-----Söyleyemediklerimi Sen Anla-----

SÖYLEYEMEDİKLERİMİ SEN ANLA
Bilinmezlere gidip gelirdim…
Bilinmedim…
İnandığım her şey adına yasak sorular sordum kendime…
Bütün denklemlerin bir bilinmeyeni ben oldum
Sevgiyi sordum…
Neden bu kadar yalnızdık?
Sen söyle…
Beş duyumu yitirdim kaç zaman…
Anlayan yoktu…
Yutkundum arsenik tadında
Yaşamam sandım…
Kaçıyorum bu dünyadan nedenini hiç sorma…
Bakışlarım benim değil artık!
Sesim değişti…
Bu kez başka gittim…
Kendimden…
Söylenemezseler bilmeyecektim…
Ağlayınca uzun ağlarım…
Kimseler olmaz…
Susmanın konuşmaktan zor olduğu anlardır bu anlar mısın?
Yaşam ne tuhaf bilmecedir…
Sen anlıyorsun,biliyorsun…her şeyi biliyorsun…anlıyorsun…
Yanılmıyorum…
Anlayamayan bendim yaşamın bir düş penceresi olmadığını…
Çiçekleri severken dalları kırmak olmaz sanırdım…
Aşkı kendi rengiyle taşıyıp içimi sancılar bastığında
Avuçlarımda kederi eritip yürüdüm sandım…
Kimselerin bilmediği yerlere…
Bütün tanımları değiştirip öylesine hesapsız hiç beklenmedik sevilir sanırdım…
Gözümün önünde vurdular beni…
Birden bire bensiz kaldım…
Durduk yere düştü ellerim…
Oysa bedenimde cehennem benzeri ateşler vardı…
Sana her şeyi anlatmadım şimdi hangi aynaya baksam kimliksizim ben…

Büyük kederleri unutturacak büyük mutluluklar bulmak
Derin ve keskin acılar yaşamakta olan insanlar için imkansızdır…
Taşınması zor acıları yaşamış insanlar bazen büyük bir mutluluk ihtimali kapılarını çalsa da
O kapıyı açacak gücü ve cesareti kendilerinde bulamazlar…
Hatta sessizce durup kapılarını çalan bu beklenmedik yolcu gitsin diye beklerler…
Kederli insanları yeniden hayata döndürüp yüzlerini gülümsetecek tılsım
Küçük ani ve kısa sevinçlerde gizlidir yar…
İnsan belki bir kere kendini ve kimliğini öldürebilirdi ama
Bunu ikinci kere yapmak imkansız gelirdi…
Sen bir kez sendeki seni öldürdün…
Ona sadece hayatındaki küçük dakikaları ayırdın…
Ben sendeki senin kapısını çalan beklenmedik yolcuydum…
Sen gitmemi bekliyorsun…
Dokunmanın korkunç hazzını keşfedip dokunamamanın korkunç hazzını duymak için…
Duymak gibi bir şey…
Sendeki anlatma isteğiyle saklama arzusunu bir arada görmek…
Oysa biz zamanın izini kaybetmiş zamandan kopmamış olanların
Asla anlayamayacağı bir zamansızlıkta karşılaşmamış mıydık?
Uğultulu sesler arasında birbirimizin sesini duyup dinlemeyi öğrenmemiş miydik?
Hayat her eksilttiğinin yerine bir şey veren ya da her verdiğinin karşılığında bir şeyler eksilten
Bir oyun değil miydi?
Eksildiklerimizin karşılığında bu paylaşımı bulmuşken bize sunulan bu paylaşım karşılığında eksilen neydi?
Zamandan kopmamış olanların yaşayacağı korku niye?
Senin duyumsadığın duyguları duyumsamamdan mı korkuyorsun?
Ben bu paylaşıma bir kimlik aramıyorum sevgili…
Zamandan kopmamış olanların ad koyma çabası içinde değilim ben…
Zamansızlıkta bulduğum bu sevginin zamanın içinde kaybolmasına izin vermemek için bütün çabam yar…
Bu çabayı kimseler anlamaz bilirim…
Ama sendeki sen anlar…
Senin verdiğin kimlikten fazlasını yaşamıyorum…
Bir ses duyumu kelimelerce olsa da örselenmiş ilişkilerdi unuttuğumuz…
Fotokopiyle çoğaltılmış sevgilerin yaşandığı şu anlarda hep özel kalacak bir tat yaşadığımız…
Kaçmaya çalıştın mı yakalandığında kaçtığında sahip olduklarını bile kaybedersin…
Unutma!
Ben belki kaçmayı beceremedim ve yakalandım…
Belki de vazgeçmekte geç kaldım…
Bil ki kazanma şansım hiç yok!
Sevdiğim{leyya'n}
[kt]

paylaşım için teşekkürler gzl bir şiir ancak başlıkların düzenli olması için


Söyleyemediklerimi Sen Anla

ilk harflerin büyük diğerlerinin küçük olması gerekir

anlayışınız için şimdiden teşekkürler

ben teşekkür ederim uyarı içinözellikle öyle yazmıştım=))