Batı Etkisindeki Gelişen Türk Tiyatrosu

Batı Etkisindeki Gelişen Türk Tiyatrosu

TANZİMAT DÖNEMİ TİYATROSU
Tanzimat’la birlikte batılı bir tiyatro anlayışını benimseyen Türk tiyatrosu Cumhuriyet döneminde yurdun her yanında açılan halkevlerinde amatör tiyatro çalışmaları başlayıncaya ve Ankara’da 1940′ların sonunda devlet eliyle bir konservatuvar ve Devlet Tiyatrosu kuruluncaya kadar geçen sürede hemen hemen yalnız İstanbul’da bir gelişme alanı bulabilmiştir Bu dönemde atılan adımlar ulusal bir tiyatronun kurulması doğrultusunda özgün yapıtların yazılmasını ve yerli bir duyarlılığın oluşmasını sağlayacak çabalardan çok kendi toplum yapısına uymayan bir dünyanın tiyatro örneklerine öykünme gibi çelişik bir eğilimi yansıtır Siyasal ve ekonomik baskılar sonunda batıya açılmaya karar veren III Selim II Mahmud Abdülmecid gibi yenilikçi padişahların ve bu görüşü benimseyen okuryazar çevrenin Türkiye’ye batı tiyatrosunun girmesinde büyük payı vardır İstanbul’daki yabancı elçiliklerin aracılığı ve batıya daha kolay yaklaşabilen azınlıkların da girişimiyle çeşitli sanat dallarında batılı biçimler denenmeye başlanmış tiyatro da bir kurum olarak saray ve halk tarafından büyük ilgi görmeye başlamıştır Sarayın desteği İstanbul’a gelen yabancı topluluklara gösterdiği ilgiyle kalmamış Çırağan Dolmabahçe ve Yıldız saraylarında tiyatro salonları yaptırılmıştır
Batılı anlamda ilk Türkçe oyun Şinasi’nin Şair Evlenmesi’dir (1860) Bu oyun Dolmabahçe Saray Tiyatrosu’nda oynamak üzere ısmarlanmıştır Bu arada İtalyan Fransız Alman Avusturyalı tiyatro opera ve bale toplulukları Adelaide Ristori Sarah Bernhardt gibi dünyaca ünlü sanatçılar İstanbul ve İzmir’de temsiller vererek bu kentleri önemli sanat merkezleri durumuna getirdiler
İstanbul’da ilk yerli tiyatro topluluğunu kuran Güllü Agop bu olumlu hava içinde yetişmiş ve ilk adı Asya Kumpanyası olan topluluğun adını Osmanlı Tiyatrosu koyarak Müslüman nüfusun daha yoğun olduğu İstanbul yakasındaki Gedikpaşa Tiyatrosu’nda temsiller vermeye başlamıştır Batı tiyatrosunun Türkiye’ye girişinde ilk oyunlar yabancı dillerde oynadığından bunları ancak o dilleri bilen az sayıda Türk izliyebiliyordu Yabancı azınlıklar İstanbul’da tiyatro dernekleri ve tiyatro okulları kurmuşlardı Ayrıca Ermenice ve Türkçe temsiller veren Ermeni Tiyatro grupları vardı Güllü Agop’un bu girişimiyle önceleri Ermenice oyunlar oynayan topluluklar yerine 1866′den başlayarak yalnız Türkçe oynayan ve Türk yazarların yetişmesine ön ayak olan bir tiyatro kurulmuş oluyordu 1870′te Sadrazam Âli Paşa’nın desteğiyle 10 yıllık bir tekel ayrıcalığı elde eden Osmanlı Tiyatrosu Türkçe oyunlarda rakipsiz bir tiyatro niteliği kazandı Türk oyuncuların sahneye çıkmalarında ve Türk seyircilerin batılı bir tiyatro beğenisi edinmesinde Güllü Agop’un topluluğunun önemli rolü oldu Müslüman Türk kadınlarının tiyatroya gitmesinin hoş karşılanmadığı bir ortamda Güllü Agop kadınlar için kafesli bölmeler yaptırtmış ama gene de kadınların tiyatroya gitmesinin sık sık yasaklandığı görülmüştür
Tanzimat döneminde oynanan ilk oyunlar daha çok Avrupa kentlerinde moda olan melodram duygulu komedi romantik trajedi tarihsel oyunlar ve kolay beğenilir vodvillerdi Bu yüzden de izleyicilerin yaşam biçimine oldukça aykırıydı Daha önce Karagöz ve ortaoyunu ile koşullanmış olan izleycinin kısa zamanda tiyatro kültürü ve görgüsü edinebilmesi kolay değildi Üst localardaki izleyicilerin aşağıya su dökmeleri sahneye portakal fırlatmaları sık rastlanan olaylardandı Ayrıca salonda sigara dumanından göz gözü görmez ıslıktan ve gürültüden geçilmezdi Bunda seçilen oyunların kendi yaşamlarına yabancı ağır bir dille ve bozuk bir şive ile oynanmasının da payı vardı Önce bu türden oyunların çevirilerini sahneleyen tiyatro adamları halkı ısındırmak için uyarlama ve öykünme yoluna da gittiler Bu arada Şinasi Namık Kemal Direktör Âli Bey Ahmed Midhat Efendi Ebüzziya Tevfik Teodor Kasap Ahmed Vefik Paşa ve Abdülhak Hamid gibi ilk Türk oyun yazarları da yazdıkları ve uyarladıkları oyunlarla Güllü Agop Mardiros Mınakyan Tomas Fasulyeciyan ve Ahmed Fehim (1856-1930) gibi tiyatro adamlarının çabalarına destek oldular
Bu dönemin oyunlarında genellikle vatan ve özgürlük aşkı evlilik ve aile düzeninin eleştirilmesi inançlar ve boş inançlar batıya açılmanın getirdiği sorunlar irdelendi Batılı biçimlere yerli içerik bulmaya çalışan Tanzimat tiyatrosunun ahlakçı öğretici bir tutumu olmakla birlikte eğlendiriciliği de elden bırakmadığı görülür Özellikle müzikli oyunlar Dikran Çuhacıyan’ın kurduğu Opera Tiyatrosu’nda büyük ilgi görmeye başlayınca bu türün Güllü Agop tarafından da ele alınmasına yol açmıştır Çuhacıyan’ın sahneye koyduğu Leblebici Horhor Ağa adlı müzikli oyun büyük başarı kazanmıştı Güllü Agop’un temsilleri arasındaysa Ahmed Midhat Efendi’nin Çengi ile Zeybekler adlı oyunları yer aldı Müzikli oyunların çoğu yabancı yapıtlardan uyarlanmaktaydı
Bu sırada ortaoyunundan batı tiyatrosunun etkisiyle kendine özgü bir tiyatro türedi Tuluat olarak bilinen bu tür sahnede metinsiz ve suflörsüz oynanıyordu Bu işe ilk başlayan eski bir ortaoyunu ustası olan Kavuklu Hamdi’dir Tuluat tiyatrosunun Kavuklu Hamdi’den sonra ikinci büyük sanatçısı Abdürrezzak’ı Ali Rıza Efendi Hakkı Efendi ve Kel Hasan izledi İsmail Dümbüllü Münir Özkul ve Ferhan Şensoy’la da zamanımıza kadar geldi Abdülmecid’den sonra II Abdülhamid’in baskı dönemi ve sansürün olumsuz etkisiyle oyun yazarlarının oyuncularının siyasal ve ekonomik baskı altında kalmaları bu dönemin ikinci yarısında oyun seçiminde belli bir zevksizliği de getirmiştir
Tanzimat döneminde Gedikpaşa Tiyatrosu’nda oynayan Namık Kemal’in Vatan yahut Silistre oyunu seyircilerin özgürlük duygularını coşturup olaylara yol açınca Namık Kemal ve bazı arkadaşları sürgüne gönderildi Bundan böyle izin alınmadan oyun oynatılması kuralı kondu Ayrıca vatan dinamit hürriyet adalar birader Makedonya Girit Kıbrıs ve burun gibi sözcükler de sakıncalı görüldüğü için yasaklandı Gene aynı tiyatroda oynayan Ahmed Midhat Efendi’nin Çerkez Özdenleri (1884) adlı oyunu sarayın kuşkusunu çektiği için tiyatro bir gecede yıktırıldı Bundan sonra uzunca bir süre sansür sürgün ve jurnalcılık yüzünden doğru dürüst tiyatro çalışması yapılmadı
MEŞRUTİYET DÖNEMİ TİYATROSU
II Meşrutiyet’in ilan edilmesiyle (1908) gelen özgürlük ortamı İstanbul’da tiyatro yaş***** da büyük bir canlılık kazandırdı Anayasanın yurttaşlara tanıdığı yönetime katılma ve denetleme haklarını kullanmak isteyen birçok yazar ve sanatçı görüşlerini yansıtmak için tiyatroyu elverişli bir araç saydı Oyunların konularını Osmanlı tarihindeki zaferler kahramanlık destanları çokevlilik evlilik dışı ilişkiler kadın hakları köylerdeki sömürü ve bozuk düzen oluşturuyordu Tanzimat döneminde daha çok Ermeni oyuncuların ayakta tuttuğu tiyatro sanatı Meşrutiyet döneminde Türk oyuncuların da katılmasıyla güçlendi ve yaygınlaştı Böylece yeni yazarlara ve tiyatroculara hazırladığı yetişme olanaklarıyla 1923′ten sonraki cumhuriyet tiyatrosunun temelleri bu dönemde atılmış oldu Halka tiyatronun ne olduğunu anlatmak ve iyi bir tiyatro izleyicisi yetiştirmek için de çaba gösterildi Tiyatroya çok yabancı olan halka tiyatroya koyu renk temiz bir giysiyle gelinmesi oyun sırasında yüksek sesle konuşulmaması fındık fıstık yenmemesi için programlar ve el ilanları aracılığıyla uyarılarda bulunuldu
CUMHURİYET DÖNEMİ TİYATROSU
Cumhuriyet döneminde İstanbul Türkiye’deki tiyatro etkinliklerinin merkezi oldu Kurtuluş yıllarının coşkunluğu çağdaşlaşma çabalarının üstyapı kurumlarında yoğunlaşan belirtileri tiyatroya da yansımaktaydı Kadın ve erkeklerin tiyatroya birlikte gitmeleri de bu değişimin örneklerindendir Ayrıca daha cumhuriyetin ilk yıllarında kadın oyuncu sorunu çözümlenmiş Darülbedayi’de oynanan Othello’da Desdemona rolünü Bedia Muvahhit Emilia’yı ise Neyyire Neyir canlandırmıştır
Türkiye’nin ilk ödenekli tiyatrosu Darülbedayi’nin bu dönemde adı İstanbul Şehir Tiyatrosu olarak değiştirilimiş (1927) görgü ve bilgisini yurtdışında geliştiren Muhsin Ertuğrul’un yönetimindeki bu tiyatro yeni oyun yazarlarının oyuncularının yönetmenlerin ve her kuşaktan binlerce tiyatro seyircisinin yetişmesinde bir okul görevi görmüştür Önceleri Tepebaşı’nda Dram ve Komedi tiyatrolarında çalışmalarını sürdüren topluluk yapıların yıkılması ve yanması nedeniyle Beyoğlu Yeni Komedi Tiyatrosu Harbiye Şehir Tiyatrosu gibi salonların yanı sıra 1960′tan sonra yapılan Üsküdar ve Fatih şehir tiyatrolarında ve Kadıköy Halk Eğitim Merkezi’nin salonunda her tiyatro mevsiminde oyunlar sunmuştur Bu ödenekli tiyatronun dışında bazı özel tiyatrolar da Meşrutiyet döneminden beri süregelen dağınık bir düzen içinde gerek Naşit (1886-1943) gibi büyük halk sanataçılarının gördüğü ilgiyle gerek operet topluluklarının getirdiği canlılıkla İstanbul’un tiyatro yaşamını zenginleştirmişlerdir
1936′da Milli Musiki ve Temsil Akademisi’nin bir bölümü olarak açılan Ankara Devlet Konservatuvarı yetenekli Alman tiyatro adamı Carl Ebert’in çabasıyla değerli oyuncuların yetişmesine katkıda bulundu İlk hazırlık döneminden sonra 1949′da Devlet Tiyatroları resmen kuruldu Böylece tiyatro sanatının yurt düzeyinde yaygınlaşmasında da önemli bir adım atılmış oldu Bu kurum daha sonra İstanbul İzmir Bursa Adana Trabzon ve Diyarbakır’da yerleşik kadrolarla çalışan şubeler açarak ve daha başka kentlere turneler düzenleyerek tiyatroyu yaygınlaştırdı