Deneme-Can Acısı

**yesimciwciw** · 03-14-2009

"Sen bu çocuğa çizmeyi öğret Resmetmeyi öğret Öğret ki neşeyi resmetsin, mutluluğu boyasın, hüznü karalasın "
Böyle miydi? Can acısıydı en çok korktuğu Yara bereden, ölümden bile daha çok korktuğu En çok ne acıtırdı ki canını? Ne acıtırdı en çok? Belki bildiğinden değildi can acısını, belki henüz bildiğinden değildi, bilmediği bu sorunun cevabı

Sonra büyürken
Bir resim görmüştü, denizi, güneşi, kuşları Hepsi aynıydı gerçeğiyle Ama o resimde bahar da görse bakan Canı acımıştı birden

Yanzlığa saklanıyordu, yapayalnızlığa Yalnızlıkla kalınca başbaşa yalnızlık olmuyordu, konuşuyordu içindeki isyan İsyan, yangın yeri, toz, duman Canı acıdığında, hali böyleydi canının

Hani karalayacaktı hüzhü ve boyayacaktı sevinci Boyuyordu hüznü, durmadan karadan maviye İşte o zaman sevinç oluyordu
Tek bir dileği vardı o da imkansızdı Ve masallarda vardı sadece bir sihirli değnek

Sonra büyürken

"Ah çocuk ah!

Eski bir sokakta alırdı soluğu
geçmiş bir zamanda
Ne zaman dayanamasa
yalana
haksızlığa
can acısına

Bir serçe konardı saçlarına,
saçları karmakarışık
çırpınırdı serçe, tutup azad ederdi
serçe yine saçlarında

Eski evler gibiydi
iki odalı, taş duvar, toprak avlu
Eski evler gibi sinmişti içine her anı

Kim baksa görürdü, bir odada doğum sevinci
bir odada sabah güneşi
Biraz gece, biraz hiçlik, ve varlık ve yoksunluk
ve belki biraz karmaşık, biraz çamaşır ipinde yeni yıkanmış çamaşır kokusu
Ya da eski bir sandıkta çeyiz Ya da taş plakta bir şarkı
Anason kokusu yaz bahçesinde, biraz sarhoş, biraz hayal
Kim baksa görürdü, bir odada ölüm acısı
bahçede kara kazan, usul usul kaynayan suyun sessizliği

Ve gidenler hep içinde, gelenlere açık kapılar gibiydi

Yağmurda ıslak
karda beyazdı

Elleri güneş kadar sıcak
gözleri bahardı

tek dileği, hiç acımasındı canı

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

03-14-2009	#1
yesimciwciw	Deneme-Can Acısı "Sen bu çocuğa çizmeyi öğret Resmetmeyi öğret Öğret ki neşeyi resmetsin, mutluluğu boyasın, hüznü karalasın " Böyle miydi? Can acısıydı en çok korktuğu Yara bereden, ölümden bile daha çok korktuğu En çok ne acıtırdı ki canını? Ne acıtırdı en çok? Belki bildiğinden değildi can acısını, belki henüz bildiğinden değildi, bilmediği bu sorunun cevabı Sonra büyürken Bir resim görmüştü, denizi, güneşi, kuşları Hepsi aynıydı gerçeğiyle Ama o resimde bahar da görse bakan Canı acımıştı birden Yanzlığa saklanıyordu, yapayalnızlığa Yalnızlıkla kalınca başbaşa yalnızlık olmuyordu, konuşuyordu içindeki isyan İsyan, yangın yeri, toz, duman Canı acıdığında, hali böyleydi canının Hani karalayacaktı hüzhü ve boyayacaktı sevinci Boyuyordu hüznü, durmadan karadan maviye İşte o zaman sevinç oluyordu Tek bir dileği vardı o da imkansızdı Ve masallarda vardı sadece bir sihirli değnek Sonra büyürken "Ah çocuk ah! Eski bir sokakta alırdı soluğu geçmiş bir zamanda Ne zaman dayanamasa yalana haksızlığa can acısına Bir serçe konardı saçlarına, saçları karmakarışık çırpınırdı serçe, tutup azad ederdi serçe yine saçlarında Eski evler gibiydi iki odalı, taş duvar, toprak avlu Eski evler gibi sinmişti içine her anı Kim baksa görürdü, bir odada doğum sevinci bir odada sabah güneşi Biraz gece, biraz hiçlik, ve varlık ve yoksunluk ve belki biraz karmaşık, biraz çamaşır ipinde yeni yıkanmış çamaşır kokusu Ya da eski bir sandıkta çeyiz Ya da taş plakta bir şarkı Anason kokusu yaz bahçesinde, biraz sarhoş, biraz hayal Kim baksa görürdü, bir odada ölüm acısı bahçede kara kazan, usul usul kaynayan suyun sessizliği Ve gidenler hep içinde, gelenlere açık kapılar gibiydi Yağmurda ıslak karda beyazdı Elleri güneş kadar sıcak gözleri bahardı tek dileği, hiç acımasındı canı __________________