Mercekli Teleskoplar

Mercekli Teleskoplar



Galileo ve Kepler teleskoplarının her ikisi de mercekli teleskoptu ve ışık ışınlarının kırılması temeline dayalı olarak çalışıyordu Objektif denen büyük mercek, uzaktaki cisimden gelen ışık ışınlarını kırılmaya uğratarak belirli bir odakta toplar (bak Yansima ve Kirilma) Gözlemci, göz merceği denen ve objektifin oluşturduğu görüntüyü büyütmeye yarayan daha küçük mercekten bakar Mercekli teleskoplar ışığın kırılması ilkesine dayalı olarak çalıştığı için "kırılmalı teleskop" olarak da adlandırılır Galileo bütün gözlemlerini, merceklerinin çapı 5 santimetreden daha kısa olan küçük teleskoplarla yapmıştı

Sonraki astronomlar, daha çok ışık toplayabilen daha büyük mercekler kullandılar İlk mercekli teleskop yapımcılarının ve kullanıcılarının karşılaştığı en büyük sorunlardan biri, farklı renklerdeki ışığın farklı miktarlarda ya da açılarda kırılması olgusuydu Mavi ışığın kırmızı ışıktan daha çok kırılması ya da benzeri durumlar, ilk kırılmalı teleskop merceklerinin hafif bulanık bir görüntü vermesine ve görüntünün çevresinde bir renk saçağı oluşmasına neden oluyordu Bu sorunu 18 yüzyıl sonlarında iki İngiliz mucit çözdü Chester Moor Hail ve John Dollond birbirlerinden habersiz sürdürdükleri çalışmalar sonucunda, farklı cam türlerinden yapılmış merceklerin kullanılmasıyla görüntüdeki bulanıklığın ve renk saçaklarının ortadan kaldırabileceğini buldular Sonraki teleskop yapımcıları da daha büyük çaplı mercek yapma yöntemleri geliştirdiler Mercekli teleskop bugün de önemini korumaktadır, çünkü bunlara başka aygıtlar takılarak gökcisimlerinin doğrudan ölçümleri yapılabilmektedir