime göre sanırım o benim en iyi dostum
Eskiden her şeyin tecrübeye bağlı olduğunu düşünürdüm Tecrübe edilmemiş her bir bilginin aslında kutusu açılmamış bir bilgi olduğuna ve bilgiyi görmek için kutusunun açılması gerektiğine inanırdım Ama dünya ne çok değişmiş farkında değilim, meğerse kutusunun açılmasına hiç gerek bile yokmuş Kutunun içi boş bile olsa dışarısında bilgiyi belirtir bir mühürlü kağıt yeterliymiş Tecrübe sadece literatürün tozlu sayfalarında kimsenin göz önüne almayacağı ufacık bir detaymış
Çok fazla konuşmayı ve yazmayı sevmesem de nedense içimden yazmak geliyor bu aralar… düşündüklerimin küçük nöronlar olarak kalmasını istemediğimden mi, yoksa yine kestiremediğim bir hareketim mi tam olarak bilemiyorum Ama gerçekten rahatlatıyor insanı Şair ve yazarların niçin hep sakin ve uyumlu insanlar olduklarını hatırlatıyor bana Kendimi öyle hayal ediyorum da gerçekten komik oluyor Elimde bir pipo, saat sabahın altısı ve ben kahvemi yudumlarken şiir yada roman yazıyorum cam kenarında… her ne kadar komik olsa da bunların neredeyse hepsi tamam Saat altı tamam, pipo yerine sigara tamam, kahve tamam Sadece şiir veya roman eksik ama olsun Benim gibi keçi inatlı bir insan için hiç sorun değildir İnat edersem yazarım Aslında inat etmeme bile gerek yok Sadece buna değmesi yeterli Ama hiç sanmıyorum Aslında bu yazıyı yazarken bile düşünüyorum acaba değer mi ?