Şimdi Ölmeli/Yim Biliyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Şimdi ölmeli/yim biliyorum

Bir ben ölüyor kalbimin en derin yerinde

Bir mezar kazıyorum gözlerinin derinliği miktarınca

Özledikçe seni,

Bende sen olup kopuyorum yabancı tenlere

Gidiyorum farkında değilsin

Ölüyorum yavaş yavaş

Bilecek değilsin

Öyle derin bir uykudasın ki,

Gözlerim gözlerin içine baka baka eriyorum

Şimdi susmalı/yım biliyorum

Sana söz vermiştim ya

Sözlerimi unutmadım henüz

Hala dudaklarımda dudak izlerin

Hala ıslak gözlerindeki deniz

Ve hala taze içindeki sonbahar

Ve hala taze tonda sana bir türlü yakıştıramadığım siyah

Şimdi bitmeli/yim biliyorum

Bir kutu çikolota alıp ellerimize,

Hiç uğramadığımız bir köyün çocuklarına dağıtmak hepsini

Sonra senin rüzgarlı tepe buluşmak seninle

Sırtımızı denize döndürüp,

Bir ağacın gölgesinde düşlemek kollarımızdaki ölümü

Ve sonra yürümek çırılçıplak denizi

Korkmadan

Acıya sığınmadan

Bulutlara uzanmak öylece

Şimdi özlemeli/yim biliyorum

Ellerimde kanayan bir iz

Sana sırtını çevirmiş bir yüz

Kirlenmiş bir geçmiş dururken aynamda

Rehin bir geleceğe düştü heybem

Uykularım paramparça

Özleminde aldığım dil altı sözcüklerim de yetmiyor

Uzat diyorum sesini bana,

Sen daha da çekiyorsun tınılarını dudaklarımdan

Kaç ay oldu dudaklarında rehin kalmayalı ?

Kaç mevsim geçti ellerinin içinde ter olup akmayalı ?

Şimdi ölmeli/yim biliyorum

Önce senden,

Sonra tüm bulutlardan özür dilemeliyim

Çünkü eriştiremedim ayaklarını mutluluğa

El çektiremedim üzerinden matemi de siyahı da

İçindeki yalnızlığa bir kurşun olmalıydım

Yüreğine değen özlem değil

Sana uzanan yol olup boyanmalıydım ziftlere

Sonra senin terinde temize çekmeliydim tüm harflerimi

Şimdi ölmeli/yim biliyorum

Yüreğimin kuyularına sarkıtılmış bir yemin

Ellerime tutuşturulmuş bir ilan

Yüzüme sürülmüş bir iz’an

Ve avuçlarımdan kayıp giden bir masal

Ve senden kalan bir dipnot gözlerimde kanayan

" Hani hep ahizenin diğer yer alan topuklu ayakkabılarının sesi

"

O topuklu ayakkabılarının sesine tutundum ben hep

Her sabah uykusuz yüreğimi sesinle uyandırdım

Yalnızlığınla yoğurdum içimdeki çocuğu

Susuzluktan kırılan yüreğimin tüm çöllerinde bulut bulut özlemini sağıp içtim

Şimdi bir gül diktim yüreğimin kanayan yanına

Ölümün en güzel yerine işledim adının baş harfini

Yüreğimin sağına seni,

Diğer yanına Cenneti heceleyip

Bir hayat düşledim gözlerimin en düş sahifesine

Bir dirhem huzur kattım sözlerime

Bir de seni

Ölümü sana kavuşma addedip

Bıraktım içimde birikmişleri boşluğa

Azat ettim gönlümdeki tüm yeminleri

Sana kavuşmanın haram olduğu bu cümlede,

Seni bende bir kurşun gibi işleyip sözüme,

Ölümü hediye eyledim sensiz gönlüme

Mutluluk safına durdum şimdi

Al beni ey ölüm beni benden

Çek beni fani tenimden

Ve bir an evvel kavuştur beni

Çıplağım şimdi

Çünkü sen/sizim

Kavuşmak; " sen " ise eğer

" Ölüm " sen kadar güzel ise eğer

Şimdi ölmeli/yim biliyorum

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Şimdi Ölmeli/Yim Biliyorum Şimdi ölmeli/yim biliyorum Bir ben ölüyor kalbimin en derin yerinde Bir mezar kazıyorum gözlerinin derinliği miktarınca Özledikçe seni, Bende sen olup kopuyorum yabancı tenlere Gidiyorum farkında değilsin Ölüyorum yavaş yavaş Bilecek değilsin Öyle derin bir uykudasın ki, Gözlerim gözlerin içine baka baka eriyorum Şimdi susmalı/yım biliyorum Sana söz vermiştim ya Sözlerimi unutmadım henüz Hala dudaklarımda dudak izlerin Hala ıslak gözlerindeki deniz Ve hala taze içindeki sonbahar Ve hala taze tonda sana bir türlü yakıştıramadığım siyah Şimdi bitmeli/yim biliyorum Bir kutu çikolota alıp ellerimize, Hiç uğramadığımız bir köyün çocuklarına dağıtmak hepsini Sonra senin rüzgarlı tepe buluşmak seninle Sırtımızı denize döndürüp, Bir ağacın gölgesinde düşlemek kollarımızdaki ölümü Ve sonra yürümek çırılçıplak denizi Korkmadan Acıya sığınmadan Bulutlara uzanmak öylece Şimdi özlemeli/yim biliyorum Ellerimde kanayan bir iz Sana sırtını çevirmiş bir yüz Kirlenmiş bir geçmiş dururken aynamda Rehin bir geleceğe düştü heybem Uykularım paramparça Özleminde aldığım dil altı sözcüklerim de yetmiyor Uzat diyorum sesini bana, Sen daha da çekiyorsun tınılarını dudaklarımdan Kaç ay oldu dudaklarında rehin kalmayalı ? Kaç mevsim geçti ellerinin içinde ter olup akmayalı ? Şimdi ölmeli/yim biliyorum Önce senden, Sonra tüm bulutlardan özür dilemeliyim Çünkü eriştiremedim ayaklarını mutluluğa El çektiremedim üzerinden matemi de siyahı da İçindeki yalnızlığa bir kurşun olmalıydım Yüreğine değen özlem değil Sana uzanan yol olup boyanmalıydım ziftlere Sonra senin terinde temize çekmeliydim tüm harflerimi Şimdi ölmeli/yim biliyorum Yüreğimin kuyularına sarkıtılmış bir yemin Ellerime tutuşturulmuş bir ilan Yüzüme sürülmüş bir iz’an Ve avuçlarımdan kayıp giden bir masal Ve senden kalan bir dipnot gözlerimde kanayan " Hani hep ahizenin diğer yer alan topuklu ayakkabılarının sesi" O topuklu ayakkabılarının sesine tutundum ben hep Her sabah uykusuz yüreğimi sesinle uyandırdım Yalnızlığınla yoğurdum içimdeki çocuğu Susuzluktan kırılan yüreğimin tüm çöllerinde bulut bulut özlemini sağıp içtim Şimdi bir gül diktim yüreğimin kanayan yanına Ölümün en güzel yerine işledim adının baş harfini Yüreğimin sağına seni, Diğer yanına Cenneti heceleyip Bir hayat düşledim gözlerimin en düş sahifesine Bir dirhem huzur kattım sözlerime Bir de seni Ölümü sana kavuşma addedip Bıraktım içimde birikmişleri boşluğa Azat ettim gönlümdeki tüm yeminleri Sana kavuşmanın haram olduğu bu cümlede, Seni bende bir kurşun gibi işleyip sözüme, Ölümü hediye eyledim sensiz gönlüme Mutluluk safına durdum şimdi Al beni ey ölüm beni benden Çek beni fani tenimden Ve bir an evvel kavuştur beni Çıplağım şimdi Çünkü sen/sizim Kavuşmak; " sen " ise eğer " Ölüm " sen kadar güzel ise eğer Şimdi ölmeli/yim biliyorum