Vasıfsız Bir Adamın İntihar Mektubu

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Nerden başlayacağımı bilmiyorum

Başlamam gerekip gerekmediğini de

Şimdiye kadar yerimde sayıp bu dakikadan sonra bir şeyler gevelemenin bir işe yarayıp yaramayacağını da bilmiyorum

Bu otel odasında beklediğim gibi, yaşamımı da bekledim hep

Sevmeyi bekledim

Sevilmeyi

Gülmeyi

Ağlamayı

Yanımdan birer birer kopup giderken insanlar, gitmelerini bekledim

Kal diyemedim hiçbirine

Sev diyemedim

Gülemedim gözlerimin içiyle dolu dolu

Kaybettim birer birer, kendimi kaybettiğim gibi

Şu an, bu otel odasynda cenazemi kaldıracak kendim bile yok

Ne demiş Jackson Brown; “koşulların mükemmel olmasını beklersen, hiçbir zaman harekete geçemezsin”

Belki bundandır yalnızlığım

Belki koşullardır

Belki bu hayat

Belki

Belkidir

Keşke yeniden yaşayabilsem şu hayatımı

Film karesini kendimi bildiğim ilk ana geri döndürebilseydim

Sustuğum anlarda konuşsam

Gittikleri zaman, gitmelerine izin vermeseydim

Geldikleri zaman da gitmelerine

Gülseydim onlarla kötü bir espriye

Ağlayabilseydim sana

Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım

Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı

Çocuklarımla çocuk

Baba gözüyle baba olsaydım

Kalabilseydim yaşamda kalabildiğim kadar

Sevebilseydim keşke onlar kadar

Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım

Başlamadan bitirdim bu hayatımı

Susarak geçti ömrüm

Dokunmadım dokunmam gerekirken

Ağlamadım sarılmam gerekirken

Üşümedim sarmam gerekirken

Belki bu yüzdendir üşümem, ağlamam, yalnız kalmam

Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı

Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım

Bir işe yaramasa da bu ömrüm

Bir faydam dokunamasa da bu bedenim

Hep terk etmiş olsa da şu hayatı

Bir tek isteğim var sizden

Ölümümle yalnızlığımı sizlerle paylaşıyorum

Sizde cenazemi paylaşın

Yalnız bırakmayın bu sefer

Sarılayım en azından ilk kez

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Vasıfsız Bir Adamın İntihar Mektubu Nerden başlayacağımı bilmiyorum Başlamam gerekip gerekmediğini de Şimdiye kadar yerimde sayıp bu dakikadan sonra bir şeyler gevelemenin bir işe yarayıp yaramayacağını da bilmiyorum Bu otel odasında beklediğim gibi, yaşamımı da bekledim hep Sevmeyi bekledim Sevilmeyi Gülmeyi Ağlamayı Yanımdan birer birer kopup giderken insanlar, gitmelerini bekledim Kal diyemedim hiçbirine Sev diyemedim Gülemedim gözlerimin içiyle dolu dolu Kaybettim birer birer, kendimi kaybettiğim gibi Şu an, bu otel odasynda cenazemi kaldıracak kendim bile yok Ne demiş Jackson Brown; “koşulların mükemmel olmasını beklersen, hiçbir zaman harekete geçemezsin” Belki bundandır yalnızlığım Belki koşullardır Belki bu hayat Belki BelkidirKeşke yeniden yaşayabilsem şu hayatımı Film karesini kendimi bildiğim ilk ana geri döndürebilseydim Sustuğum anlarda konuşsam Gittikleri zaman, gitmelerine izin vermeseydim Geldikleri zaman da gitmelerine Gülseydim onlarla kötü bir espriye Ağlayabilseydim sana Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı Çocuklarımla çocuk Baba gözüyle baba olsaydım Kalabilseydim yaşamda kalabildiğim kadar Sevebilseydim keşke onlar kadar Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım Başlamadan bitirdim bu hayatımı Susarak geçti ömrüm Dokunmadım dokunmam gerekirken Ağlamadım sarılmam gerekirken Üşümedim sarmam gerekirken Belki bu yüzdendir üşümem, ağlamam, yalnız kalmam Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım Bir işe yaramasa da bu ömrüm Bir faydam dokunamasa da bu bedenim Hep terk etmiş olsa da şu hayatı Bir tek isteğim var sizden Ölümümle yalnızlığımı sizlerle paylaşıyorum Sizde cenazemi paylaşın Yalnız bırakmayın bu sefer Sarılayım en azından ilk kez