Ayakta Tutan Güç: Tevekkül

Ayakta Tutan Güç: Tevekkül
Ayakta Tutan Güç: Tevekkül


Bir işe başlarız;

üstesinden gelemeyeceğimizi anlayınca;

paniğe kapılırız; işte o zaman,

“bana yardım et” diyeceğimiz birini ararız

Bulunca da ona güvenip dayanırız

Yani onu kendimize vekil ediniriz

Vekîl,

Yüce Rabbimizin güzel isimlerindendir:

Esmâ-i hüsnâ’dandır

Kendisine güvenilip dayanılan, demektir

Kullarının rızkına kefîl olan demektir

Vekîl’e güvenene mütevekkil denir

Mütevekkil de

Peygamber Efendimizin isimlerinden biridir

Allah Teâlâ ona:

“Ben sana Mütevekkil adını verdim” buyurmuştur

(Buhârî, Büyû‘ 50, Tefsîr 48/3)

Ona neden Mütevekkil demiştir?

Sadece Allah’a güvenip dayandığı için…

Aza kanaat ettiği için…

Sıkıntılara sabr ettiği için…

Zaten mü’minler de,

yalnız Rablerine dayanıp güvenirler

Ölümsüz ve daima diri olan Allah’a sığınırlar

Çünkü O, kendisine güvenen herkese

tek başına yeter

Yüce Kitab’ında böyle buyurmaktadır

(Enfâl 8/2; Furkan 25/58; Talâk 65/3)

Uygulamalı tevekkül dersi

Sevgili Efendimiz bize her şeyi olduğu gibi

tevekkülü de öğretti

Onun hicreti, bir tevekkül dersidir

Hicret ettiğini kâfirler görmesin diye,

yola gündüz değil, gece çıktı

Medine’ye gidecekti

Ama o Medine tarafına değil,

tam aksi yöndeki Sevr dağına gitti

Oradaki bir mağarada üç gün saklandı

Buna rağmen kâfirler onların izini buldular;

mağaranın önüne gelip dayandılar

Acaba tedbir bir fayda vermemiş miydi?

Yol arkadaşı çok endişeliydi

“Biri ayağının dibine baksa, bizi görecek” dedi

Fakat Resûlullah’ın kalbi çok rahattı

Çünkü o tedbirini almış,

gerisini Allah’a bırakmıştı Yol arkadaşına:

“Ebû Bekir!” dedi

“Üçüncüleri Allah olan iki kişiyi

sen ne zannediyorsun?”

Kâfirler onları görememişti

Daha doğrusu Cenâb-ı Mevlâ

onları kâfirlere göstermemişti

Demek ki aldıkları tedbir,

ve ettikleri tevekkül güzel sonuç vermişti

(Müslim, Fezâilü’s-sahâbe 1)

Vekîl’e tevekkül

Sevgili Efendimizin

Allah’a tevekkülündeki derinlik

dualarında daha iyi görülür

Onun şu duasındaki engin tevekkülü

ve derin teslimiyeti sezmeye çalışalım:

“Allahım!

Sana teslim oldum,

Sana inandım, Sana güvendim

Yüzümü, gönlümü Sana çevirdim,

Senin yardımınla düşmanlara karşı mücâdele ettim

Kitabın ile hükmettim

Şimdiye kadar yaptığım,

bundan sonra yapacağım,

gizlediğim, açığa vurduğum

ve Senin benden daha iyi bildiğin günahlarımı affeyle!

Öne geçiren de Sen,

geride bırakan da Sensin

Senden başka ilâh yoktur”

(Buhârî, Teheccüd; Müslim, Müsâfirîn 199)

Yatağa yatarken okuduğu dualar da

onun tevekkül ve teslimiyetini

ayan beyan gösterir:

“Allahım!

Kendimi Sana teslim ettim

Yüzümü Sana çevirdim

İşimi Sana ısmarladım

Sırtımı Sana dayadım

Ümit bağladığım Sen, korktuğum yine Sensin

Senden kaçıp sığınacak

ve Senin elinden kurtulacak bir yer varsa

yine Sensin

İndirdiğin kitabına,

gönderdiğin Peygamberine iman ettim”

(Buhârî, Daavât 6; Müslim, Zikr 56)

Dünya bir araya gelse

Peygamber Efendimizin İbni Abbas’a öğrettiği

bir hayat görüşü,

bir tevekkül anlayışı var

Gerçek tevekküle ulaşabilmek için

bu anlayışa sahip olmak gerekir

Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem

Sevgili yeğenine şöyle buyuruyor:

“Yavrucuğum!

Bir şey isteyeceksen Allah’tan iste

Yardım dileyeceksen, Allah’tan dile!

Bütün bir ümmet toplanıp

sana fayda temin etmeye çalışsa,

ancak Allah’ın senin için takdir ettiği

faydayı temin edebilir

Ve bütün ümmet sana zarar vermeye kalksa,

ancak Allah’ın senin hakkında takdir ettiği

zararı verebilir

Çünkü artık

kaderi yazan kalem yazmaz olmuş,

yazdığı yazılar değişmeyecek şekilde kesinleşmiştir”

(Tirmizî, Kıyâmet 59)

Kuşlar gibi

Peygamber Efendimiz tıpkı kuşlar gibi

Allah’a güvenip dayanmamızı tavsiye ediyor

Onların her Allah’ın günü,

tam bir teslimiyet içinde yuvalarından ayrıldığını,

rızıklarını bulamama korkusuna kapılmadığını,

günün sonunda, karınlarını doyurmuş olarak

yuvalarına döndüğünü hatırlatmaktadır

Biz de Mevlâmıza tevekkül etmeye

daha evimizden çıkarken başlamalıyız,

ve Sevgili Efendimiz gibi:

“Bismillâh,

tevekkeltü alellâh,

lâ havle velâ kuvvete illâ billâh”

demeliyiz (Ebû Dâvûd, Edeb 103; Tirmizî, Daavât 34)

Bu duanın mânası da pek güzeldir:

“Allah’ın adıyla evimden çıkıyorum

Allah’a dayanıp tevekkül ettim

Günahtan kaçacak güç,

ibadet edecek kuvvet

ancak Allah’ın yardımıyla kazanılabilir”

Allah bana yeter

Hz İbrâhim’i ateşe attıkları zaman,

duaların en güzeliyle Rabbine tevekkül etmiş,

“Hasbünellah ve ni’me’l-vekîl” demişti

Allah bana yeter; O, ne güzel vekildir”

Aynı duayı Peygamber Efendimiz de yaptı

Uhud yenilgisinden sonraydı

“Düşman tekrar saldırmaya hazırlanıyor” dediklerinde,

“Hasbunallah ve ni’me’l-vekîl”

buyurdu (Buhârî, Tefsir 3/13)

Sevgili Efendimiz,

çok korkup üzüldüğümüz zaman da

böyle dememizi bize öğretti

Bir gün ashabıyla sohbet ediyordu:

Onlara kıyametin pek yakın olduğunu hatırlattı

Aklı başında olan bir kimsenin, bu durumda

gamsız, kedersiz olamayacağını söyledi

ve şöyle buyurdu:

“Sûr’u üfleyecek melek, ona ağzını dayamış,

kendisine ‘üfle!’ diye emredilmesini beklerken

ben nasıl sevinebilirim?”

Ashâb-ı kirâm buna pek üzüldü

İşte o zaman onlara

“Hasbünellah ve ni’me’l-vekîl,

tevekkelnâ alellâhi Rabbinâ:

“Allah bize yeter; O, ne güzel vekildir;

Rabbimiz olan Allah’a tevekkül ettik”

demelerini tavsiye etti

(Tirmizî, Kıyamet 8; Tefsîr 39/7)

Bu güzel duayı biz de dilimizden düşürmemeliyiz