Hicretin Onuncu Senesi

Hazret-i İbrahim'in Vefatı

Hicretin 10 senesi, Rebiülevvel ayının onuncu günü, Salı Peygamber Efendimizin mübârek kalbi, bütün insanlara karşı bir şefkat ve merhamet kaynağını andırıyordu Mini mini yavrulara, şip şirin çocuklara karşı ise bam başka bir muhabbet, ap ayrı bir şefkat besliyordu Hele kendi çocuklarına karşı âdeta bir şefkat ve sevgi deryâsıydı

Hz Hatice'den dünyaya gelen üç oğlu Kasım, Abdullah ve Tahir'i henüz Mekke'de iken ve bebek yaşta ebedî âleme uğurlamıştı Onların ebedî âleme göçü ile mübarek kalbleri oldukça teessür duymuştu Fakat, Hz Mâriye'den sevgili oğlu İbrahim'in dünyaya gelişi onu bir derece teselli ediyordu Bu sebeple, bu biricik oğlunu fazlasıyla seviyordu Mübarek elleriyle başını okşuyor, kucağına alıp göğsüne basarak bu sevgi ve şefkatini izhar ediyordu

Evet, şefkat "Rahmet-i İlâhiyye'nin en lâtif, en güzel, en hoş, en şirin cilvelerindendir" Şefkatin en şirini de evlâda karşı duyulanıdır Çocuk ise, Cenab-ı Hakkın, anne-babaya muvakketen teslim edilmiş bir emânetidir

İşte, Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, her emânet gibi, bu emânete karşı da gereken alâkayı esirgemiyordu Çocuğunu, Cenab-ı Hakkın rahmetinin bir cilvesi olarak görüyor ve onun için seviyor, bağrına basıyordu

Hz İbrahim on altı ayına henüz ayak basmıştı Bu sırada Peygamber Efendimiz onun hastalandığı haberini aldı Sevgili oğlunun annesi Hz Mâriye ile birlikte oturdukları bağ içindeki evine gitti

Peygamber Efendimiz, hasta yatan nur topu oğlunun gözlerinde eski parlaklığı ve hareketli bakışları göremiyordu Gürbüz ve hareketli İbrahim, bir anda sessiz, sakin ve dünyadan küsmüş gibi duruyordu Bu haliyle ebedî âleme yolcu olduğunu âdeta ifade etmek istiyordu

Bunu fark eden Efendimiz, kucağında tuttuğu sevgili oğlunun yavaş yavaş kayan gözlerine bakarak, "Allah'ın takdirine karşı elden ne gelir, ey İbrahim!" buyurdu Az sonra Hz İbrahim fâni dünyaya gözlerini yumdu

Bu esnada Peygamber Efendimizin (asm) mübârek gözlerinden yaşlar boşandı Hz Abdurrahman bin Avf, "Yâ Resûlallah! Siz de mi ağlıyorsunuz? Böyle ağlamaktan halkı men etmemiş miydiniz?" deyince, Peygamber Efendimiz (asm) şöyle buyurdular:

"Ey ibni Avf! Ben size günah ve ahmaklığın ifâdesi olan şu iki ağlayış ve bağırışı yasakladım: Nimete kavuşulduğu sıradaki eğlence, oyun bağırışından ve musîbet ve felâket sırasındaki bağırışla yüz göz tırmalamak, üst baş yırtmaktan Benim bu ağlamam ise, şefkatin eseridir, acımadan ibârettir Merhamet etmeyene, merhamet edilmez!"

Peygamber Efendimiz yukarıdaki dersinden sonra da göz yaşlarına hâkim olamadı Gözleri yaşla dolunca şöyle buyurdu:

"Göz yaş döker, kalb teessür duyar Biz, Yüce Rabbimizin râzı olacağı sözden başkasını söylemeyiz Vallahi, ey İbrahim! Senin ayrılığın bizi fazlasıyla mahzun etti!"

Bir erkek evlâda doyamamanın hasretli gözyaşlarını akıtan Efendimiz, daha sonra karşısındaki dağa bakarak şöyle buyurdu:

"Ey dağ! Eğer, bendeki üzüntü sende olsaydı, muhakkak yıkılmış gitmiştin Fakat biz, Allah'ın bize emrettiğini söyleriz: "İnnâ lillahi ve İnnâ ileyhi râciûn"

Teçhiz ve tekfininden sonra, en mûtenâ ve mübârek eller üzerinde Hz İbrahim, Baki" mezarlığına götürüldü Peygamber Efendimiz (asm) orada cenaze namazını kıldırdı

Kabir hazırlanmıştı Peygamber Efendimiz (asm) kabirde bir delik gördü Kabir kazanın dikkatini çekti ve oranın kapatılmasını emretti Kabiri kazan, "Yâ Resûlallah! O delik mevtaya ne zarar verir, ne de fayda!" deyince, Kâinatın Efendisi şu dersi verdi:

"Evet, o ölüye fayda da vermez zarar da Ancak, dirinin gözüne zarar verir, rahatsız eder Allah kul bir iş yapınca onu mükemmel yapmasını ister"

Bundan sonra Hz İbrahim kabre kondu Server-i Kâinat Resûl-i Kibriyâ Efendimiz (asm), mübarek elleriyle göz yaşları arasında kabrin üzerine toprak serpti, su serpti

Salih SURUÇ