Dua’Mdır…

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

Öyle dualar ettim ki ben

İçinde geçen kelimeler korktu duamdan,heceler korktu,harfler korktu

Ben korkmadım

Her şeye rağmen ettim o duaları

Arayışım öyle bir raddeye gelmişti ki gönlümdeki sahra öyle ulaşılmaz boyutlara ulaşmıştı ki her hücrem,her zerrem su diye haykırıyordu

Duam,arzum su değildi ama ve kelimelerimin korkusu da bundandı

`ALLAH;ım,nasıl bir çölüm şimdi ben ki her yağmur damlasını daha bağrıma düşmeden,kurutuyorum

’

Çöldüm belki de artık

Gözyaşlarımı daha kaynağındayken kurutmuştum belki

Hani duygusuzlar gibi sanki

Yağmur da yetmiyordu artık ya da beni temizlemeye yetecek kadar yağmur semadan gelmiyordu meleklerle

Ama duam yağmur da değildi artık

Karanlık dünyamda kararmış bir yürekle durgun bir hayat yaşıyordum

Canıma tak eden buydu

Ne az biraz su yetiyordu ne de bulutların arkasındaki ay ışığı

Öyle bir şey istiyordum ki beni tertemiz bir yürekle yeryüzüne indirenden asla istenmemesi gerektiği aşikardı

Ne mantığa ne de duygulara uymuyordu

Uygunsuzdu bu yüzden

Muhtemel o ki korkutuculuğu da bundandı

Öyle ki dualar birinden birine uyanlardan olmuştu,olması gerekirdi hep

Bir çocuktum

İsyan olacağını hiç düşünmedim

Beni ve ışığı yaradandan dert istedim öyle ki adını bela koyarak istedim

Titredim,sancılar sardı her bir yanımı,cümlenin yarısında soluk almak istedim yapamadım

Tek solukta edilmesi gereken bir duaydı yoksa eden geri dönebilirdi,eden ki bendim

Geri dönüşlere tahammülüm yoktu öznesi bensem

Yüreğimdeki karanlığa sebep arayanlar belki de ilk bu özelliğimi fark ederlerdi

Yoktu dönüşlerim işte

İnattı belki de diğer adı bu huyun

Ama vardı işte bünyemde acı olan ki bilerek ve isteyerek barındırıyordum bünyemde

Ah

İşte ben bu yüzden karanlıktaydım

Ama öyle bir sefildim ki bundan şikayet etmedim kendime

Ta ki durgunluk bataklığına düşene kadar

Sevmiyordum durmayı

Hele ki manevi durgunluğu

İniş-çıkışlara vurgundum ben

hareketi seviyordum

Ve dahi korkuyordum

Çünkü geçmişim durgunluklardan sonra ki DÜŞÜŞlerle doluydu

Ve her düşüşün daha beteri olabileceğini yaşayarak öğrendim ben

Bu yüzden ettim o duayı

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Dua’Mdır… Öyle dualar ettim ki benİçinde geçen kelimeler korktu duamdan,heceler korktu,harfler korktuBen korkmadımHer şeye rağmen ettim o dualarıArayışım öyle bir raddeye gelmişti ki gönlümdeki sahra öyle ulaşılmaz boyutlara ulaşmıştı ki her hücrem,her zerrem su diye haykırıyorduDuam,arzum su değildi ama ve kelimelerimin korkusu da bundandı`ALLAH;ım,nasıl bir çölüm şimdi ben ki her yağmur damlasını daha bağrıma düşmeden,kurutuyorum’ Çöldüm belki de artıkGözyaşlarımı daha kaynağındayken kurutmuştum belkiHani duygusuzlar gibi sankiYağmur da yetmiyordu artık ya da beni temizlemeye yetecek kadar yağmur semadan gelmiyordu meleklerleAma duam yağmur da değildi artık Karanlık dünyamda kararmış bir yürekle durgun bir hayat yaşıyordumCanıma tak eden buyduNe az biraz su yetiyordu ne de bulutların arkasındaki ay ışığı Öyle bir şey istiyordum ki beni tertemiz bir yürekle yeryüzüne indirenden asla istenmemesi gerektiği aşikardıNe mantığa ne de duygulara uymuyorduUygunsuzdu bu yüzdenMuhtemel o ki korkutuculuğu da bundandı Öyle ki dualar birinden birine uyanlardan olmuştu,olması gerekirdi hep Bir çocuktumİsyan olacağını hiç düşünmedimBeni ve ışığı yaradandan dert istedim öyle ki adını bela koyarak istedimTitredim,sancılar sardı her bir yanımı,cümlenin yarısında soluk almak istedim yapamadım Tek solukta edilmesi gereken bir duaydı yoksa eden geri dönebilirdi,eden ki bendimGeri dönüşlere tahammülüm yoktu öznesi bensemYüreğimdeki karanlığa sebep arayanlar belki de ilk bu özelliğimi fark ederlerdiYoktu dönüşlerim işteİnattı belki de diğer adı bu huyunAma vardı işte bünyemde acı olan ki bilerek ve isteyerek barındırıyordum bünyemde Ah İşte ben bu yüzden karanlıktaydımAma öyle bir sefildim ki bundan şikayet etmedim kendimeTa ki durgunluk bataklığına düşene kadarSevmiyordum durmayıHele ki manevi durgunluğuİniş-çıkışlara vurgundum benhareketi seviyordumVe dahi korkuyordumÇünkü geçmişim durgunluklardan sonra ki DÜŞÜŞlerle doluyduVe her düşüşün daha beteri olabileceğini yaşayarak öğrendim ben Bu yüzden ettim o duayı