Hayatta Ben En Çok Annemi Sevdim | Abdülkadir Budak

HAYATTA BEN EN ÇOK ANNEMİ SEVDİM

Ona göre baştan beri iflah olmaz biriydim

Babam korkuydu bana, annem yürek serinliği

En sevdiği oğluydum-bana hep öyle gelirdi-

Uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştim

Hayatta ben en çok annemi sevdim

Sözüm ona büyümüştüm, ekmek getirirdim eve

Annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi

Anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi

Saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara

Kokusu kalmıştır diye kapandım odalara

Kıyamazdı bilirdim şiirler yazan oğluna

Sevgilim terkedince benden fazla ağlardı

İstiridyeydi annem, içinden inci çıkardı

Hergün daha da büyüyor yüreğimdeki yırtık

Annemi anılarda bile bulamıyorum artık

Babamın hemen ardından gitmesi gerekmezdi

Evinin badanasını yarım bırakıp erkenden

O gün bugündür bana gülden önce gelir diken

Dedim ya anahtarını yitirmiş bir kilidim

Hayatta ben en çok annemi sevdim

Abdülkadir Budak