Şiddet artık bir kültürdür...

Şiddet artık bir kültürdür

İnsanın doğa ile başka insanlarla, çevresiyle ilişkilerini kuran, yaşatan ve anlamlandıran her şeye kültür diyorsak, şiddet artık bir kültürdür

Şiddet, artık bireyin kendini ifade etme biçimi olmuştur
Şiddet, artık bireyin kendini anlamlandırma yolu olmuştur
Şiddet, artık bireyin varoluşunu simgelemektedir
Şiddet, artık bireyin sorununu çözme yöntemi olmuştur

Görülen odur ki, şiddet kültürü, giderek daha da yaygınlaşacak, uygarlığın gelişmesini de ciddi boyutlarda tehdit edecektir Bu durum, bütün dünya için de, bizim toplumumuz için de son derece tehlikeli bir gelişmedir

Peki ama neden?
İnsanlar neden sorunlarını, anlaşmazlıklarını 'barışçı yöntemlerle, anlaşmayla, uzlaşmayla' çözmemekte, enerjilerini ortak sorunların çözümü için değil de birbirlerinin gücünü azaltmak, yok etmek için kullanmaktadırlar?

Eğer bu sorunun doğru yanıtı bulunursa belki de dünyanın geleceğine en büyük hizmet yapılmış olacaktır Ama bu yanıtı bulmak kolay olmayacaktır

Çünkü, bu soruya herkesin yanıtı 'kendi işine geldiği gibi' dir
Şiddet kültürünün temelinde 'haksızlık' vardır

İnsanlar 'haksızlıkla' dünya nimetlerinden hak ettikleri payı almaktan yoksun bırakılmaktadır 'Haksızlık' , şiddetin anasıdır
İnsanlar haksızlık yoluyla engellenmektedir
Engellenen insan şiddete başvurmayı meşru sayar
Haksızlık ve engellenme yoksunluğa yol açar
Haksızlığa uğramış, engellenmiş, yoksun bırakılmış insan ne yapabilir?

Şu yollardan birisini seçebilir:
- Öğrenilmiş çaresizlik içinde boynunu büker, verilene razı olur
- Kendine bir başarı alanı seçer, orada başarı kazanmayı amaçlar
- Şiddet yolunu seçer, saldırganlaşır
- Kendine bir bağımlılık geliştirerek rahatlamaya çalışır
- Alkol ve uyuşturucu gibi nesnelerle acıdan kaçar
- Yapıcı sorun çözme yolunu seçer
- Kendi bedenine ilişkin hastalıklarla uğraşır

Yani, her haksızlığa uğrayan, engellenen, yoksun bırakılan insan şiddet yolunu seçmez
Bu yollardan hangisini seçeceği, neden seçeceği bireysel, toplumsal koşullara, koşullandırmalara bağlı olarak belirlenir

Şimdi çocuğun, doğumundan başlayarak hangi koşullar içinde büyüdüğüne bakalım:
- Küçük çocuklar ev içinde şiddete tanık ve hedef oluyor mu?
- Çocuklar büyüdükçe dövenin ve vuranın kazandığını görüyor mu?
- Okulda yetkilinin, büyüğün ve güçlünün dövme hakkı olduğunu görüyor mu?
- Toplumda haklının değil güçlünün kazandığını görüyor mu?
- Paranın haklıdan değil güçlüden yana olduğunu görüyor mu?
- Saygınlığın yolunun güçten geçtiğini öğreniyor mu?
- En beğenilen insanların haklı olanlar değil, güçlü olanlar olduğunu kavrıyor mu?

Bu durumda bir çocuğun 'neleri örnek alması', bir gencin 'yolunu nasıl çizmesi' gerektiği toplum tarafından öğretilmiyor mu?
Konu bir tokat atıverme ya da birkaç kişinin dövüşmesi değildir konu bir kültürün oluşumudur Şiddet de sadece fiziksel şiddet değildir

Şiddeti doğru tanımlamak gerekir Fiziksel şiddet, şiddetin bir boyutudur En ilkel, en çıplak boyutu
Ya paranın şiddeti?
Ya yetkinin şiddeti?
Ya sosyal eşitsizlik şiddeti?

Bunları görmeden şiddetin nesini anlayabiliriz?
Gerçekleri görmek, hele de kabul etmek sanıldığından daha çok cesaret ister