Kırılma Noktası

Kırılma Noktası - Esin Ardıç


Yokuş aşağı bir yolda, yolun eğimine bırakmış kendimi ilerlerken, Eylül hüznüyle üşüyor yüreğim ve git gide solan bir maviye benziyor hayat

Kısa ve öz bir bildirge son sayfada
Bildiren kimliği, bilgilendirmiş sayıyor kendini
Ve bilgilenmiş farzediyor bildirilen kimliği

Yan yana düşmüş ve sahipsiz bir kaç kelime, boş bir sayfanın iki satırında ince bir sızı gibi asılı dururken, sessiz bir film gibi akıp gidiyor hayat, sahneler arasındaki kopukluk anlaşılamadan

Kaç kelime içimize hapsedilmiş sorulara yanıt olabilir ki?

İnadına bir çözümsüzlükle, faili meçhul bir cinayet dosyası gibi tozlu raflara kaldırıldığında aşk; iğreti kalıyoruz

Muhatabı olmayan her söz kadar anlamını yitiriyor ve şahitsiz kalıyor hayat
Yakamızı bırakmayan bir eksiklik duygusu
Hiç bir yere not düşülmüyor artık hiç bir söz

Yaşamaktan daha zorlu bir sınav yokken, hangi not belirler, tekrarı olmayan bu sınavdaki başarıyı?

Barikatlar kurulsa da yollar üstüne, ölümün ölümsüzlüğüne uzanıyor bütün yollar
Bir siper ardına saklanıyor kaçak yolcu
Baştan sona yazılamıyor hiç bir masal
Her masal biraz eksik ve biraz yarım
Bir yıldız kayıyor
Bir kahraman eksiliyor masalımızdan
Ve her ölüm, kendi ölümsüzlüğünün destanını yazıyor



Bir avuç hayal, nafile umutlar gibi akıp gitti hayatımızdan
Parça ve bölüktü
Kırık bir aynaya bakar gibi baktık
İnandık ona da, her yalan gibi
Kırılma noktasını çoktan aşmıştık
Vazgeçilmiş ve tuz-buzken her şey
Daha fazla kırılamazdık

Hangi düşten daha gerçektik?

Yaralarımız kadar emin olduk geçmişin gerçekliğinden
En çok anımsadığımız, en derin yarayı bırakandı
Her ulaşılamayan kadar sevdik ulaşılmayanımızı
Ve sonra anladık ki;
Bir gölge oyunuydu aslında hayat
Düşlediklerimiz düşlediğimiz kadar var oldular
İzin verdiğimiz kadar yaralayabildiler
Daha ötesine güçleri yetmezdi


Susuz bir yazın kuruttuğu, solan bir bahçede, en coşkulu yeşilin izlerini ararken gözlerim, inadına güzün kokusu siniyor üstüme üstüme

Esin ARDIÇ