Sessiz Şiir

Bazan sessizliği özler insan Bir kısacık an için de olsa gürültüden uzaklaşıp sakin sakin dinlenmek ister

O sessizlik içinde, sükûneti dinlemek ister doya doya

Fakat medeniyetin ortasında değil Şehirlerin, sokakların, binaların, kalabalıkların arasında değil

Sessizlik tek bir yerde dinlenir:

Tabiatın kucağında

Ve o sessizlik içinde konuşur yapraklar, ağaçlar, kuşlar, bulutlar

Diller susar, şekiller ve renkler konuşur

Niçin insan sessizliği özler ve niçin onu tabiatın kucağında dinler?

Niçin huzur vermez evler, arabalar, fabrikalar, gökdelenler, pazarlar, radyolar, televizyonlar?

Niçin insan bu kadar bağlı olduğu şeylerden kaçmak ister?

Niçin bütün insanların erişmek için çabaladığı şey, çoğu zaman insandan uzak yerde bulunur?

İnsan, tabiatın kucağında sessizliği dinler

Çünkü bir yaprağın anlattığını hiçbir insan eseri ona anlatamaz

Gerçi o bir ağaç dibinde sessiz sessiz düşünceye dalıp gitmişken, şehirler dolusu faaliyet, o anda da insanın etrafında sürüp gitmektedir

Fakat sessiz, sadasız

Her an yerin derinliklerinden tonlarca su görünmez hidroforlarla ağaçların tepesine taşınır da kimsenin haberi olmaz

Ömrünü doldurmuş yapraklar sessizce düşer yere

Sonra sessizce parçalara ayrılıp yerin altına iner ve öğütülür

Yine kimsenin haberi olmaz

Yerin altında ve üstünde şehirler dolusu tesisler çalışır durmaksızın

Kimse farkına varmaz olup bitenlerin

Farkına vardıklarımız, bir şiir güzelliğinde karşımıza çıkar

Baharlar yazılır, güzler bestelenir, açanlar ve solanların herbiri ayrı ayrı güzellikleri sergiler bir muhteşem sessizlik içinde

Doğum kadar ölüm de bir şiirdir tabiatta



Medeniyet, tabiattaki örneklerine bakarak ilerler

Kendiliğinden icad ettiği hiçbir şey yoktur insanlığın

O örneklere yetişmek için çabalar, durur

Teknoloji harikaları, seyredenlere parmaklarını ısırttırır

Fakat örnekler, insan eserinin çok ilerisindedir

Hiçbir uçak, ne bir sinek gibi iniş takımlarıyla sırtını kaşıyabilir, ne bir tombul serçe kadar sevimli olabilir

Üstelik kuşlar hiçbir zaman uçarken çarpışmazlar



Ve, hiçbir zaman insan medeniyetinin ulaşamayacağı bir hedef, meydan okurcasına hükmeder kâinatın dört bir köşesinde:

Sessizlik

Gerçi seslerin ayyuka çıktığı zaman da olur

Bir çağlayan, bir kuş sürüsü, yahut ağustos böcekleri, veya göklerde yankılanan bulut nâraları, neredeyse kulağını sağır edercesine insanın dünyasını kaplayıverir

Ama ses ne kadar yoğun veya şiddetli olursa olsun, gürültü yoktur kâinatta

O sesler, bir şiir zarafeti içinde dinlenir

Ama sessizlik, bazan şiirlerin en güzeli gibi gelir insana

Doyasıya dinlemek ister onu

Bazan yaprak hışırtılarının, bazan bir akarsu şırıltısının, bazan da kuşların eşliğinde

Bazan da puslu bir akşamüstü, dalgalarla martıların sesleri arasında

Çünkü sisi de güzel, pusu da güzeldir dünyanın

Sesi de, sessizliği de güzeldir

İnsan ona erişemez

Ancak dinler ve zevk eder

Çünkü kendisi de onu yapanın bir eserinden başka birşey değildir


Ümit Şimşek