Biz Mi İstedik Yoksa Hak Mı Ettik

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı

Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım

Hatta babamın bile anahtarı yoktu

Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi

Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki

En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı

"Sokakta oynamak" diye bir kavram vardı yani

Cafelerde, alış-veriş merkezlerinde buluşmazdık

Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya-zıplaya yürüyerek gelirdik eve

Servis falan yoktu

Ayakkabılarımız eskirdi

Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar, oyuna bile dalardık

Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi

Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi

Susayınca girer evlerine su içerdik

Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatılır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik

Kısacacı içimizden evine gidip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi

Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi

Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu

Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar, oyun bitince geri alırdık

Çok garip ama kimse almazdı

Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi

Düşünce kaldırılır, kavga edince barıştırılırdık

Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı

Sonra kavgalarımız da öyle usturayla falçatayla olmazdı,

onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi;

en fazla birbirimizin saçından çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık

Birbirimizin suyundan içer, elmasından dişlerdik

Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık

Azar işitip, acillere taşınmazdık

Düşerdik kafamızı çarpardık, ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik

Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik

Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim

Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki

Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum

Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem

Evimizi kendimiz temizlerdik, hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri

Evlerimiz var içinde yaşayan yok

Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok

Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler ve buralara girip çıkan yapay insanlar

Ruh yok, buz gibi; bu biz değiliz

Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız; onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu

Ben kapılarında ''vale''lerin, ''badigard'' ların beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir

Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana

Benim değildir bu kültür

Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder

Nedir bunlar?

Reklamlarla desteklenen beyni ve ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk

Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk

İyi de neden böyle olduk?

Biz mi istemiştik ?

Yoksa hak mı ettik?

Ya sizce ?

alıntı

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Biz Mi İstedik Yoksa Hak Mı Ettik Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım Hatta babamın bile anahtarı yoktu Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı "Sokakta oynamak" diye bir kavram vardı yani Cafelerde, alış-veriş merkezlerinde buluşmazdık Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya-zıplaya yürüyerek gelirdik eve Servis falan yoktu Ayakkabılarımız eskirdi Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar, oyuna bile dalardık Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi Susayınca girer evlerine su içerdik Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatılır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik Kısacacı içimizden evine gidip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar, oyun bitince geri alırdık Çok garip ama kimse almazdı Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi Düşünce kaldırılır, kavga edince barıştırılırdık Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı Sonra kavgalarımız da öyle usturayla falçatayla olmazdı, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi; en fazla birbirimizin saçından çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık Birbirimizin suyundan içer, elmasından dişlerdik Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık Azar işitip, acillere taşınmazdık Düşerdik kafamızı çarpardık, ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem Evimizi kendimiz temizlerdik, hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri Evlerimiz var içinde yaşayan yok Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler ve buralara girip çıkan yapay insanlar Ruh yok, buz gibi; bu biz değiliz Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız; onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu Ben kapılarında ''vale''lerin, ''badigard'' ların beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana Benim değildir bu kültür Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder Nedir bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni ve ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk İyi de neden böyle olduk? Biz mi istemiştik ? Yoksa hak mı ettik? Ya sizce ? alıntı