Şimdi Gitmem Gerek !

Zamanı gelmişti ve sen gitmeliydin Kendine göre haklı sebeplerin vardı belki En doğrusu bu diye düşünmüş olmalısın ki sessiz sedasız gittin Haber vermeden kısacık bir veda bile etmeden Durup düşün bakalım şimdi Yaptığının adına bencillik denmiyor mu? Amacı kırmamak üzmemekse neden gittin Nerden biliyorsun varlığının verdiği acının yokluğundan daha az olacağını Nasıl bir düşünceyle sesini duymadan yapabileceğimi, yokluğuna alışabileceğim kanısına vardın

Bu bencillik bu rahatlık işte benim dengemi bozan Dupduru sevgimi hastalıklı bir aşka çeviren Bir emanet gibi ordan oraya savrulmama neden olan Şimdi düşün bakalım nelere sebep olduğunu

Kırgınım üzgünüm ve artık gücüm kalmadı Etrafıma kocaman sert duvarlar yaptım Senin o tutarsız davranışların daha da sertleşirdi bu duvarı Her hareketimde çarpıyorum Her yanım yara bere içinde iyileştiremiyorum Bu hastalıklı sevginin izlerini her an taşıyacakmış gibi kederlenip üzülüyorum

O duvarı fark ediyorsun bir gün Seviniyorum Elini uzatıyorsun Geliyorsun tekrar hayatıma Sorgusuz sualsiz, hiçbir şey olmamış gibi Uzanıyorum eline ve sen birden çekiyorsun Her geliş mutluluk vermiyormuş anlıyorum Gelmiştin ama yaralarımı iyileştirmek için değil Gelmiştin çünkü o duvarları sağlamlaştırman gerekiyordu Yıkıp geçtin üzerime Nefes alamadım, hareket edemedim Hüzün ve keder birbirlerini büyütürlermiş Sen bunları bırakıp gittin

Şimdi bir yanım kırgın bir yanım umutlu, bir yanım koşarken aydınlığa diğer yanım vakit kaybetmeden çelmeyi takıyor, bir yanım hep eksik… Hadi kalk diyor bir yanım diğer yanım kırgın, yorgun, güçsüz Anlamını arıyor hayatının, varlığının, kederinin… Alkım gel-gitlerini yaşıyor Ruhum gücünü kaybetmiş Sanki kalkamayacakmış gibi yığılıp kalmış bir köşede…

Gücüm kalmadı Hem seninle hem kendimle olan mücadelemi sonlandırıyorum Baş edemiyorum artık bu hastalıklı sevgiyle Duvarlarımı kalınlaştırıyorum Kimse gelmesin kimse dokunmasın diye Kaçıyorum her şeyden…