Bir Rüzgar Gülü,Bir Ağaç ve Bir sonsuz Aşk!

Sonsuzluğun ortasında, hiçlik uçurumunun kenarında iki yalnız ağaç Yalnızlık önemli değildir onlar için umursamazlar bunu aslında Tek umursadıkları şey onları uçurumun kenarında tutan, aşağıya düşmelerini engelleyen aynı zamanda onları aşağıya doğru iten şeydir aslında Zaten uzun zamandır dökülen yapraklarının, kuruyan dallarının onları terk edip, hiçliğe karışmasını seyretmiştirler Artık ne yaprakları kalmıştır kuruyacak, nede dalları kalmıştır kopacak

Sonsuzluğun ortasında, hiçlik uçurumunun kenarında iki yalnız ağaç Yalnızdırlar çünkü birbirlerinden başka kimse yoktur etraflarında Diğer taraftan birbirlerinden haberleri bile yoktur Sadece esen her rüzgarda birbirlerinin varlıklarını hissederler, kuruyan her yaprakta, kopan her dal parçasında Esen her rüzgar aslında toprak kaymasını ya da dolaylı olarak uçurumu bir adım daha yaklaşmayı da beraberinde götürürken aynı zamanda diğerinin varlığının ipuçlarını da beraberinde taşır Sahip oldukları tek umuttur bu Uçurumdan düşmemelerinin ya da hiçlik uçurumuna atlamalarının sebebi de budur aslında

Tüm var oluşları boyunca isteyerek ya da istemeyerek birbirlerine ulaşmaya çalışırlar Ancak bunu her deneyişlerinde sanki bunun bir cezası olarak esen rüzgârlar tarafından engellenirler Rüzgârlar gelir ve gider beraberinde onların parçalarını götürerek Her şey onların karşısındadır sanki rüzgârlar, yeryüzü, hiçlik ya da tanrılar İçlerinden bir tanesi çok çabalamıştır Bunun sonucunda da uçurumun kenarına kadar gelmiştir, kuruyan ve parçalanmış varlığıyla Diğerinin durumu bir nebze olsun daha iyi sayılabilirdi Uçurum ona fazla yakın değildir Bütün olanlardan haberi vardır elbette Diğerinin yoğun çabaları sayesinde, kendi varlığına mal olsa bile

Çabaları sonucunda cezalandırılmıştır ve onu yukarıda tutan hiçbir şey kalmamıştır, küçük bir kök parçasının haricinde Biliyordur son anlarını yaşadığını Acı dayanılamayacak noktaya gelmiştir Atlamayı, acısını dindirmeyi düşünür en son anlarında Her zaman ona bir kurtuluş gibi görünen şey artık öyle gözükmüyordur ona Yapamaz bunu çünkü ona ulaşmak için yaşamıştır ve bunu başarmadan terk etmeyecektir bu diyarları Gerçek olsun yâda olmasın, bir saniye ya da bir ömür sürsün ona ulaşacaktır Her ne olursa olsun Artık tek bir şeye odaklanmıştır Son kalan küçük kök parçasıyla tutunur toprağa Rüzgârlar ya da her hangi bir şey zarar veremiyordur ona

Bütün gücünü harcamıştır, karşı koyamıyordur artık rüzgârlara Biliyordur kökleri birdir toprağın altında Aynı zamanda biliyordur, eğer o düşerse oda onun birlikte düşecektir hiçlik okyanusuna Onun için var olmuştur o ana dek ve gerekirse onun için ölecektir de Eğer diye düşünür yok olmak için uygun bir an varsa, şu anda onu yaşıyordur Kararını vermiştir onun yaşaması için yok olacaktır Son kalan kökünü koparır son gücüyle Hiçlik ruhunu kaplamaya başlamıştır, hayatı boyunca onu ilk kez görürken

Gitmiştir artık, geriye ise tanrılara isyan eden diğeri kalmıştır Bütün yaprakları kan kırmızı açar, verdiği meyveler kan tadını taşır ve kırılan bütün dalları kanar Rüzgarlar dinmiştir artık Sonsuza kadar var olacaktır, sonsuza kadar kanayarak

Bütün kanları giden sevgilisinin ardından dökülmüştür Tanrılar ise bu olaylara seyirci kalmıştır Sanki bu onun lanetidir Hiç kimse onun meyvesini yiyemez, kimse dallarını yakmak için toplayamazdı Kökü, akan kanlarıyla güçlenmiştir Giden sevgiliden geriye ufacık bir kök kalmıştır ve akan bütün kanlar onu beslemiştir O kökten bir çiçek filizlenir Kan kırmızısı ve sadece dört yaprağı olan bir güldür Tanrılar bu çiçeğin o kökten oluştuğunu anlarlar ve böle bir aşkın tekrarlamasına izin veremezler Rüzgar var gücüyle esmeye başlar Ağacın kökleri sağlamlaştığı için rüzgara karşı rahatlıkla dayanabilir Diğer tarafta çiçek için endişelenirken, o dört yapraklı gülün fırtınaya dayandığını görür Hayretler içindedir Kan yalan söyleyemez bu onun sevgilisidir ve onun için geri gelmiştir Onu bırakmaycaktır aynı daha önce söz verdiği gibi Onun için geri gelmiştir

Bir rüzgar gülü, bir ağaç ve sonsuz bir aşk