Bir Kadının Yalnızlığı...

Bese tüm acılarını içine gömdü ve hiçbir şey olmamış gibi umarsız bir şekilde yaşamaya başladı! Oysa her sözünde, davranışında ona yön veren sadece ve sadece yüreğine gömdüğünü sandığı acıydı

Bir an durup, geriye baktığında ne çok hikaye biriktirdiğini görürsün Senin ya da başka kadınların hikayeleri Bir zaman sonra hikayeler karışır birbirine Ben miydim bunu yaşayan yoksa başka bir kadın mı diye kendine sorarsın Ve sonra artık tüm hikayelerin, yaşayışların iç içe geçtiğini, onları ayırmanın mümkün olmadığını görürsün Birini anlattığında hepsini anlatmış olduğunu anlarsın O zaman tüm kadın hikayeleri geçer gözlerinden, derin bir etkileyiş içinde

Ancak yaşayanın hikayesi olabilirdi Neden sadece ölünce merak edilir kadınların hikayeleri Ya da ‘kötü’ hallere düşünce En hüzünlü kadın hikayesi hangisidir? diye sorarsın sonra Hüznün en’i nerede başlar nerede biter? Ya da acının en’i var mıdır? Zaman hüzünlü kadın hikayeleriyle dolu Üstelik bu hikayeleri paylaşamamış birbirinden bihaber kadınlarla

Onlar zamanın bir yerinde durdular ve orada bıraktıklarını sandılar tüm yaşayışlarını, sonrasında hiçbir şey olmamış gibi davranmak istediler Hüznün de ötesinde acılı hikayelerini yüreklerinin en dip köşesine yollayıp, suskunluğa gömülerek yaşamayı seçtiler

Bu hüzünlü ve acının yol olduğu öykülerden biri de Bese’nindi Yitik bir ülkenin suretini taşıyan bir iklimde Dersim’in yakın ama uzak bir köyünde

Bese bir garip kadındı köylülerin gözünde İki güzel çocuğunu bir gece vakti nereden ve nasıl çıktığı bilinmeyen bir yangında yitirdikten sonra başladı Bese’nin çilesi Köylünün gözünde artık bir deli kadındı Bese Ağzına geldiğinde küfür eden, bağırıp çağıran ‘arsız’ bir kadın Bir daha hiç uslanmayacak biriydi!

Bese tüm acılarını içine gömdü ve hiçbir şey olmamış gibi umarsız bir şekilde yaşamaya başladı! Oysa her sözünde, davranışında ona yön veren sadece ve sadece yüreğine gömdüğünü sandığı acıydı Kimseler bir gün olsun merak edip sormadı, Bese’nin bu halini Belki de alacakları cevaptan korktukları için sustular onlar da Ama Bese yıllar yılı hep ‘deli’ bir kadın olarak kaldı köylünün gözünde Yıllar yılı kimselere muhtaç olmadan, yaşamını sürdürmenin çabası içindeydi hep Bese de bilemedi, acının böyle yok olmayacağını Ne kadar umarsızlığa vursa, o kadar kendisini gelip bulacağını bilemedi Bilmek istemedi belki de O hikayesini yüreğinin en dip köşesine attığını sandı Herkeste onunla birlikte bu oyunu oynadı

Bese bir işgalin bıraktığı yalnızlığı taşıyor şimdi Herkes terki diyar eylerken, Bese hala direniyordu doğduğu topraklarda Bese, bundan önce de hüzünlü, acılarını içine gömerek yeryüzünden geçen bir kadının yalnızlığını taşıdı Yıllar geçti Bese içine attığını sandığı acıların, yüzünde biçimlenen çizgilerle kendini gösterdiğini anladı Yüzünün sert çizgilerinden her biri, bir acının izini saklıyordu Çizgiler o kadar çoğaldı ki, saklayamaz oldu acılarını Hiçbir şey kaybolmazdı bu evrende Bir gün zamanını bulur ve yeniden gösterirdi kendini

Bese yıkılmış evlerin ruhunda arıyor yitirdiği geçmişini Şimdi köyün ot bürümüş damlarında uzaklara dalıyor Ne kimseler anlamıştı onu, ne de O acılarını sığdıracak bir an ve yer bulmuştu

Bese, kırılgan ve hissizleşen bir ömre sığınan insanlar dünyasından çok uzaktaydı Anlamın, yaşamın karanlık dehlizlerinde yitirildiği bir zamanın kıyısındaydı

Bir gün çıkıp gidecekti Ama kimseler Bese’nin gidişinin bile farkında olmayacaktı, tıpkı acıya yol alışının öyküsünün bilinmediği gibi İçinde saklı duran ve kimselerin sormadığı bilgeliğini de Dersim toprakları bilecek Her şeyi umursamaz görünen bu kadın, acılara, yoksulluk ve yoksunluklara rağmen o uzaklarda kendince yaşadı Zamanın anlamı, onu yok sayana nedir ki Bir nefeslik ömür Bir yol Kuytuluklarda kendini tüketen bir hiç