Son

Dünyaca ünlü bir fotoğrafçı Şöhrete ve paraya doymuş Yaşadığı büyük kentin gürültüsünden, sürekli çalan telefonların sesinden, ha bire “Kendini toparla” diyen sıkıcı öğütlerden sakınabilmek için müzikle tıkıyor kulaklarını
Arabayla eve döndüğü bir gece yarısı, yine kulağında notalarla keskin bir virajı alırken ölümcül bir kazadan kıl payı kurtuluyor
Çarpmak üzere olduğu aracın penceresinde ölümün yüzünü görüyor
Azrail’iyle yüzleşiyor
Az kalsın tabutu olacak arabasından inip yürümeye başlıyor
O andan itibaren, kendisini kovalayan ecelin peşine düşüyor
Ve ölümü kovalarken, yaşamı keşfediyor
* * *
Hayranı olduğum Alman film yönetmeni Wim Wenders’in son filmi “Palermo Shooting” (“Palermo’da Yüzleşme”), hayatı, ölümü ve kendini sorgulamaya davet ediyor izleyicisini
Ölümle yüzleşmesinin ardından Palermo’da ikinci hayata başlayan fotoğrafçı, eski hayatını kirli bir elbise gibi çıkarıp atıyor üzerinden Bu güzelim Akdeniz adasında, kulağında müzikle saatlerce yürüdükten sonra cep telefonuna göz atıyor:
“Yokluğumda 23 kişi aramış” diyor
“Yokluğum” dediği, “varlığı” aslında
Belki de ilk kez kendisi için “var” olduğu saatler
O adada tanışıp sevdiği kıza, “görmediği hiçbir şeye inanmadığını” söyleyince şu cevabı alıyor:
“Bense sadece görmediklerime inanırım:
Tanrı, aşk, yaşam gibi”
* * *
Filmin bir sahnesinde çobanlık yapan zengin bir işadamı, yeni hayatına doğru yürüyen fotoğrafçıya bir hayat dersi veriyor:
“Bazen bir şeyleri son kez yaptığımızı fark etmeyiz Belki o yüzü son görüşümüzdür ya da o yoldan son geçişimiz Bir şarkıya kulak verirken onu bir daha hiç dinleyemeyeceğimizi bilmeyiz; birinde tattığımız aşkı, bir daha hiç yakalayamayacağımızı bilemediğimiz gibi
“İşte o yüzden, her şeyi son kez yaşar gibi doyasıya yaşamalıyız”
* * *
Michael Jackson’ın “son konseri”ne hazırlanırken ölüvermesi bana bu sahneyi hatırlattı
Basın toplantısında kararlı bir edayla “Bu kesinlikle en son konserim olacak” diyordu
En iyisi olsun diye çabalıyordu
Bizse, gençliğimizin efsanevi pop starını sahnede son kez izleyebilmek için bilet arıyorduk
Oysa hayat, kendisine rağmen plan yapılmasından hiç hoşlanmazdı
Onun, başka bir “son” planı vardı
* * *
O yüzden, siz siz olun, hiçbir şey için “son” demeyin
Neyin gerçekten “son” olduğunu bilemezsiniz
Hayat bazen, sonuncuyu çoktan yaşatmıştır size, esaslı bir finali bile çok görür; bazense “Bir daha olmaz” zannettiğiniz şeyi, ummadık anda karşınıza çıkarıverir
En iyisi, her şarkıya son kez dinler gibi kulak vermek, her baharı bir dahakini göremeyecekmiş gibi içine çekmek, her dostla, ana babayla son buluşmaymış gibi sımsıcak kucaklaşabilmek, her aşkı en sonuncuymuş gibi doyasıya yaşayabilmektir

Can Dündar - Milliyet

Can Dündar döktürmüş yine evet çok güzel bir yazı emeğine sağlık okurken 5 dakikalık da olsa düşündürüyor insanı bravo!

“Bense sadece görmediklerime inanırım:
Tanrı, aşk, yaşam gibi”
İşte bu sözü tuttum Gördüklerimiz aslında yanıltıcı sadece gözümüzü boyamak amacıyla yapılmış Asıl gerçek Allah'tır yani bu dünyanın ötesi İşte bir kişi bu dünyanın ötesini görebildiği anda hayatın gerçeklerine ulaşabilir

İlk defa can dündarın yazısını beğendim ama gerçekten bu sefer anlamlı bir yazı yazmış


“Bazen bir şeyleri son kez yaptığımızı fark etmeyiz Belki o yüzü son görüşümüzdür ya da o yoldan son geçişimiz Bir şarkıya kulak verirken onu bir daha hiç dinleyemeyeceğimizi bilmeyiz; birinde tattığımız aşkı, bir daha hiç yakalayamayacağımızı bilemediğimiz gibi
“İşte o yüzden, her şeyi son kez yaşar gibi doyasıya yaşamalıyız”
* * *


Eline sağlık Gökuşağı Konunuzu Sabitliyorum