Çaresi Olmayan Duygular

Olmuyormuş İki arada bir derede yaşanmıyormuş Ya gitmeli, ya kalmalıymış insan Ya sevmeli, ya da sevgiden mümkün olduğu kadar uzak durmalıymış insan

Gitmeliyim buralardan dedikçe, bir adım bile atamıyormuş insan; kalmalıyım düşünceleriyle

Olmuyormuş Sevmekle, sevmemek arasında kalınmıyormuş Seviyorum dedikçe sevilmiyormuş insan

Seviyor muyum bilmiyorum dedikçe, sevginin ufuk çizgisi bile görülmüyormuş

Herkes çekip giderken, ardından yalnızlığın oltasına demir atıyormuş insan

Nefretle, sevgi yan yana yürümüyormuş Bunca yıl yürüdüğünü sanıyormuş insan

Ne zamanki yüreğindeki zıt duygular birbiriyle çatışmaya başladığı anda, galibi belli olmayan düşüncelerden sıyrılmaya kalktığı anda çıkmaz bir şehrin esiri olduğunu anlıyormuş insan

İçinde hükmedemediği keşmekeş duygularını bir gün belki değişir diye beklediği anda, yaşama ait tüm umut kırıntılarını yitirdiğini anlıyormuş insan

Gönle söz geçirmek çok zor imiş Gönül iki yol ayrımına benzer Ya sağdan gideceksin, ya soldan Gönül kavşağının tam ortasında kendini ne yapamaz ve nereye gidemez halde buldu mu insan, sabit değişmez fikirlerinin bu kavşakta hiçte işe yaramadığını, ikiye ayrıldığını hissediyormuş insan

O vakitten sonra kim olduğunu bilemeyen bir benlik, sorularıyla ve vicdanıyla esir alıyormuş yüreğini Omzuna daha çok kaldıramadığı yük biniyormuş Ya severse, belki de gitmemeliydim, kalmalıydım seslenişlerinin hala cevapsız soruları ile öylece kala kalır gönül kavşaklarında insan

Hiçbir limana yanaşamayan gemiler gibidir ruhu Ne dalgalı denizlerde dalgaları aşmaya yeter ruhu, nede denizleri terk etmeye yeter gücü

Bir anda sinirlenir, kızar kendine Feryatlarını duyamayacak kadar sağır olmuş vicdanına seslenir

Al! İçimden bana acı veren bu zıtlıkları

Bir an için delicesine kıyıya vuran köpük köpük dalgalar gibi kabarır ve önüne çıkan ilk limanı ıslatır Sonra, içindeki susmak bilmeyen vicdanı; keşkeler denizine onu yolcu eder Ve o zaman anlar ki insan, ne yazık ki; bu duygularında çaresi bulunmuyormuş