Ezan-İ Şerif

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

EZAN-I ŞERİF

Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli:
Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli,
Bu ezanlar-ki şehadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli (M

Akif ERSOY)

Ezan’, bildirmek demektir

İslam terminolojisinde ise, ezan; farz namazlar için muayyen vakitlerde mâlum lafızlarla okunan mübârek sözlere "Ezan" denir

Ezan okuyan kişiye de "Müezzin" adı verilir

"Ezân–ı Muhammedî" hicretin 1

yılında meşrû kılınmıştır

Erkekler için vâcip kuvvetinde bir sünnet–i müekkededir

Meşrûiyeti kitap ve sünnetle sabittir

Kur’ân–ı Kerim’de;

"(Ezanla) birbirinizi namaza çağırdığınız zaman

" (Mâide, 5/58),

"Ey iman edenler! Cuma günü namaza çağrıldığı (ezan okunduğu) zaman

" (Cuma, 9) buyrulmaktadır

Hicretin birinci yılında Medîne–i Münevvere’de Mescid–i Nebevî tamamlanınca cemaatle namaz kılınmaya başlanmıştır

Namaz vakitlerinde de Hz

Bilâl–i Habeşî (r

a

) Rasûlüllah (s

a

v

)’ın emriyle "es–Salâh" (Namaza–namaza veya Müslümanların güzel bir cemaat hâlinde yaşamalarına vesîledir, birtakım güzellikler ve şükür nevilerini ihtivâ etmektedir) diye seslenirdi

Ancak bu, Müslümanları, zamanında cemaate toplanmaya ve cemaatle namaz kılmanın sevabına nail olmaya yetmiyordu

Bu sebeple cumayı ve beş vakti zamanında bildirecek bir alâmete ihtiyaç duyulmuştu

Bu iş için Resûlüllah (s

a

v

) Efendimiz’in riyâsetinde bir müşavere heyeti toplandı

Meclis’te hazır bulunan ashâb–ı güzîn tarafından çeşitli teklifler ortaya konuldu

Bu teklifler; namaz vakitleri;

a– boru çalınarak,
b– ateş yakılarak,
c– çan çalınarak,
d– veya yüksekçe bir yere bayrak dikilerek haber verilmesi tarzındaydı

Fakat peygamberimiz (s

a

v

) bu tekliflerin herbirini, başka millet ve dinlere ait olması sebebiyle münâsip görmemişti

Mesela; Çan çalalım teklifine, bu Hıristiyanlığın tarzıdır diye reddetmişti

Neticede, müşâvere heyeti bu hususu karara bağlayamadan dağıldı

Nihâyet ashâb–ı kirâmdan bâzı zevâtın aynı şekilde görmüş oldukları sâdık bir rüyâya ve onu te’yid eden bir vahye dayanan bildiğimiz üslûb ve tarzda ezan okumaya başlanmıştır

Ezanla alâkalı rüyayı ilk gören, Ensâr’dan Abdullah bin Zeyd (r

a

)’dir

Sevgili Peygamberimiz (s

a

v

) Hz

Abdullah’ın bu rüyası üzerine, "İnşâÁllah, bu hak rüyâdır

Gördüğünü Bilâl’e öğret; çünkü onun sesi, senin sesinden güzeldir" buyurdu

O da Efendimiz’in emirleriyle, rüyasında öğrendiği bu ezânı, Bilâl–i Habeşî (r

a

)’ye öğretti

Hz

Bilâl de Medîne’nin en yüksek yerine çıkarak, Zeyd (r

a

)’den öğrendiği bu ezânı yüksek ve çok tatlı bir sesle okudu

"Ezân–ı Muhammedî"nin Medine semâlarına yayıldığı sırada, bu ilahî dâveti duyan Hz

Ömer (r

a

) evinden çıkıp koşa koşa Resûlüllah (s

a

v

) Efendimiz’e gelerek, "Ya Resûlüllah, aynı rüyâyı ben de gördüm" dedi

Ve o sırada ilâhî vahy de (Cuma: 9) gelmiş bulunuyordu

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ezan-İ Şerif EZAN-I ŞERİF Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli: Değmesin mabedimin göğsüne namahrem eli, Bu ezanlar-ki şehadetleri dinin temeli, Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli (MAkif ERSOY) Ezan’, bildirmek demektir İslam terminolojisinde ise, ezan; farz namazlar için muayyen vakitlerde mâlum lafızlarla okunan mübârek sözlere "Ezan" denir Ezan okuyan kişiye de "Müezzin" adı verilir "Ezân–ı Muhammedî" hicretin 1 yılında meşrû kılınmıştır Erkekler için vâcip kuvvetinde bir sünnet–i müekkededir Meşrûiyeti kitap ve sünnetle sabittir Kur’ân–ı Kerim’de; "(Ezanla) birbirinizi namaza çağırdığınız zaman" (Mâide, 5/58), "Ey iman edenler! Cuma günü namaza çağrıldığı (ezan okunduğu) zaman" (Cuma, 9) buyrulmaktadır Hicretin birinci yılında Medîne–i Münevvere’de Mescid–i Nebevî tamamlanınca cemaatle namaz kılınmaya başlanmıştır Namaz vakitlerinde de Hz Bilâl–i Habeşî (ra) Rasûlüllah (sav)’ın emriyle "es–Salâh" (Namaza–namaza veya Müslümanların güzel bir cemaat hâlinde yaşamalarına vesîledir, birtakım güzellikler ve şükür nevilerini ihtivâ etmektedir) diye seslenirdi Ancak bu, Müslümanları, zamanında cemaate toplanmaya ve cemaatle namaz kılmanın sevabına nail olmaya yetmiyordu Bu sebeple cumayı ve beş vakti zamanında bildirecek bir alâmete ihtiyaç duyulmuştu Bu iş için Resûlüllah (sav) Efendimiz’in riyâsetinde bir müşavere heyeti toplandı Meclis’te hazır bulunan ashâb–ı güzîn tarafından çeşitli teklifler ortaya konuldu Bu teklifler; namaz vakitleri; a– boru çalınarak, b– ateş yakılarak, c– çan çalınarak, d– veya yüksekçe bir yere bayrak dikilerek haber verilmesi tarzındaydı Fakat peygamberimiz (sav) bu tekliflerin herbirini, başka millet ve dinlere ait olması sebebiyle münâsip görmemişti Mesela; Çan çalalım teklifine, bu Hıristiyanlığın tarzıdır diye reddetmişti Neticede, müşâvere heyeti bu hususu karara bağlayamadan dağıldı Nihâyet ashâb–ı kirâmdan bâzı zevâtın aynı şekilde görmüş oldukları sâdık bir rüyâya ve onu te’yid eden bir vahye dayanan bildiğimiz üslûb ve tarzda ezan okumaya başlanmıştır Ezanla alâkalı rüyayı ilk gören, Ensâr’dan Abdullah bin Zeyd (ra)’dir Sevgili Peygamberimiz (sav) Hz Abdullah’ın bu rüyası üzerine, "İnşâÁllah, bu hak rüyâdır Gördüğünü Bilâl’e öğret; çünkü onun sesi, senin sesinden güzeldir" buyurdu O da Efendimiz’in emirleriyle, rüyasında öğrendiği bu ezânı, Bilâl–i Habeşî (ra)’ye öğretti Hz Bilâl de Medîne’nin en yüksek yerine çıkarak, Zeyd (ra)’den öğrendiği bu ezânı yüksek ve çok tatlı bir sesle okudu "Ezân–ı Muhammedî"nin Medine semâlarına yayıldığı sırada, bu ilahî dâveti duyan Hz Ömer (ra) evinden çıkıp koşa koşa Resûlüllah (sav) Efendimiz’e gelerek, "Ya Resûlüllah, aynı rüyâyı ben de gördüm" dedi Ve o sırada ilâhî vahy de (Cuma: 9) gelmiş bulunuyordu