Dikenli Yolda Yürümek

Dikenli Yolda Yürümek




Padişah’ın siniri çakmak çakmak olmuş gözlerinden okunuyordu O sinirlendiği zaman yanında kimse durmaya cesaret edemezdi Padişah’ın öfkesi de merhameti, cömertliği ve en önemlisi de cesareti kadar meşhurdu

Ama şeyhülislam konusuna dayanarak padişahın alev alev yanan gözlerine korkmadan bakıyordu Padişah

- Yeniçeri arasında konuşuyormuş “Küffarın tepesine binmek varken, niye Müslüman Müslüman’la savaşır?” diye Biz onlara demedik mi ki İslam birliği olmadan küffara yüklenmek olmaz diye? Anlamaz mı ki benim tek arzum, tek gayem İslam” dünyanın baş tacı yapmaktır

- Anlarlar hünkârım, anlarlar, ancak aralarında bazı fitneciler vardır ki orduya vesvese verirler “Hünkâr Müslüman’ı Müslüman’a kırdırmak ister” Der

Padişahın gözleri bir anda şimşekler çaktı Sonra da büyük bir hüzünle Padişah:

- Hocam, velinimetim biz onlara demedik mi ‘İslam birliği tek arzumuz’ diye? Niye daha sorarlar? Fitne çıkarırlar?

Sonra ani bir kararla:

- Bunu kim demişse hemen bulunsun, bana getirilsin! Şimdi halvet isteriz ve kendi kendine:

- Saltanat ateşten bir gömlekmiş, verdiler giydik, tenimizi yakacağımıza bile bile giydik, şimdi biz yanmaya yanmışken, onlar daha bu aşkı niye söndürmek isterler?

Şair padişah üzgündü Biliyordu ki bu gece de uykusuzdu Haritanın başına geçti Düşünmeye başladı

Kapı çaldığında hala düşünüyordu Kafasını kaldırdı, kusursuz güzellikte olmasına rağmen sade olan pencereden Boğaziçi’ne güneşin doğduğunu gördü Güneş sıcacık ışıklarını suya değdiriyor, suyu okşuyordu Kâinatın sonuna kadar ve insan görmek istediği sürece bu güzellik insanoğluna kendini sunacaktı Kim bilir kaç aşığı su için aynı leyi düşünmüştü, kim bilir bunu güneş kaç kere düşünüp onu böyle sevgiyle kucaklamıştı ve daha bunu kaç kişi düşünecekti? İç çekerek:

—Giriniz, diye seslendi padişah

İçeri giren memur:

—İstediğiniz gibi fesat çıkaranları bulduk Sultanım,

—Okuyun

Memur okudu tam:

—Tacizade

Dediği anda Sultan doğruldu, gözleri nemli:

—Tacizade mi?

—Dedi Sultanın öfkesini bilen memur, önüne baktı, sustu Neden sonra Sultan:

—Beni yalnız bırakınız, dedi

Saatler sonra Sultan, Şeyhülislam’ı çağırtarak:

—Tacizade böyle bir kusur işlemiştir Ne yapmak lazımdır? diye sordu Şeyhülislam derhal:

—Suçu sabitse cezası idamdır! dedi, çekildi

Zaten Tacizade’nin suçunun sabit olduğunu öğrenen Şanlı Padişah

—Canımızdan canımızı alırlar Ama Hakk dini yolundan canımızı dahi alsalar dönmeyiz Bu yol kolay değildir dikenlidir Ama biz yolumuzdan dönmeyiz Gereği neyse yapılacak! Diyen padişah o anda biliyordu ki yolu zordur ama önü açıktır Bunun bilinciyle Mısır seferine çıkıldı, Mısır alındı ve gelindi O şanlı padişah ki önünde Kâinat’ın en güzel gülü yürüdü, ona yol gösterdi O da gitti, aldı ve geldi