Hüzün Tüccarı

Kendi hüznünü yetiştirirdi önceleri
O hüznüyle beslenir,
Bitince hüznü,
Gözyaşıyla besler, hüzün tekrar yeşillenir
Tekrar beslenir
Gel zaman git zaman
Yetmez oldu ona kendi hüznü,
Hüzün alıp hüzün satmaya başladı,
Tanırdı, bütün yaralı kalpleri
Onun tek müşterisiydi, İnsanların yaşlı gözleri,
Yarım kalan hikayelerin hepsini bilir,
O yarımları alır kendi yarımlarına eklerdi
İki yarımın bir tam yapmasını beklerdi
Hiç gökyüzüne bakmazdı,
Hep yerdeydi gözü,
Bilirdi ki düşen yaşardı en büyük hüznü
Hüzün alıp hüzün satardı,
Geceleri sadece kendi karanlığına yatardı
Hüzün nerdeyse onu izlerdi,
Onu kaybetmekten korkar,
Tek tek alıp dizelere gizlerdi
En iyi hüznü o satardı, rakibi yoktu
En iyisi onda bulunurdu, acılar memleketinde
Sınıflandırmıştı hüzünleri
Bedelleri yazardı etiketlerinde
Hüzün tüccarıydı, hüzün alıp hüzün satardı