Gönül Kah Hun Oldu, Sinemde Bir Yeis Kalmadı!

**MustafaCilasun** · 10-24-2010

Bir figandı işittiğim, o an itibariyle sendelediğim
Bir panik içinde dikkat kesilerek, tüm hissiyatımla yönelip gönülden dinlediğim
Ta derinlerden gelen titremeyle bin hüzün ile irkilip, kendimden geçtiğim
Nedendir hiç bilmeden manasına erişip şehredemeden, ah hasretiyle nefeslendiğim

Ne ekmiştim ve neyi biçiyordum, neden bilmiyordum
Ruhmun sessizliğinde neden bu kadar yalnızdım, adeta bir sızı ve figandım
Ne hakkıyla bir çoçokluğumu yaşamaıştım, ne şevki sürur ile sevmeyi anlamıştım
Mahzun bir nefesin melaliyle yıllarca suskunluğun kadrinde bir esaret yaşamıştım

Okumak anlamak için ne kadar kifayet ediyordu
Kor kuyuların dramını yaşamak, hangi hesabın vecdinde ve çehresinde saklıydı
Gün güneşsiz, gece düşünmekten habersizse, yaşamak ve farklılaşmak niye vardı
Şevk ve kalbi sürur gönlün sudurunda çağlayamayacaksa, aşk kim için edebi ardı

Niye bu hal üzerine sükut etmek geliyor sinemden
Çektiğim çilelerin sızısı bir kor misali duruyor ruhumun görünmeyen çehresinden
Ne gamın, ne de olmayacak nasibi fermanın umutlarında kanatlanıp süzülmekten
Sabırla yol almak, akıl dirliğinde inkişaf eden bir ilimle ferahlamak gelir içimden

Yine hazan başlıyor, eylül kalbimden hiç çıkmıyor
Düşmüş yapraklar, sararmış topraklar, suya hasret kalmış yalçın kayalar ne diyor
Hesap vicdanımı silkeliyor , ruhumun hicran damlalarını durmuyor aşikar eğliyor
Ömür bitmeye, nefes mecalini terketmeye, gözler fersizleşmeye hüzünle meylediyor

Mustafa CİLASUN

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

10-24-2010	#1
MustafaCilasun	Gönül Kah Hun Oldu, Sinemde Bir Yeis Kalmadı! Bir figandı işittiğim, o an itibariyle sendelediğim Bir panik içinde dikkat kesilerek, tüm hissiyatımla yönelip gönülden dinlediğim Ta derinlerden gelen titremeyle bin hüzün ile irkilip, kendimden geçtiğim Nedendir hiç bilmeden manasına erişip şehredemeden, ah hasretiyle nefeslendiğim Ne ekmiştim ve neyi biçiyordum, neden bilmiyordum Ruhmun sessizliğinde neden bu kadar yalnızdım, adeta bir sızı ve figandım Ne hakkıyla bir çoçokluğumu yaşamaıştım, ne şevki sürur ile sevmeyi anlamıştım Mahzun bir nefesin melaliyle yıllarca suskunluğun kadrinde bir esaret yaşamıştım Okumak anlamak için ne kadar kifayet ediyordu Kor kuyuların dramını yaşamak, hangi hesabın vecdinde ve çehresinde saklıydı Gün güneşsiz, gece düşünmekten habersizse, yaşamak ve farklılaşmak niye vardı Şevk ve kalbi sürur gönlün sudurunda çağlayamayacaksa, aşk kim için edebi ardı Niye bu hal üzerine sükut etmek geliyor sinemden Çektiğim çilelerin sızısı bir kor misali duruyor ruhumun görünmeyen çehresinden Ne gamın, ne de olmayacak nasibi fermanın umutlarında kanatlanıp süzülmekten Sabırla yol almak, akıl dirliğinde inkişaf eden bir ilimle ferahlamak gelir içimden Yine hazan başlıyor, eylül kalbimden hiç çıkmıyor Düşmüş yapraklar, sararmış topraklar, suya hasret kalmış yalçın kayalar ne diyor Hesap vicdanımı silkeliyor , ruhumun hicran damlalarını durmuyor aşikar eğliyor Ömür bitmeye, nefes mecalini terketmeye, gözler fersizleşmeye hüzünle meylediyor Mustafa CİLASUN __________________ Aşk; halin demidir!