Ölüme Sesleniş |
10-09-2012 | #1 |
Prof. Dr. Sinsi
|
Ölüme SeslenişBen bir yolda,uzağa giderim yavaş yavaş, Ne arkamdan çağıran ne de seslenen olur Ölüm! Bana rüzgarlar gibi sessizce yaklaş Belki meçhul bedenim o zaman huzur bulur Yollar uzun,nerede biteceği bilinmez Hiçbir gayemiz yokmuş gibi gidiyoruz Gidenler bilir ya,bir daha geri gelinmez Sona doğru mum gibi eriyip bitiyoruz Vakitler belli,geri sayımdadır saatler Belki ölüm bana bir cenk sesiyle gelecek Olacak tutulmayan sözler yada vaatler Sonumuz Azrail?in nefesiyle gelecek Kara toprakların içinde sessizce yatarken Düş göreceğim,irem çiçeklerini koklayıp Cennette nur nehrine dalmak varken Ne edem ruhumu,fâni bedende saklayıp Tahta odamın camında yeşil bir perde var Perde ki kapatmış dışarısı görünmüyor Sadece mazide kaldı ki o yaşananlar Öldükten sonra artık hatırda canlanmıyor Alıntı |
|