Hayata Yenildim Anne /Bahtıma yenildim anne

Anneciğim!
Evlatlar vardır başarılarını, zaferlerini yazarlar
Sana yazacak bir başarım, bir ödülüm yok anne
Keşke olsaydı da, seni sevindirebilseydim
Keşke, benim de anneme yazacak, anlatacakbaşarılarım olsaydı
Ama yok anne



Sevdiğin, okşadığın saçlarıma aklar düştü anne
İlk evvel saçlarım hayat mücadelesinde yenildi
Düşmanlarım hep benden güçlü oldu anne
Onların tahta kılıçları benim çelikten kılıcımı paramparça etti

Onlar beni yenmek için ne


senaryolar yazdı, ne iftiralar attılar


Ben, ‘masumum’ bile diyemedim


Düşmanlarıma hep yenildim anne





Ve ne yazık ki, dostlarıma da Dostlarım da beni hep yendi




Ben onları dost bilirken onlar beni meydanlarda tuş ettiler


Arkamda hep bir hançer yarası oldu anne

Senin anlayacağın




dostlarım beni düşmanlarımdan daha beter etti!





Kahkahayı unuttum, tebessümle dost oldum


Yüzümde acı bir tebessüm var şimdi


Bahtıma yenildim anne!




Çocukluk yıllarımın özlemiyle seni aradım anne


Senden daha şefkatlisini,

daha merhametlisini bulamayacağımı bilerek
Her şey küçükken güzelmiş anne
Şimd






büyüdüm ve yenilmeyi öğrendim anne





Gülü çok sevdim hele alını, pembesini




Bahtıma hep beyazı düştü anne


O çok sevdiğim güllerin, dikenlerine yenildim anne

Açlığa-tokluğa, hastalığa-sağlığa, dosta-düşmana


Hepsine ama hepsine yenildim


Senin anlayacağın



hayata yenildim anne


Yenildim