Yanlış Adama Yazılmış Notlar

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Hayatının hiçbir yerinde yokum
yeni aldığın giymeyi düşünmeyip dolaba kaldıracağın
ama onun için fazladan askın
bile olmayan bir kıyafet gibi
öylece odanın orta yerinde durup
gelip geçerken üzerime basman
canımı acıtırken beni üzerken
ait olmadığım istenmediğim,
kalabalık bir dolaba hapsedilmek üzereyken
kalamazdım anla lütfen

içimi dışıma çıkarıp aşmışlar bir ipe
kurutulmak üzere
dünya bana ters istikamet dönerken
ayaklarım yerçekimine karşı
kalbim hangi mezbahanede kaldı
kim aldı

öylece gelip geçmelisin içimden
istasyonlar garlar limanlar yok artık
kervansaraylar eskidendi

hiç bu kadar yenik hissetmemiştim kendimi
hiç bu kadar savunmasız
korktum ve kaçtım
ne kazandın dersen
kalbimi gözden çıkarmıştım zaten
belki bedenimi ruhumu
belki aklımı bir ucundan
yakalarım sandım
ama benliğimi kaybetmişim

neyin sancısı bu içimdeki
senin rüzgarında
birbirine çarpan kapılarıyla
ruhumun odaları bomboş

her gün kendimi engellemeye çalışıyorum
bugün yeni bir gün ona yazmıcam diyorum
gün ilerliyor ve ben yenik düşüyorum
elimi telefonda buluyorum aklımı sende
geçiçek biliyorum geçicek ama ne zaman

kendi limanıma demir atmış duruyordum öylece
sonra seni gördüm okyanusun ortasında bir ada
dedim ki yelkenler fora havada fırtına
o gün bu gün dolaşıyorum pusulam kayıp
ada bir serapmış çölde bile rastlanmıcak türden
limanımdaysa bana yer yok artık

belki bir ay sonra söylemicem
belki de iki gün sonra
hala kalbimin parmaklıklarından kurtulup
dilimin ucuna kadar gelebiliyorken
hala sözüm geçiyorken beynime
ve yarının da bir garantisi yokken bu hayatta
evet seviyorum seni

iki hayaldik seninle
yakınlaştıkça kaybolan
gökyüzünden inen ilk kar taneleri gibi
düştüğü yerde eriyen
gözlerinde görmek istiyorum bittiğimi
dokunurken hissetmek
konuşurken anlamak
aklımı inandırmak

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yanlış Adama Yazılmış Notlar Hayatının hiçbir yerinde yokum yeni aldığın giymeyi düşünmeyip dolaba kaldıracağın ama onun için fazladan askın bile olmayan bir kıyafet gibi öylece odanın orta yerinde durup gelip geçerken üzerime basman canımı acıtırken beni üzerken ait olmadığım istenmediğim, kalabalık bir dolaba hapsedilmek üzereyken kalamazdım anla lütfen içimi dışıma çıkarıp aşmışlar bir ipe kurutulmak üzere dünya bana ters istikamet dönerken ayaklarım yerçekimine karşı kalbim hangi mezbahanede kaldı kim aldı öylece gelip geçmelisin içimden istasyonlar garlar limanlar yok artık kervansaraylar eskidendi hiç bu kadar yenik hissetmemiştim kendimi hiç bu kadar savunmasız korktum ve kaçtım ne kazandın dersen kalbimi gözden çıkarmıştım zaten belki bedenimi ruhumu belki aklımı bir ucundan yakalarım sandım ama benliğimi kaybetmişim neyin sancısı bu içimdeki senin rüzgarında birbirine çarpan kapılarıyla ruhumun odaları bomboş her gün kendimi engellemeye çalışıyorum bugün yeni bir gün ona yazmıcam diyorum gün ilerliyor ve ben yenik düşüyorum elimi telefonda buluyorum aklımı sende geçiçek biliyorum geçicek ama ne zaman kendi limanıma demir atmış duruyordum öylece sonra seni gördüm okyanusun ortasında bir ada dedim ki yelkenler fora havada fırtına o gün bu gün dolaşıyorum pusulam kayıp ada bir serapmış çölde bile rastlanmıcak türden limanımdaysa bana yer yok artık belki bir ay sonra söylemicem belki de iki gün sonra hala kalbimin parmaklıklarından kurtulup dilimin ucuna kadar gelebiliyorken hala sözüm geçiyorken beynime ve yarının da bir garantisi yokken bu hayatta evet seviyorum seni iki hayaldik seninle yakınlaştıkça kaybolan gökyüzünden inen ilk kar taneleri gibi düştüğü yerde eriyen gözlerinde görmek istiyorum bittiğimi dokunurken hissetmek konuşurken anlamak aklımı inandırmak