Ve Kibir Ve Kapalı Cezaevi Ve Biz

Ve Kibir Ve Kapalı Cezaevi Ve Biz Yazısı - Ve Kibir Ve Kapalı Cezaevi Ve Biz İclal Aydın - İclal Aydın Yazıları

Çok tekrar ediyorum ama Benim hikâyemdir diye anlattığım hiçbir şey sadece bana ait değil biliyorsunuz Televizyon programcılığımdan beri iletişim dilim birinci tekil şahıs üzerine kuruluysa da anlattıklarım birinci çoğul üzerine hep “Ben” diyorum ama “biz”den bahsediyorum biliyorsunuz Bu yüzden Pazartesi yazımdan sonra “Biz”den hayli ses çıktı Sevgili Kont Batu yeni günün ilk saatlerinde yazımın mobil sayfa linkini Twitter üzerinden paylaştığı anda başladı hem de Bu sızlanışımın hayli büyük bir kalabalığa hitap edeceğini biliyordum ama bu kadarını da beklemiyordum Yorumlardan, yorumların farklılığından ürktüm desem inanır mısınız


***


İnternet üzerinden tanıdığım okurlardan biri “İnsanların başka insanlar üzerine bu denli büyük hayal kırıklıkları taşımalarını anlayamıyorum Nasıl bir beklenti içinde iletişim kuruyor olabilirler ki? İnsanız nihayetinde, abartmaya gerek yok” yazdı


Yine internet üzerinden tanıdığım bir başka okur “Demediğinizi bırakmamışsınız ‘onlara’ Bir yetmemiş, bir daha, birdaha!!! Üstüme de alınıyorum şahsen Kızınca birine bir ettiyse üç ödetiyorsunuz Sizin de canınız yanıyor ama sanmayın siz de yakmıyorsunuz ‘Onların’ canının yandığına hiç inanmıyor gibisiniz bazen Bu yazı da öyle işte” diye yazmıştı


***


Bu satırları okurken bir önceki yorumu yazan kişiden itirazım üzerine yeni bir mesaj geldi Diyordu ki:


“Efendimiz Müslüman aynı delikten iki kez ısırılmaz derken bunu kastediyor diyorum ve ben de böyle ısırılmalarda kendimi hatalı buluyorum Sizi incitmek istemem Asla böyle bir niyetim olamaz ama yine de böyle durumlarda içimizde gizli bir kibrin varlığına inanıyorum Kendini fazla önemseme hâli Kendimi böyle çok yakalıyorum” diyordu


Haklı mıydı?


Kendimizle ve hayatla bu kadar dalaşmasak mı acaba? Peki nasıl başaracağız bunu? Zaten sorunun, sorumun ta kendisi bu değil miydi?


***


Ertesi gün öğleye doğru bir yakınımdan şu mesaj geldi:


“Sabahtan beri sanırım altı defa okudum yazıyı Bir mektup yazmaya niyetlendim sonra Senin cümlelerinin bendeki etkisini yazayım istedim Olmadı Belki sonra Evet Ben de onlardan olmayanım ve evet bu yazı benim!! Gözlerinin gördüğünü, aklının kurguladığını, hayatın diklerini, hoyratlığını, telaş ve korkularımızı, aşkımızı, yaralarımızı, gücü ve zaafları ruhunla anlatmak, kelimeye dökmek seni özel yapan Teşekkür ederim Hissettiğim her şeyi incelikle satırlara döktüğün için Paylaştığın için Yeterince öğrendiğimizi umut etmiş ediyorum Seni sen yapan hediyelerine saygımla Öperim” diyordu


***


Şu anda okuduğunuz satırları çarşamba günü öğleden sonra yazmaktayım


Kendimle, onlarla, yeni yılla, geçen zamanla, şununla bununla uğraşırken Sincan Kadın Kapalı Cezaevi‘nden bir mektup geldi Bir sayfalık, çizgili kağıda yazılmış mektup şöyle bitiyordu:


“Şimdi F tipi işkencehanelerde yasak cenderelerindeyiz Çiçek yasak Yani yaşam yasak Direnerek kazandığımız 10 saatlik sohbet hakkımız 3 saate indirilidi Renkli kalem yasak Gökkuşağını göremez resmini çizemezsin Sadece iki kişiyi görürür hücre içinde 5 adım atabilirsin Yasakladıkları şeyler beynimizde ve yüreğimizde Hayaller kuruyor ve sokaklarda yüzlerce adım atıyoruz Soruyor, sorguluyor, verilene tabi olmuyoruz Hayatı izliyor, düzenin politikalarının ne yapmaya çalıştığını görüyoruz Öyküler, şiirler, romanlar yazıyoruz Her defasında yeni bir dünyayı keşfedecek olmanın heyecanını yaşayarak bir saatlik görüşlerde sevdiklerimizin gözlerinin ışıltısına dalıyoruz Ve bunları yapmanın, haklı olmanın onuruyla umut doluyoruz


Bizim olan 10 saatlik sohbet hakkımızı istiyoruz Sizin de bu konuda duyarlı olacağınıza inanıyoruz Bu inançla çalışmalarınızda başarılar dileriz”


***


Bu mektup her şeyin yanıtı


Sıradan endişelerin, günlük şikâyetlerin, hayal kırıklıklarının, hepsinin yanıtı


11 saat değil 10 saat istiyor Sohbet hakkını istiyor


Mektubu iki kez okudum


Bu yılki tüm şikâyet haklarımdan vazgeçiyorum



İclal Aydın