İlim Öğrenmenin Yaşı!

İLim Öğrenmenin Yaşı
İLim, rütbenin en yücesidir Fakat, bâzı kimseLer yaşLarının iLerLemiş oLmasından; küçük yaşta doğru dürüst okuyamadıkLarından, artık iLim öğrenmekten utanıp, câhiL oLarak kaLmayı tercih ediyorLar Bu düşünce, câhiLLiğin bir nevi hiLesi oLup tembeLLiğin bir tuzağıdır Çünkü iLim bir fazîLet, onu tahsîLe başLamak da ayrıca bir fazîLettir

İhtiyar oLarak iLim öğrenmek yine o yaşta câhiL oLmaktan ( ve câhiLLikte inat etmekten ) her hâLde daha iyidir

Henüz tahsiL ve öğrenme zamanLarı tamamıyLa bitmemiş oLduğu için, çocukLarın iLim öğrenmede tembeLLiği bir dereceye kadar mazur görüLebiLir Fakat büyükLer için durum böyLe değiLdir OnLarın câhiL kaLma sebebi oLarak öne sürdükLeri özürLer geçersizdir Çünkü bu kadar yaşadığı haLde ömrünün günLerini biLgisizLiğe hasredip okumaya müsait zamanLarını boş geçirmişLerdir KüçükLerin ise henüz ümit kapıLarı açıktır

Eskiden zarifLer, iLim öğrenmeye rağbetLe beraber bundan utanan bir ihtiyârı görünce:

" Ömrünün nihâyetinde evveLinden daha faziLetLi oLarak öLmekten mi utanıyorsun? " diyerek düşüncesinin yanLışLığını nezaketLe hatırLatırLardı

Abbasî haLîfeLerinden Me'mûn âLimLeri topLayıp dînî meseLeLeri müzâkere esnâsında, amcası içeri girer Me'mûn, amcasına:

" Amca, bu meseLeLer hakkında ne dersin? " der Amcası:

" Ey mü'minLerin emiri! ÇocukLuğumuzda birtakım oyuncakLarLa bizi oyaLadıLar; ihtiyarLığımızda da kendimizi meşguL ettik de iLimLerden mahrum kaLdık " der Bunun üzerine Me'mûn:

" Şimdi okumanıza ne mânî var? " diye sorar Amcası: " Bizim gibi ihtiyarLara bundan sonra artık okuma reva mıdır? " diyerek mâzeret gösterir ise de Me'mûn: " VaLLâhi, iLim yoLunda iken öLmek, câhiL yaşamaktan hayırLıdır " diye cevap verir