Anlatamıyorum Bnde

“Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce

Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum”
Orhan Veli Kanık

Anlatamayan bir şairin bende uyandırdıklarını yazma isteği uyanıyor ruhumda ve harekete geçiyor bedenim Ağlıyorum çünkü şu an ve biliyorum sesimi duyan yok Karaladığım birkaç mısra gözlere değip siliniyor akıllardan, duyurmuyor sesimi Oysa çığlıklarım sağır ediyor benim yüreğimi Yanaklarımın ıslaklığına dokunan bir çift el görmüyor gözlerim Kendi ellerimi kullanamayacak kadar da büyümüş kendime nefretim Sahi sevgilim, nerde senin o tutmaya hiç doyamadığım ellerin?

Belki de en güzel şarkı çalıyor şu an, gecenin sessizliğine inat Buram buram duygularıma kokuyor odam; ama ben bulamıyorum doğru kelimeleri Meğer böyle hissetmekteymiş marifet Bu dertle büyümüşüm ben aslında değerli şairim, sen haklıymışsın; evet

Arıyorum ki bulayım, var bir yer ben de biliyorum Her kelimeyi taşımaya yetecek elbet gücüm ve anlayacaklar söylediklerimi bir gün Dinleyenler çıkacak hiç yoktan beni Ne kadar yaklaştım, kestiremiyorum Duyamıyorum da üstelik ama yürekten katılıyorum sana Sayın Orhan Veli Bir derdimiz var ki ortak, ben işin içinden çıkamıyorum şimdilik Sen en güzelini söylemişsin, ben haddimi biliyorum ve bitiriyorum “Anlatamıyorum”