Üzmemişti Onları Hiç Bir Şey , Senin Gidişin Kadar...

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-12-2012

Üzmemişti onları hiç bir şey , Senin gidişin kadar

Ya Resul!

Üzmemişti onları hiç bir şey senin gidişin kadar

Kendilerine 'kardeşim' diye hitap ettiğin Ashabının gözleri yaşlarla dolmuştu, son sözlerini işittiklerinde

Bir daha sesini duyamayacak olmanın burukluğuyla doluyordu gözleri

Artık takatin kalmamıştı konuşmaya, yavaş yavaş kapanıyordu nurdan gözlerin

Beklide Makam-ı Mahmud'u seyre dalıyordun

Beklide bir yanda ümmetinden ayrılışın incitiyordu mübarek yüreğini; bir yandan da varacağın yerin güzelliği cezp ediyordu seni

Ve

O anda Azrail Aleyhisselam kapının önünde beliriyor gözü yaşlarla dolu

Kapını çalıyor tevazu ve edep kanatları yerlerde

Başı önünde izin istiyor hane sahibinden

Kızın Hz

Fatıma radiyellahu anha açıyor kapıyı ve soruyor ''Sen kimsin?Diye

''Beni gönderen Allah'ın elçisiyim, ben Azrail'im

''

Hz

Fatıma anamızın dizleri çözülüyor, yığılıyor olduğu yere

Ona yalvarmaklı, yaşlı gözlerle bakıyor

Bakışıyla sanki ''Babamın canını alma! Alma!''der gibi

Çaresiz buyur ediyor içeriye

Azrail aleyhisselam giriyor içeriye

"Ya Resulellah! Allah'ın selamı üzerine olsun

Senden izin istiyorum; eğer izin verirsen canını alacağım

" Hz

Fatıma Radiyellahu anhanın hıçkırıkları boğazında düğümleniyor

Bir türlü aklına sığdıramıyor babasını kaybetmeyi, inci inci yaşlar dökülüyor o mübarek gözlerinden

Ve ortalığı mis gibi bir koku sarıyor

Her taraf gülistan olmuş

Sanki her yer Sen kokuyorsun Ya Resulellah

Senin o baş döndürücü kokun biraz olsun rahatlatıyor yürekleri

Orada bulunan Sahabelerin, heyecanla bekliyor

Resulellah sorulan soruya ne cevap verecek diye

Ve Sen, Azrail Aleyhisselama:

"Selam senin üzerine olsun, ey Rabbimin misafiri, hoş geldin

Artık sevgiliye kavuşma zamanı geldi

Ayrılık ateşiyle yanıyorum ben

Buyur gel canımı kabzet

" diye buyurunca ortalığı öyle bir feryat kaplıyor ki gök kubbeyi çınlatıyor

Ve Resulullah'ın kudsi dudaklarından rabbine Şehadet'i dökülüyor, billur kaselerden dökülen Kevser şarabı gibi

Ardından gözlerini kapatmıştı bu fani dünyaya, ebedi aleme uyanmak için

Ya Resulellah! Üzmemişti onları hiçbir şey senin gidişin kadar

Ashabın her biri mecnuna dönmüştü, çünkü artık en çok sevdikleri Resulullah aralarından ayrılmıştı

Çünkü aşık oldukları Habibullah aralarından ayrılmıştı

Öyle ki, bir sıkıntıları olduğunda mescide gelip onun nur gibi parlayan mübarek cemaline baktıklarında, acıları ve üzüntülerini bir anda unutuverir, mutluluk ve huzurla dolarlardı

O güzide Ashabın adeta kanları donmuş bir şekilde, Resulullah'la beraber dar-ı ukbaya yürümek istercesine inliyorlardı

Yürekleri burkuluyordu, Seni bir daha dünya gözüyle göremeyecek olmanın acısı kaplıyordu sinelerini

Kimsenin dili varmıyordu, gönlümüzün gülü vefat etti demeye

Ya Resulellah! Üzmemişti onları hiç bir şey senin gidişin kadar

Fakat Sen etrafına gülücükler saçıyordun Ey Nebi! "Bu dünyadan ayrıldım ama ahirette sizlerle beraberim" diyordun sanki onları teselli edercesine

Ortalığı tekrar bir mis gibi bir koku sarıyor

Teninin güzel kokusunu güle sunan Sensin Ey Nebi!

Ve saf saf melekler akın ediyor yeryüzüne

Ziyaret ediyorlar, Resulullah'ın beytini

Onlar bile hüzünlü, onlar bile ağlamaklı ve senin mübarek bedenini incitmeden teneşire yatırıyorlar, Seni melekler yıkıyor, kefene sarıyorlar velilerin imamı Hz

Ali radiyellahu anh ile birlikte

Senin yüzünü kapatmak istemiyorlardı

Çünkü bir daha göremeyeceklerdi, bu güneş misali parlayan yüzü

İşte Seni kabre, o küçücük yere koydular, toprağın şefkatli kollarına saldılar

Seni

Artık Sen yoktun

Senin ayrılığına hiçbir yürek dayanamıyor, Ey Nebi!

Hüzne boğdun bütün ashabını

Ya Resul! Senin gidişin onlara dünyayı dar etmişti; Senin gidişin onlara toprağa yar etmişti

Üzmemişti onları hiç bir şey , Senin gidişin kadar

Ne Allah ve Resulü için çektikleri işkenceler, ne göçebe gibi oradan oraya savrulmaları, nede yarım hurmayla, aç biilaç giriştikleri mücadeleler

Ve

Biz biçare

Senin kapına kıtmirleri, ahirzamanın belalı yollarından, gaflet ve isyanımızın derin kuyusundan sesleniyoruz Sana Ey Nebi! Ve diyoruz ki yine gel Ey Resul! O kudsi ruhaniyetinle yine gel, gönül bağımıza, sinelerimizin gülistanına

Gel Ey Resul yine gel! Gel ki Resulüm!

Senin aşkından viraneye dönmüş, ayrılık hasretiyle kavrulmuş yüreklerimizi ferahlat

Ferahlat ki Habibim, bir çocuk heyecanıyla coşsun ümmetin!

Bütün insanlık huzuru bulsun

"

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-12-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Üzmemişti Onları Hiç Bir Şey , Senin Gidişin Kadar... Üzmemişti onları hiç bir şey , Senin gidişin kadar Ya Resul! Üzmemişti onları hiç bir şey senin gidişin kadar Kendilerine 'kardeşim' diye hitap ettiğin Ashabının gözleri yaşlarla dolmuştu, son sözlerini işittiklerinde Bir daha sesini duyamayacak olmanın burukluğuyla doluyordu gözleri Artık takatin kalmamıştı konuşmaya, yavaş yavaş kapanıyordu nurdan gözlerin Beklide Makam-ı Mahmud'u seyre dalıyordun Beklide bir yanda ümmetinden ayrılışın incitiyordu mübarek yüreğini; bir yandan da varacağın yerin güzelliği cezp ediyordu seni Ve O anda Azrail Aleyhisselam kapının önünde beliriyor gözü yaşlarla dolu Kapını çalıyor tevazu ve edep kanatları yerlerde Başı önünde izin istiyor hane sahibinden Kızın Hz Fatıma radiyellahu anha açıyor kapıyı ve soruyor ''Sen kimsin?Diye ''Beni gönderen Allah'ın elçisiyim, ben Azrail'im'' Hz Fatıma anamızın dizleri çözülüyor, yığılıyor olduğu yere Ona yalvarmaklı, yaşlı gözlerle bakıyor Bakışıyla sanki ''Babamın canını alma! Alma!''der gibi Çaresiz buyur ediyor içeriye Azrail aleyhisselam giriyor içeriye "Ya Resulellah! Allah'ın selamı üzerine olsun Senden izin istiyorum; eğer izin verirsen canını alacağım " Hz Fatıma Radiyellahu anhanın hıçkırıkları boğazında düğümleniyor Bir türlü aklına sığdıramıyor babasını kaybetmeyi, inci inci yaşlar dökülüyor o mübarek gözlerinden Ve ortalığı mis gibi bir koku sarıyor Her taraf gülistan olmuş Sanki her yer Sen kokuyorsun Ya Resulellah Senin o baş döndürücü kokun biraz olsun rahatlatıyor yürekleri Orada bulunan Sahabelerin, heyecanla bekliyor Resulellah sorulan soruya ne cevap verecek diye Ve Sen, Azrail Aleyhisselama: "Selam senin üzerine olsun, ey Rabbimin misafiri, hoş geldin Artık sevgiliye kavuşma zamanı geldi Ayrılık ateşiyle yanıyorum ben Buyur gel canımı kabzet" diye buyurunca ortalığı öyle bir feryat kaplıyor ki gök kubbeyi çınlatıyor Ve Resulullah'ın kudsi dudaklarından rabbine Şehadet'i dökülüyor, billur kaselerden dökülen Kevser şarabı gibi Ardından gözlerini kapatmıştı bu fani dünyaya, ebedi aleme uyanmak için Ya Resulellah! Üzmemişti onları hiçbir şey senin gidişin kadar Ashabın her biri mecnuna dönmüştü, çünkü artık en çok sevdikleri Resulullah aralarından ayrılmıştı Çünkü aşık oldukları Habibullah aralarından ayrılmıştı Öyle ki, bir sıkıntıları olduğunda mescide gelip onun nur gibi parlayan mübarek cemaline baktıklarında, acıları ve üzüntülerini bir anda unutuverir, mutluluk ve huzurla dolarlardı O güzide Ashabın adeta kanları donmuş bir şekilde, Resulullah'la beraber dar-ı ukbaya yürümek istercesine inliyorlardı Yürekleri burkuluyordu, Seni bir daha dünya gözüyle göremeyecek olmanın acısı kaplıyordu sinelerini Kimsenin dili varmıyordu, gönlümüzün gülü vefat etti demeye Ya Resulellah! Üzmemişti onları hiç bir şey senin gidişin kadar Fakat Sen etrafına gülücükler saçıyordun Ey Nebi! "Bu dünyadan ayrıldım ama ahirette sizlerle beraberim" diyordun sanki onları teselli edercesine Ortalığı tekrar bir mis gibi bir koku sarıyor Teninin güzel kokusunu güle sunan Sensin Ey Nebi! Ve saf saf melekler akın ediyor yeryüzüne Ziyaret ediyorlar, Resulullah'ın beytini Onlar bile hüzünlü, onlar bile ağlamaklı ve senin mübarek bedenini incitmeden teneşire yatırıyorlar, Seni melekler yıkıyor, kefene sarıyorlar velilerin imamı Hz Ali radiyellahu anh ile birlikte Senin yüzünü kapatmak istemiyorlardı Çünkü bir daha göremeyeceklerdi, bu güneş misali parlayan yüzü İşte Seni kabre, o küçücük yere koydular, toprağın şefkatli kollarına saldılar Seni Artık Sen yoktun Senin ayrılığına hiçbir yürek dayanamıyor, Ey Nebi! Hüzne boğdun bütün ashabını Ya Resul! Senin gidişin onlara dünyayı dar etmişti; Senin gidişin onlara toprağa yar etmişti Üzmemişti onları hiç bir şey , Senin gidişin kadar Ne Allah ve Resulü için çektikleri işkenceler, ne göçebe gibi oradan oraya savrulmaları, nede yarım hurmayla, aç biilaç giriştikleri mücadeleler Ve Biz biçare Senin kapına kıtmirleri, ahirzamanın belalı yollarından, gaflet ve isyanımızın derin kuyusundan sesleniyoruz Sana Ey Nebi! Ve diyoruz ki yine gel Ey Resul! O kudsi ruhaniyetinle yine gel, gönül bağımıza, sinelerimizin gülistanına Gel Ey Resul yine gel! Gel ki Resulüm! Senin aşkından viraneye dönmüş, ayrılık hasretiyle kavrulmuş yüreklerimizi ferahlat Ferahlat ki Habibim, bir çocuk heyecanıyla coşsun ümmetin! Bütün insanlık huzuru bulsun"