Yunus Emre Efsanesi

Çağlar boyunca Halk Edebiyatı ve folklor bakımından Eskişehir ve çevresinin yaşantısına kuş bakış bakılırsa, bu açının gerek eser, gerek şahsiyet, gerekse çeşitli örnekler bakımından büyük bir alanı kapsadığı görülür

Halk Edebiyatımızın biricik siması Yunus Emre, çağlar boyunca bu topraklardan seslenmiştir
Sarıköy’de ekincilikle geçinen ve gayet yoksul olan Yunus Emre, bir kıtlık yılında buğday istemek üzere, Suluca Karahöyük’te Hacı-Bektaş Veli Dergahı’na giderken, eli boş gitmemek için dağdan alıç toplayıp götürür Geldiğini ve ziyaret sebebini kendisine bildirdiklerinde Hacıbektaş Veli, adamaları vasıtası ile sordurur:
- Buğday mı verelim, nefes mi?
Yunus:
- Nefesi ne yapayım bana buğday gerek
Hacıbektaş:
- Buğday gerekse verelim Fakat nefes gerekse getirdiğin alıçın her tanesine bir nefes verelim
Yunus yine:
- Nefes neme gerek, der
Hünkar bu kez de:
- Buğday gerekse verelim Fakat nefes gerekse getirdiğin alıçın çekirdeği başına on nefes verelim
Yunus bu söze karşı dayatır Çoluk çocuğu olduğunu, nefesin onların karnını doyurmayacağını söyler
- Ben nefesi neyleyim? İhsan ederlerse bana buğday versinler, der
Hünkar’ın emriyle öküzünün götürebileceği kadar buğday yüklenir Yunus veda edip yola koyulur, fakat köyden biraz uzaklaşınca aklı başına gelir
- Eyvah ben ne olmayacak iş ettim Bana nasip sundular kabul etmedim Hem de alıçın her çekirdeği başına on nefes sundu da kabullenmedim Buğday bir nice gün sonra tükenir Nefes ölünceye dek tükenmez Geri dönüp erenlerin eşiğine varayım Belki bana himmet ettikleri nasibi verirler
Diyerek dönüp dergaha gelir Öküzüne yüklediği buğdayı indirir
- Erenler bana himmet ettikleri nasibi versinler, der
Halifeler bu hali hünkar’a bildirirler Hacıbektaş Veli buyurur ki :
- Bundan artık bu iş burada olmaz Biz onun kilidi anahtarını Tapduk Emre’ye verdikVarsın nasibini ondan alsın
Yunus tekrar yola düşüp Sarıköy’e gelir Araya araya Tapduk Emre’yi bulur Hünkar’ın selamını söyler Tapduk Emre:
- Safa geldin, kadem getirdin Olanı biteni biliyoruz Hizmet et emek yetür, nasibini al, der
- Yunus kırk yıl Tapduk Emre’ye canla başla hizmet eder Dağdan sırtı ile dergaha odun taşıya taşıya sırtı kabarır, hatta yara olur Fakat kimseye bir şey demez Tapduk Emre de Yunus’u sever Bu hal öteki dervişleri kıskandırır Şeyhin kızını seviyor da ondan bu derece hizmet ediyor gibi sözler alttan alta söylenmeğe başlar
Yunus’ta böyle bir art düşünce yoktur Şeyhi de bunu bilir Bir gün Yunus tekkeye yine odun getirmiştir Tapduk Emre sorar:
- Bunlar ne düzgün odunlar Yunus dağda eğri odun yok mu?
- Var amma kapınızdan içeri eğri girmez Bu kapıya eğri yaraşmaz
Soru da cevabı da aslında, o yersiz düşünce ve dedikodulara karşıdır
Bir gün dağda hazırladığı odunları sarmağa elindeki kıldan ip yetişmez Yılanlar gelip birbirine düğümlenir, boylu boyunca ip gibi uzanırlar Yunus onlarla odunları sarıp sırtlar ve Tapduk Emre’nin dergahına getirir Odunları yere bırakınca yılanlar çözülür, kaybolup giderler
Tapduk, Yunus’un doğruluğunu biliyor, ondan şüphe etmiyordu Bu gerçeği belirtmek için Yunus’u konuşturmuştu Bir gün kardeşler yalancı çıkmasın diye kızını Yunus’a verdi Tapduk Emre’nin kızı bilgili, iyi yetişmiş bir kızdı Ulu mertebelere ulaşmıştı O Kur’an okurken akan sular durur, dinlerdi Yunus:”Ben bu nimete layık değilim” diyerek ömrü boyunca kıza dokunmadı
Yunus yıllar yılı şeyhine hizmet etti Fakat beklediği himmeti bulamadığı ve bulamayacağı sanısına kapıldı Kaçıp dağlara düştü Bir rivayete göre bir mağarada, bir başka rivayete göre de yolda yedi erle buluştu Her gece onlardan biri dua ediyor, ortaya bir sofra yemek geliyordu Sıra Yunus’a gelince düşündü: <Ne ideyim, ne diyeyim?> diye İçinden onlar kimin adını vererek dua etti ise ben de öyle yapayım dedi ve öyle yaptı O gece önlerine iki sofra yemek geldi Erenler şaşırıp sordular:
- Kimin yüzü suyu hürmetine dua ettin?
Yunus:
- Önce siz söyleyin, dedi
- Tapduk Emre’nin kapısında kırk yıl hizmet eden erin yüzü suyu hürmetine dua ederiz
Yunus bu cevabı alınca koşa koşa tekkeye dönüp Tapduk Emre’nin karısına sığınır:
- Beni bağışlat, diye yalvarır
Ana Bacı :
- Tapduk birazdan sabah namazına abdest almak için kalkar Kapının eşiğine yüzükoyun yat uzan, üstüne basınca:
- Bu kim? diye sorar
Ben:
-Yunus, derim
- HangiYunus, diye sorarsa bil ki gönlünden çıktın Artık buralarda eğlenme, durma git
- Yok, bizim Yunus mu, derse ayaklarına kapan kendini bağışlat
Yunus, Ana Bacının dediği gibi yapar
Tapduk’tan:
- Bizim Yunus mu? Sözünü işitince davranıp ayaklarına kapanır, kendini bağışlatır
Tapduk elindeki asayı uzağa doğru fırlatıp atar
- Git asayı nerede bulursan oraya yerleş, der
Yunus yola çıkar Asayı Sarıköy’de bulur Oraya yerleşir Halkı irşada başlarYunus Emre göçtükten sonra bir gün Molla Kasım adında biri su başına oturmuş Yunus şiirlerini okuyor, düşüncesine aykırı gelenleri yanan ateşe atıp yakıyormuş Böylece bin tanesini yakmış, bin tanesini yel uçurmuş Bin tanesini de suya atmış Geride kalanları okumağa devam ederken:
Derviş Yunus bu sözü eğri büğrü söyleme
Seni sıygıya çeker bir Molla Kasım gelür
Beyitine gelince aymış ve Yunus’un mertebesini anlamış Fakat olan olmuş Ateşte yanıp duman halinde göğe ağanlar meleklere, havaya uçanlar kuşlara, suya atılanlar balıklara gitmiş Elde kalanlar da ademoğullarına kalmış Yunus’un şiirlerinden herkes nasibini almış
Yine rivayet olunur ki;
Mevlana bir gün yanındakilere:
- Manevi mertebelerden hangisine vardımsa Türkmen kocasını önde buldum
Diyerek Yunus’u övmüş, kadrini yüceltmiş