Rıfat Araz, Dinî-Tasavvufî Şiirler

İRFÂNA DÜŞTÜM


Ma’nâ âleminde, vefâ yolunda;

Aşk ile elendim bir cana düştüm!

Gönül vecde geldi cezbe hâlında;

Derdime gül bastım, dermâna düştüm!


Gurbet, gam bendini bende mi kurdu?

Mevlâ’m emaneti sırtıma vurdu!

Her katrem ‘hû’ dedi, duruldu, durdu;

Kaynadım, çağladım devrâna düştüm!


Duydum can özümde ney’in zârını;

Özünden ayrılmış buldum varını!

Başımda gördükçe nefsin dârını;

Ölmeden hesaba, mizâna düştüm!


Ömrüm, kula döndü bir hak uğruna;

Hasret odu düştü gülün bağrına!

Girdim ibret ile âlem seyrine;

Hayretten süzüldüm, hayrana düştüm!


Ey gönül, dost için yüzümüz var mı?

İhlâs ocağında, közümüz var mı?

Bu sesler, ahenkler özge diyâr mı?

Bir aşkın elinden mestâne düştüm!


Takvâyla inceldi bu içli sözüm;

Edep dergâhında, tutuştu közüm!

Bir zikrin nûruna kandıkça özüm;

Sınandım irfandan, irfana düştüm!





TÖVBEKÂR OLDUM


Yâ Rab bu aşk bende, benimle her an;

Aşk ile can buldum, canda var oldum!

Bu zorlu nefsime neyledi zaman?

Bazen kışa döndüm, kâh bahar oldum!


Tevhîdin nûruyla, var ettin canı;

Ufkuna nakşettin eşsiz fermânı!

Tedbirden, takdire dönen her sonu;

Tefekkür ettikçe tövbekâr oldum!


Kader levhâsında, ince bir sır var;

Bir ömre sığmadı, aşk denen esrâr!

Âlemi sardıkça bu derin efkâr;

Yanmış ney misâli, âh u zâr oldum!


Ezelden ebede bu şevk, bu heves;

Firdevs’den, Mevâ’dan, Naim’den bir ses!

Kutsal emanete yüklü her nefes;

Dal, budak saldıkça, lalezâr oldum!


Hüzün tezgâhında, süsledin gülü;

Yardın, pâk eyledin mümin gönülü!

Sebepler içinde her tevekkülü;

Sezdikçe hem gizli, aşikâr oldum!


Yâ Rab yakın sensin, ben benden uzak;

İçimde, iç içe binlerce tuzak!

Ey gönül geç nefsi, benliği bırak;

Kim demiş âlemde bahtiyâr oldum?!





VUSLAT DEDİ


Yâ Rab kulum, geldim sana;

Aşk yazıldı bu fermâna!

Bir çilede yana yana;

‘Sabır’ dedi, oldu gönül!


Nasıl diner bu dert, bu gam?

Hüznüm artar her bir akşam!

Sekiz cennet, makam makam;

‘Umut’ dedi, doldu gönül!


Nefsim arza atmış ağı;

Sökülmez mi hırsın bağı?

Bu gurbetin, hasret çağı;

‘Biter’ dedi, daldı gönül!


Ten, aşk ile mâ’rifette;

Can neylesin hakikatte!

Bir ilahî adalette,

‘Hesap’ dedi, soldu gönül!


Hakk’tan aldı, halka verdi;

Nefsi, yerden yere serdi!

Şükür, gizli sırra erdi;

‘Hikmet’ dedi, bildi gönül!


Budur ömrün ayı, yılı;

Yüküm nerde, neyle dolu?

Tefekkürde bulup yolu;

‘Vuslât’ dedi, güldü gönül!





BİLMEM


Aşkın ile bir hoş oldum;

İlki bilmem, sonu bilmem!

Neye baksam, seni buldum;

Yönü bilmem, yanı bilmem!


Her hâl ile yandı yürek;

Dağ yükümde bin bir emek!

Ömür bir çark, zaman elek;

Ten öğünür, canı bilmem!


Safta döndü, doldu gönül;

Müptelâdır güle bülbül!

Budur, böyle erkân, usûl;

Sevgimiz var, kini bilmem!


Yâ Rab, sende her kararım;

Gönül arar, ben ararım!

Ötede mi ilkbaharım?

Dünü bilmem, günü bilmem!


Tâ ezelden bu hâldayım;

Sana gelen bir yoldayım!

Bir bîçâre akıldayım;

Malı, mülkü, şanı bilmem!


Menzil menzil, kubbe kubbe,

Sebep, bağlı bir sebebe!

Ne sevdâdır iner kalbe;

Unuttum ben, beni bilmem!





YAKARIŞ EŞİĞİNDE


Aşk ile elendim, aşkla sınandım;

Bana, tutunacak dal ver İlâhî!

Emanet yüküne, aşkla dayandım;

Bana menzil göster, yol ver İlâhî!


Çaresi özünde bîçare miyim?

Aklını, kaybetmiş divâne miyim?

Bu gönül nûruna, pervâne miyim?

Bana, od içinde gül ver İlâhî!


Bu aşktır dost diyen, dostla eğleşen;

Sevgiyi sevgiyle seven, paylaşan!

Bir içli yürektir, suyla söyleşen;

Devrine yağmur ver, sel ver İlâhî!


Hakîkat sırrını açtın, bu canda;

Okudum, ben beni iki cihânda!

Bildim seni bende, benden yakında;

Bana basiret ver, hâl ver İlâhî!


Âhım var içimi âh ile oyan;

Acım var, acıma merhemi koyan!

Seni tesbih eden, derinden duyan;

Bir ses ver, nefes ver, dil ver İlâhî!


Bu hüzün ne zaman indi yüzüme?

Asrın vebâli mi bindi dizime?

Dünyadan ukbâya dönen özüme;

Şefâ’at kapından, el ver İlâhî!






TÂKVA GÜLÜM…


Tâkva gülüm, bu yürekte;

Damar damar koka böyle!

Hasret odu bu dilekte;

Her zerremi yaka böyle!


Has bahçene geldi bu kul;

Gül gül açmış erkân, usûl!

İbret ile baksam asıl,

Bir emanet yüke böyle!


Gönül gerek vasfın göre;

Himmet ekip, hikmet dere!

Edep gülü düşmez yere;

Dallar bağlı köke böyle!


Her dem ömrü süze süze;

İşte özüm, çıktı yüze!

Nefs odur ki gelip dize;

Taşı taştan söke böyle!


Şaştım, nedir ayrı gayrı?

Dost yolunda olmaz eğri!

Bana bildim olan seyri;

Dil çözülüp aka böyle!


Ezel kandım bu iksire;

Tedbir ne’tsin o takdire?

Söz kâr etse bu hakîre,

Var yüklenir yoka böyle!





İNCİNSEN DE

İNCİTME SEN…


Gönül, yüz dön kin gütmekten;

İncinsen de incitme sen!

Dost bîzârdır incitmekten;

İncinsen de incitme sen!


Nûr nefesin aşk dolanda,

Gülün yanmaz od alanda!

Sözün başa dert olanda;

İncinsen de incitme sen!


Can olur mu candan ırak?

Geç ağyârı, sen sana bak!

O yan çıkan nefsi bırak;

İncinsen de incitme sen!


Sen ki terki terk eyledin;

Günü dünden berk eyledin!

Tâ elestte ne söyledin?

İncinsen de incitme sen!


Sendedir arz, arş-ı a’lâ;

Böyle yazmış Kadir Mevlâ!

Bir hikmettir bu dert, belâ;

İncinsen de incitme sen!


Ma’rifettir hakkı yaymak;

Hatır almak, hatır saymak!

Sana düşmez gönül koymak;

İncinsen de incitme sen!